Renesansa u Škotskoj – razlika između verzija

Izvor: Wikipedija
Prijeđi na navigaciju Prijeđi na pretragu
Interaktivna pretraga historije
← Starija izmjenaNovija izmjena →
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
VizualnoWikitekst
Red 209: Red 209:
File:JEAN LOUIS THÉODORE GÉRICAULT - La Balsa de la Medusa (Museo del Louvre, 1818-19).jpg|[[Théodore Géricault]] 1819.
File:JEAN LOUIS THÉODORE GÉRICAULT - La Balsa de la Medusa (Museo del Louvre, 1818-19).jpg|[[Théodore Géricault]] 1819.
File:Caspar_David_Friedrich_-_Mondaufgang_am_Meer_-_Google_Art_Project.jpg|[[Caspar David Friedrich]] c. 1822.
File:Caspar_David_Friedrich_-_Mondaufgang_am_Meer_-_Google_Art_Project.jpg|[[Caspar David Friedrich]] c. 1822.
File:Karl Brullov - The Last Day of Pompeii - Google Art Project.jpg| [[Karl Brullov]] 1827.
File:Karl Brullov - The Last Day of Pompeii - Google Art Project.jpg| [[Karl Brjulov]] 1827.
File:Eugène Delacroix - La liberté guidant le peuple.jpg|[[Eugène Delacroix]], 1830.
File:Eugène Delacroix - La liberté guidant le peuple.jpg|[[Eugène Delacroix]], 1830.
File:The Fighting Temeraire, JMW Turner, National Gallery.jpg|[[J. M. W. Turner]] 1838.
File:The Fighting Temeraire, JMW Turner, National Gallery.jpg|[[J. M. W. Turner]] 1838.
Red 226: Red 226:
File:Vincent Willem van Gogh 128.jpg|[[Vincent van Gogh]] 1888.
File:Vincent Willem van Gogh 128.jpg|[[Vincent van Gogh]] 1888.
[[File:VanGogh-starry night.jpg|[[Vincent van Gogh]] 1889.
[[File:VanGogh-starry night.jpg|[[Vincent van Gogh]] 1889.
File:Ilja Jefimowitsch Repin 009.jpg|[[Ilya Repin]] 1891.
File:Ilja Jefimowitsch Repin 009.jpg|[[Ilja Repin]] 1891.
File:ChelmonskiJozef.1896.Burza.jpg|[[Józef Chełmoński]] 1896.
File:ChelmonskiJozef.1896.Burza.jpg|[[Józef Chełmoński]] 1896.
File:Woher kommen wir Wer sind wir Wohin gehen wir.jpg|[[Paul Gauguin]] 1897–1898.
File:Woher kommen wir Wer sind wir Wohin gehen wir.jpg|[[Paul Gauguin]] 1897–1898.
Red 237: Red 237:
</gallery>
</gallery>
Nakon [[rokoko]]a u kasnom se 18. vijeku pojavljuje strogi stil [[neoklasicizam]], najprije u arhitekturi, potom u slikarstvu. Vjerojatno najznačajniji predstavnici neoklasicizma su [[Jacques-Louis David]] i njegov nasljednik [[Jean Auguste Dominique Ingres]]. Ingresov rad sadrži mnogo senzualnosti, ali bez spontanosti karakteristične za [[romantizam]].
Nakon [[rokoko]]a u kasnom se 18. vijeku pojavljuje strogi stil [[neoklasicizam]], najprije u arhitekturi, potom u slikarstvu. Vjerojatno najznačajniji predstavnici neoklasicizma su [[Jacques-Louis David]] i njegov nasljednik [[Jean Auguste Dominique Ingres]]. Ingresov rad sadrži mnogo senzualnosti, ali bez spontanosti karakteristične za [[romantizam]].
Romantizam je pak usmjerio svoju pažnju na pejzaže i prirodu kao i ljudski lik i superiornost prirodnog reda u odnosu na čovjekovu volju. There is a [[pantheism|pantheist]] philosophy (see [[Baruch Spinoza|Spinoza]] and [[Georg Wilhelm Friedrich Hegel|Hegel]]) within this conception that opposes [[Age of Enlightenment|Enlightenment]] ideals by seeing mankind's destiny in a more tragic or pessimistic light. The idea that human beings are not above the forces of [[Nature]] is in contradiction to [[Ancient Greek]] and Renaissance ideals where mankind was above all things and owned his fate. This thinking led romantic artists to depict the [[Sublimation (psychology)|sublime]], ruined churches, shipwrecks, massacres and madness.
Romantizam je pak usmjerio svoju pažnju na pejzaže i prirodu kao i ljudski lik i superiornost prirodnog reda u odnosu na čovjekovu volju. U tom su se konceptu nalazili elementi [[panteizam|panteističke]] filozofije (vidi [[Baruch Spinoza|Spinozu]] i [[Georg Wilhelm Friedrich Hegel|Hegela]]) koji su se suprotstavljali idealima [[Prosvjetiteljstvo|prosvjetiteljstva]] i donijeli viziju sudbine čovječanstva u tragičnijem i pesimističnom svjetlu. Ideja da ljudska bića nisu superiorna silama [[priroda|prirode]] u kontradikciji je s idealima [[Antička Grčka|Antičke Grčke]] i renesanse prema kojima je čovječanstvo bilo iznad svih stvari i držalo u šaci vlastitu sudbinu. Ovo je razmišljanje potaklo slikare romantizma da slikaju "uzvišenost", ruševine crkvi, brodolome, masakre i ludilo.


