Opioidni receptor
| |||||||||
| Dimerna struktura ljudskog k opioidnog G protein spregnutog receptora u kompleksu sa JDTic[1] | |||||||||
| Identifikatori | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Simbol | 7tm_1 | ||||||||
| Pfam | PF00001 | ||||||||
| InterPro | IPR000276 | ||||||||
| PROSITE | PDOC00210 | ||||||||
| |||||||||
Opioidni receptori su grupa G protein-spregnutih receptora sa opioidima kao ligandima. Endogeni opioidi su dinorfini, enkefalini, endorfini, endomorfini i nociceptin. Opioidni receptori su ~40% identični sa somatostatinskim receptorima (SSTR).
Otkriće[uredi | uredi kod]
Sredinom 1960-tih, postalo je očevidno iz farmakoloških studija da opijatni lekovi deluju na specifičnim receptorskim mestima, i da je verovatno da postoji više takvih mesta.[2] Ti receptori su prvo identifikovani kao specifični molekuli putem upotrebe studija vezivanja liganda, u kojima je za opijate obeležene sa radioizotopima nađeno da se vezuju za moždane membranske homogenate. Prva takva studija je objavljena 1971, koristeći 3H-levorfanol.[3] Kandas Pert i Solomon H. Snider su 1973. objavili prvu detaljnu studiju μ opioidnog receptora, koristeći 3H-nalokson.[4] Ta studija se smatra prvim definitivnom potvrdom postojanja opioidnog receptora, mada su dve druge studije objavljene kratko posle toga.[5][6]
Prečišćavanje[uredi | uredi kod]
Prečišćavanje receptora je proizvelo dodatne potvrde o njegovom postojanju. Prvi pokušaj da se prečisti receptor se sastojao od upotrebe novog antagonista opioidnog receptora, hlornaltreksamina, za koji je bilo pokazano da se vezuje za opioidni receptor.[7] Karuso et al.[8] su 1980. prečistili deterdžentom-ekstraktovanu komponentu membrane mozga pacova koja se ispira sa specifično vezanim 3H-hlornaltreksaminom.
Glavni podtipovi[uredi | uredi kod]
Postoje četiri glavna podtipa opioidnog receptora:[9]
| Receptor | Podtipovi | Lokacija[10] | Funkcija [10] |
|---|---|---|---|
| delta (δ) OP1 (I) |
δ1, δ2 | ||
| kapa (κ) OP2 (I) |
κ1, κ2, κ3 | ||
| Mi (μ) OP3 (I) |
μ1, μ2, μ3 |
|
μ1:
μ2:
μ3:
|
| Nociceptinski receptor OP4 |
ORL1 |
|
(I). Ime je bazirano na redosledu otkrivanja.
Vidi još[uredi | uredi kod]
Reference[uredi | uredi kod]
- ↑ Huixian Wu, Daniel Wacker, Mauro Mileni, Vsevolod Katritch, GyeWon Han, Eyal Vardy, Wei Liu, Aaron A. Thompson, Xi-Ping Huang, F. Ivy Carroll, S. Wayne Mascarella, Richard B. Westkaemper, Philip D. Mosier, Bryan L. Roth, Vadim Cherezov & Raymond C. Stevens (2012). „Structure of the human k-opioid receptor in complex with JDTic”. Nature. DOI:10.1038/nature10939.
- ↑ Martin WR (December 1967). „Opioid antagonists”. Pharmacol. Rev. 19 (4): 463-521. PMID 4867058.[mrtav link]
- ↑ Goldstein A, Lowney LI, Pal BK (August 1971). „Stereospecific and nonspecific interactions of the morphine congener levorphanol in subcellular fractions of mouse brain”. Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 68 (8): 1742-7. DOI:10.1073/pnas.68.8.1742. PMC 389284. PMID 5288759.
- ↑ Pert CB, Snyder SH (March 1973). „Opiate receptor: demonstration in nervous tissue”. Science (journal) 179 (77): 1011-4. DOI:10.1126/science.179.4077.1011. PMID 4687585.
- ↑ Terenius L (1973). „Stereospecific interaction between narcotic analgesics and a synaptic plasm a membrane fraction of rat cerebral cortex”. Acta Pharmacol. Toxicol. (Copenh.) 32 (3): 317-20. PMID 4801733.
- ↑ Simon EJ, Hiller JM, Edelman I (July 1973). „Stereospecific binding of the potent narcotic analgesic (3H) Etorphine to rat-brain homogenate”. Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 70 (7): 1947-9. DOI:10.1073/pnas.70.7.1947. PMC 433639. PMID 4516196.
- ↑ Caruso TP, AE Takemori, DL Larson, PS Portoghese (April 1979). „Chloroxymorphamine, an opioid receptor site-directed alkylating agent having narcotic agonist activity”. Science 204 (4390): 316-8. DOI:10.1126/science.86208. PMID 86208.
- ↑ Caruso TP, DL Larson, PS Portoghese, AE Takemori (December 1980). „Isolation of selective 3H-chlornaltrexamine-bound complexes, possible opioid receptor components in brains of mice.”. Life Sciences 27 (22): 2063-9. DOI:10.1016/0024-3205(80)90485-3. PMID 6259471.
- ↑ Corbett AD, Henderson G, McKnight AT, Paterson SJ (2006). „75 years of opioid research: the exciting but vain quest for the Holy Grail”. Br. J. Pharmacol. 147 Suppl 1: S153–62. DOI:10.1038/sj.bjp.0706435. PMC 1760732. PMID 16402099.
- ↑ 10,0 10,1 Fine, Perry G.; Russell K. Portenoy (2004). „Chapter 2: The Endogenous Opioid System”. A Clinical Guide to Opioid Analgesia. McGraw Hill. Arhivirano iz originala na datum 2011-07-19.
Literatura[uredi | uredi kod]
- „Opioid Receptors”. IUPHAR Database of Receptors and Ion Channels. International Union of Basic and Clinical Pharmacology. Arhivirano iz originala na datum 2021-01-18.
- Corbett A, McKnight S, Henderson G. „Opioid Receptors”. BLTC Research. Arhivirano iz originala na datum 2021-03-14. Pristupljeno 21. 3. 2008.
- Lomize A, Lomize M, Pogozheva I. „Orientations of Proteins in Membranes (OPM) database”. University of Michigan. Pristupljeno 21. 3. 2008.
- „Mu-opioid receptor model (inactive state) with antagonist”. Pristupljeno 21. 3. 2008.
- „Mu-opioid receptor model in active state with agonist”. Pristupljeno 21. 3. 2008.
- Fine, Perry G.; Russell K. Portenoy (2004). „Chapter 2: The Endogenous Opioid System”. A Clinical Guide to Opioid Analgesia. McGraw Hill. Arhivirano iz originala na datum 2011-07-19.