Do sredine 19. vijeka slikari su se oslobodili potražnje naručitelja za prikazom scena iz religije, mitologije, portreta i historije. Ideja "umjetnost radi umjetnosti" započela je nalaziti svoj izražaj u radovima velikih slikara kao što su Francisco de Goya, John Constable i J.M.W. Turner. Slikari romantizma pretvorili su slikanje [[pejzaž]]a u vodeći žanr, pošto je isti do tada smatran minornim žanrom ili kao dekorativna pozadina za kompozicije ljudskim figurama.
By the mid-19th century painters became liberated from the demands of their patronage to only depict scenes from religion, mythology, portraiture or history. The idea "art for art's sake" began to find expression in the work of painters like Francisco de Goya, John Constable, and J.M.W. Turner. Romantic painters turned [[landscape painting]] into a major genre, considered until then as a minor genre or as a decorative background for figure compositions.
Some of the major painters of this period are [[Eugène Delacroix]], [[Théodore Géricault]], [[J. M. W. Turner]], [[Caspar David Friedrich]] and [[John Constable]]. [[Francisco Goya]]'s late work demonstrates the Romantic interest in the irrational, while the work of [[Arnold Böcklin]] evokes mystery and the paintings of [[Aesthetic movement]] artist [[James Abbott McNeill Whistler]] evoke both sophistication and [[decadent movement|decadence]]. In the United States the Romantic tradition of landscape painting was known as the [[Hudson River School]]:<ref>{{cite web|url=http://findarticles.com/p/articles/mi_m0268/is_5_40/ai_82469521 |title=Novack, Barbara '&#39;American Sublime'&#39; Artforum, 2002, retrieved 30 October 2008 |publisher=Findarticles.com |date= |accessdate=2014-08-08}}</ref> exponents include [[Thomas Cole]], [[Frederic Edwin Church]], [[Albert Bierstadt]], [[Thomas Moran]], and [[John Frederick Kensett]]. [[Luminism (American art style)|Luminism]] was a movement in American landscape painting related to the [[Hudson River School]].
Neki od najznačajnijih slikara tog perioda su [[Eugène Delacroix]], [[Théodore Géricault]], [[J. M. W. Turner]], [[Caspar David Friedrich]] i [[John Constable]]. Kasni radovi [[Francisco Goya|Franciska Goye]] dokazuju njegov romantični interes prema iracionalnom, dok radovi [[Arnold Böcklin|Arnold Böcklin]] evokes mystery and the paintings of [[Aesthetic movement]] artist [[James Abbott McNeill Whistler]] evoke both sophistication and [[decadent movement|decadence]]. In the United States the Romantic tradition of landscape painting was known as the [[Hudson River School]]:<ref>{{cite web|url=http://findarticles.com/p/articles/mi_m0268/is_5_40/ai_82469521 |title=Novack, Barbara '&#39;American Sublime'&#39; Artforum, 2002, retrieved 30 October 2008 |publisher=Findarticles.com |date= |accessdate=2014-08-08}}</ref> exponents include [[Thomas Cole]], [[Frederic Edwin Church]], [[Albert Bierstadt]], [[Thomas Moran]], and [[John Frederick Kensett]]. [[Luminism (American art style)|Luminism]] was a movement in American landscape painting related to the [[Hudson River School]].


The leading [[Barbizon School]] painter [[Jean-Baptiste-Camille Corot|Camille Corot]] painted in both a romantic and a [[Realism (visual arts)|realistic]] vein; his work prefigures [[Impressionism]], as does the paintings of [[Eugène Boudin]] who was one of the first French landscape painters to paint outdoors. Boudin was also an important influence on the young [[Claude Monet]], whom in 1857 he introduced to [[Plein air]] painting. A major force in the turn towards [[Realism (visual arts)|Realism]] at mid-century was [[Gustave Courbet]]. In the latter third of the century Impressionists like [[Édouard Manet]], [[Claude Monet]], [[Pierre-Auguste Renoir]], [[Camille Pissarro]], [[Alfred Sisley]], [[Berthe Morisot]], [[Mary Cassatt]], and [[Edgar Degas]] worked in a more direct approach than had previously been exhibited publicly. They eschewed allegory and narrative in favor of individualized responses to the modern world, sometimes painted with little or no preparatory study, relying on deftness of drawing and a highly chromatic palette. Manet, Degas, Renoir, Morisot, and Cassatt concentrated primarily on the human subject. Both Manet and Degas reinterpreted classical figurative canons within contemporary situations; in Manet's case the re-imaginings met with hostile public reception. Renoir, Morisot, and Cassatt turned to domestic life for inspiration, with Renoir focusing on the female nude. Monet, Pissarro, and Sisley used the landscape as their primary motif, the transience of light and weather playing a major role in their work. While Sisley most closely adhered to the original principals of the Impressionist perception of the landscape, Monet sought challenges in increasingly chromatic and changeable conditions, culminating in his series of monumental works of [[Water Lilies]] painted in [[Giverny]].
The leading [[Barbizon School]] painter [[Jean-Baptiste-Camille Corot|Camille Corot]] painted in both a romantic and a [[Realism (visual arts)|realistic]] vein; his work prefigures [[Impressionism]], as does the paintings of [[Eugène Boudin]] who was one of the first French landscape painters to paint outdoors. Boudin was also an important influence on the young [[Claude Monet]], whom in 1857 he introduced to [[Plein air]] painting. A major force in the turn towards [[Realism (visual arts)|Realism]] at mid-century was [[Gustave Courbet]]. In the latter third of the century Impressionists like [[Édouard Manet]], [[Claude Monet]], [[Pierre-Auguste Renoir]], [[Camille Pissarro]], [[Alfred Sisley]], [[Berthe Morisot]], [[Mary Cassatt]], and [[Edgar Degas]] worked in a more direct approach than had previously been exhibited publicly. They eschewed allegory and narrative in favor of individualized responses to the modern world, sometimes painted with little or no preparatory study, relying on deftness of drawing and a highly chromatic palette. Manet, Degas, Renoir, Morisot, and Cassatt concentrated primarily on the human subject. Both Manet and Degas reinterpreted classical figurative canons within contemporary situations; in Manet's case the re-imaginings met with hostile public reception. Renoir, Morisot, and Cassatt turned to domestic life for inspiration, with Renoir focusing on the female nude. Monet, Pissarro, and Sisley used the landscape as their primary motif, the transience of light and weather playing a major role in their work. While Sisley most closely adhered to the original principals of the Impressionist perception of the landscape, Monet sought challenges in increasingly chromatic and changeable conditions, culminating in his series of monumental works of [[Water Lilies]] painted in [[Giverny]].

Verzija na datum 7 septembar 2016 u 02:12

Johannes Vermeer: Djevojka s bisernom naušnicom (1665-67), poznata kao Mona Lisa Sjevera.[1]
Édouard Manet: Balkon (1868)

Historija Zapadnog slikarstva predstavlja trajnu, iako isprekidanu, tradiciju od antike do današnjeg vremena.[2] Do sredine 19. vijeka prevashodno se doticala predstavnih i klasičnih oblika proizvodnje, nakon kojeg je vremena više modernih, apstraktnih i konceptualnih formi dobilo favorizaciju.[3]

Razvoji u Zapadnom slikarstvu historijski su paralelni sa onima u Istočnom slikarstvu, generalno nekoliko vijekova kasnije.[4] Afrička umjetnost, islamska umjetnost, indijska umjetnost,[5] kineska umjetnost i japanska umjetnost[6] imale su značajan utjecaj na Zapadnu umjetnost, a na kraju i obrnuto.[7]

Isprva služeći carskim, privatnim, građanskim i religijskim pokroviteljima, Zapadno slikarstvo kasnije je našlo publiku među aristokratijom i srednjom klasom. Od srednjeg vijeka i tokom renesanse slikari su radili za crkvu i bogatu aristokratiju.[8] Počevši u periodu baroka, umjetnici su primali privatne narudžbe od obrazovanije i uspješnije srednje klase.[9] Ideja "umjetnosti zarad umjetnosti"[10] počela je nalaziti izražaj u djelu romantičkih slikara poput Francisca de Goye, Johna Constablea i J. M. W. Turnera.[11] Tokom 19. vijeka komercijalne galerije osnivane su i nastavile su pružati pokroviteljstvo u 20. vijeku.[12][13]

Zapadno slikarstvo dostiglo je svoj vrhunac u Evropi za vrijeme renesanse, zajedno sa usavršenjem crtanja, upotrebom perspektive, ambicioznom arhitekturom, tapiserijom, vitrajima, skulpturom i periodom prije i poslije dolaska štamparske mašine.[14] Slijedeći dubinu otkrića i složenost inovacija renesanse, bogato nasljedstvo Zapadnog slikarstva (od baroka do savremene umjetnosti). Historija slikarstva nastavlja se u 21. vijek.[15]

Prethistorija

Vidi takođe: Prethistorijska umjetnost

Historija slikarstva seže u prošlost do prethistorijskih ljudi i obuhvata sve kulture. Najstarije poznate slike su u Grotte Chauvet u Francuskoj, za koje neki historičari tvrde da su stare čak 32 000 godina. Urezane su i naslikane crvenim okerom i crnim pigmentom i prikazuju konje, nosoroge, lavove, bizone, mamute i ljude, često u lovu. Postoje primjeri pećinskih slika u čitavom svijetu - u Francuskoj, Indiji, Španiji, Portugalu, Kini, Australiji itd. Kroz sva ta mjesta na kojima su slike pronađene provlače se mnoge zajedničke teme, što daje naslutiti univerzalnu svrhu i sličnost implusa koji su doveli do stvaranja slika. Osmišljenje su brojne pretpostavke u vezi sa značenjem koje su te slike imale za narod koji ih je stvorio. Prethistorijski ljudi možda su crtali životinje kako bi "uhvatili" njihovu dušu ili duh kako bi ih lakše ulovili ili su slike možda predstavljale animističku viziju i odavanje počasti okolnoj prirodi, ili su možda rezultat osnovne potrebe za izražavanjem koji je urođeno ljudskim bićima, ili su možda zabilješke životnih iskustava umjetnika i povezanih priča pripadnika njihovog kruga.

Zapadno slikarstvo

Glavni članak: Historija slikarstva

Egipat, Grčka i Rim

V. također: Antička umjetnost

U starom Egiptu, civilizaciji sa snažnim tradicijama arhitekture i skulpture (oboje izvorno bojene svijetlim bojama), postojale su mnoge zidne slike u hramovima i građevinama, kao i obojene ilustracije na papirusnim rukopisima. Egipatsko zidno slikarstvo i dekorativno slikarstvo često je živopisno, ponekada više simbolično nego realistično. Egipatsko slikarstvo prikazuje likove sa snažnim obrisima i ravnim siluetama, gdje je simetrija konstantna osobina. Egipatsko slikarstvo ima blisku vezu sa egipatskim pisanim jezikom zvanim egipatski hijeroglifi. Naslikani simboli nalaze se među prvim oblicima pisanog jezika. Egipćani su također slikali na lanenom platnu, ostaci kojih su očuvani i do danas. Staroegipatske slike očuvane su zahvaljujući izuzetno suhoj klimi. Stari Egipćani stvorili su slike kako bi učinili zagrobni život preminulih ugodnim mjestom. U teme su spadali putovanje kroz zagrobni svijet ili njihovo predstavljanje bogovima podzemlja od strane njihovih zaštitničkih božanstava. Neki primjeri takvih slika su slike bogova i božica Ra, Horusa, Anubisa, Nut, Ozirisa i Izide. Neke slike u grobnicama prikazuju aktivnosti u kojima su preminuli sudjelovali kada su bili živi i htjeli nastaviti raditi vječno. U Novom kraljevstvu i kasnije, Knjiga mrtvih zakopavala se sa sahranjenom osobom. Smatrala se važnom za uvođenje u zagrobni život.

Sjeverno od Egipta na Kreti se razvila minojska civilizacija. Zidne slike pronađene u palači u Knososu slične su onim kod Egipćana, ali su slobodnijeg stila.

Oko 1100. pr. Kr. plemena sa sjevera Grčke osvojila su Grčku i njena je umjetnost krenula novim smjerom. Kultura antičke Grčke vrijedna je spomena zbog svojih izvanrednih doprinosa vizualnoj umjetnosti. Slike na grnčariji antičke Grčke i keramici daju naročito poučan uvid u način na koji je društvo antičke Grčke funkcioniralo. Još uvijek postoje mnogi lijepi primjeri crnofiguralnog i crvenofiguralnog stila. Neki od najpoznatijih grčkih slikara koji su radili na drvenim pločama i koji se spominju u tekstovima bili su Apel, Zeuksid i Parhazij; međutim, sa jedinim izuzetkom pitsanskih ploča, nema sačuvanih primjera starogrčkog slikarstva na pločama, samo pisani opisi od strane njihovih suvremenika ili kasnijih Rimljana. Zeuksid je živio u 5. vijeku prije Krista i navodno je bio prvi koji je koristio sfumato. Prema Pliniju Starijem, realizam njegovih slika bio je takav da bi ptice pokušavale pojesti naslikano grožđe. Apel je opisan kao najveći slikar antike i čuven je zbog svoje savršene tehnike crtanja, brilijantne boje i modeliranja.

Rimska umjetnost bila je pod utjecajem Grčke i može se djelimično smatrati potomkom antičkog grčkog slikarstva. Međutim, rimsko slikarstvo ima važne jedinstvene osobine. Gotovo sva očuvana rimska djela su zidne slike, mnoge iz vila u Kampaniji, u južnoj Italiji. Takvo slikarstvo može se grupisati u četiri glavna "stila" ili perioda[16] i možda sadrži prve primjere trompe-l'oeila, pseudoperspektive i čistog krajolika.[17] Gotovo jedini očuvani slikani portreti iz antičkog svijeta su veliki broj portreta mumija poprsne forme pronađen u kasnoantičkom groblju Al-Fayum. Iako oni nisu bili iz najboljeg perioda niti najboljeg kvaliteta,[nedostaje referenca] impresivni su sami po sebi i nagovještavaju kvalitet najboljih antičkih djela. Također je očuvan vrlo mali broj minijatura iz kasnoantičkih ilustriranih knjiga, kao i prilično velik broj njihovih kopija iz ranog srednjovjekovnog perioda.

Srednji vijek

Glavni članci: Srednjovjekovna umjetnost, Bizantska umjetnost, Iluminacija (manuskript), Srednji vijek, i Mračno doba (Evropa)

Uspon kršćanstva pružio je drukčiji duh i cilj slikarskim stilovima. Bizantska umjetnost je, kada je njen stil uspostavljen u 6. vijeku, stavila velik naglasak na održavanje tradicionalne ikonografije i stila i postepeno se razvila tokom hiljadu godina Bizantskog Carstva i opstalih tradicija grčkog i ruskog pravoslavnog slikanja ikona. Bizantsko slikarstvo ima hijeratičan osjećaj i ikone su se posmatrale i još uvijek se posmatraju kao predstave božanskog otkrivenja. Postojale su mnoge freske, ali očuvan ih je manji broj nego mozaika. Bizantska umjetnost se uspoređuje sa tadašnjom apstrakcijom po svojoj ravnoći i izrazito stiliziranim prikazima likova i krajolika. Neki periodi bizantske umjetnosti, naročito takozvana makedonska umjetnost iz oko 10. vijeka, fleksibilnijeg su pristupa. Freske paleološke renesanse ranog 14. vijeka očuvani su u Crkvi Hora u Istanbulu.

U postantičkoj katoličkoj Evropi prvi osoben umjetnički stil koji se pojavio i koji je obuhvatao slikarstvo bila je ostrvska umjetnost Britanskih ostrva, čiji su jedini očuvani primjeri minijature u iluminiranim rukopisima poput Knjige Kellsa.[18] One su najpoznatije po svojim apstraktnim ukrasima, iako su se ponekada prikazivali i likovi, a nekada i scene, naročito u evangelističkim portretima. Karolinška i otonska umjetnost također su očuvane uglavnom u rukopisima, iako postoje i neke zidne slike, a još ih se dokumentira. Umjetnost tog perioda kombinira ostrvske i "barbarske" utjecaje sa snažnim bizantskim utjecajem i težnjom ka očuvanju klasične monumentalnosti i staloženosti.

Zidovi romaničkih i gotičkih crkava bili su ukrašeni freskama kao i skulpturama i mnogi od nekolicine preostalih murala imaju velik intenzitet i kombiniraju dekorativnu energiju ostrvske umjetnosti sa novom monumentalnošću u tretiranju likova. Iz tog je perioda očuvano mnogo više minijatura u iluminiranim rukopisima, koje pokazuju iste osobine koje se nastavljaju u gotičkom periodu.

Slikanje na pločama postaje češće tokom romaničkog perioda, pod jakim utjecajem bizantskih ikona. Pri kraju 13. vijeka, srednjovjekovna umjetnost i gotičko slikarstvo postali su realističniji, sa počecima interesovanja za prikazivanje zapremine i perspektive u Italiji sa Cimabuem i potom njegovim učenikom Giottom. Od Giotta pa nadalje, tretiranje kompozicije od strane najboljih slikara također je postalo mnogo slobodnije i inovativnije. Njih dvojica se smatraju prvim srednjovjekovnim majstorima slikarstva u zapadnoj kulturi. Cimabue je, u bizantskoj tradiciji, koristio realističniji i dramatičniji pristup svojoj umjetnosti. Njegov je učenik Giotto uzdigao te inovacije na viši nivo, što je udarilo temelje zapadne slikarske tradicije. Oba umjetnika bili su pioniri u kretnji prema naturalizmu.

Crkve su se gradile sa sve više prozora i upotreba šarenog vitraja postala je glavna osobina u dekoraciji. Jedan od najpoznatijih primjera toga može se pronaći u katedrali Notre Dame de Paris. Do 14. vijeka zapadna društva bila su bogatija i kultiviranija i slikari su pronašli nove pokrovitelje u plemstvu, pa čak i buržoaziji. Iluminirani rukopisi preuzeli su nov karakter i vitke, otmjeno odjevene dvorske žene prikazivale su se u svojim sredinama. Taj stil uskoro je postao poznat kao međunarodni stil i slike na pločama naslikane temperama i oltarski ukrasi dobili su na značaju.

Renesansa i manirizam

Glavni članci: Renesansna umetnost, Talijansko renesansno slikarstvo, Manirizam, i Visoka renesansa

Renesansa (francuski za "preporod"), kulturni pokret koji je obuhvatao vremenski period od 14. do sredine 17. vijeka, označila je istraživanje klasičnih izvora, kao i napredak u nauci koji je imao dubok utjecaj na evropski intelektualni i umjetnički život. U Italiji, umjetnici poput Paola Uccella, Fra Angelica, Masaccia, Piera della Francesce, Andree Mantegne, Filippa Lippija, Giorgiona, Tintoretta, Sandra Botticellija, Leonarda da Vincija, Michelangela Buonarrotija, Rafaela, Giovannija Bellinija i Ticijana uzdigli su slikarstvo na viši nivo upotrebom perspektive, istraživanjem ljudske anatomije i proporcija i razvojem prethodno neviđene istančanosti u tehnikama crtanja i slikanja.

Flamanski, danski i njemački slikari renesanse poput Hansa Holbeina Mlađeg, Albrechta Dürera, Lucasa Cranacha, Matthiasa Grünewalda, Hieronymousa Boscha i Pietera Bruegela predstavljaju drukčiji pristup od onog svojih talijanskih kolega, jedan koji je realističniji i manje idealiziran. Žanr-slikarstvo postalo je popularan idiom kod slikara sa sjevera poput Pietera Bruegela. Usvajanje uljanog slikarstva, čije se otkriće tradicionalno i neispravno pripisuje Janu van Eycku, kao važne prelazne figure sa slikarstva srednjeg vijeka na slikarstvo rane renesanse, omogućilo je novi realizam u prikazivanju stvarnosti. Za razliku od Talijana, čiji je rad imao korijene u umjetnosti antičke Grčke i Rima, slikari sjevera zadržali su stilistički ostatak skulpture i iluminiranih rukopisa srednjeg vijeka.

Renesansno slikarstvo odražava revoluciju ideja i nauke (astronomije, geografije) koja se pojavila u tom periodu, reformaciju i otkriće štamparske mašine. Dürer, koji se smatra jednim od najvećih grafičara, izjavio je da slikari nisu samo obični zanatlije već i mislioci. Razvojem slikanja na štafelaju, slikarstvo je u renesansi dobilo neovisnost od arhitekture. Nakon vijekova dominacije religijskih slikarskih tema, sekularne teme polako su se počele vraćati u Zapadno slikarstvo. Umjetnici su uključivali vizije svijeta oko sebe ili proizvode vlastite mašte u svojim slikama. Oni koji su si mogli priuštiti trošak mogli su postati pokrovitelji i naručivati portrete sebe ili svoje porodice.

U 16. vijeku na popularnosti su dobile slike koje su se mogle premještati i lako objesiti na zidove umjesto onih koje su bile pričvršćene za stalne strukture.[19]

Visoka renesansa urodila je stiliziranom umjetnošću poznatom kao manirizam. Umjesto uravnoteženih kompozicija i racionalnog pristupa perspektivi koji su karakterizirali umjetnost u zoru 16. vijeka, maniristi su tražili nestabilnost, umjetnost i sumnju. Neuznemirena lica i gesti Pieda della Francesce i mirne Djevice Rafaela bili su zamijenjeni uznemirenim izražajima Pontorma i emocionalnim intenzitetom El Greca.

Baroque and Rococo

Glavni članci: Baroque, Baroque painting, Rococo, Quadratura, Dutch Golden Age painting, i Flemish Baroque painting

Baroque painting is associated with the Baroque cultural movement, a movement often identified with Absolutism and the Counter Reformation or Catholic Revival;[20][21] the existence of important Baroque painting in non-absolutist and Protestant states also, however, underscores its popularity, as the style spread throughout Western Europe.[22]

Baroque painting is characterized by great drama, rich, deep color, and intense light and dark shadows. Baroque art was meant to evoke emotion and passion instead of the calm rationality that had been prized during the Renaissance. During the period beginning around 1600 and continuing throughout the 17th century, painting is characterized as Baroque. Among the greatest painters of the Baroque are Caravaggio, Rembrandt, Frans Hals, Rubens, Velázquez, Poussin, and Johannes Vermeer. Caravaggio is an heir of the humanist painting of the High Renaissance. His realistic approach to the human figure, painted directly from life and dramatically spotlit against a dark background, shocked his contemporaries and opened a new chapter in the history of painting. Baroque painting often dramatizes scenes using light effects; this can be seen in works by Rembrandt, Vermeer, Le Nain and La Tour.

During the 18th century, Rococo followed as a lighter extension of Baroque, often frivolous and erotic. Rococo developed first in the decorative arts and interior design in France. Louis XV's succession brought a change in the court artists and general artistic fashion. The 1730s represented the height of Rococo development in France exemplified by the works of Antoine Watteau and François Boucher. Rococo still maintained the Baroque taste for complex forms and intricate patterns, but by this point, it had begun to integrate a variety of diverse characteristics, including a taste for Oriental designs and asymmetric compositions.

The Rococo style spread with French artists and engraved publications. It was readily received in the Catholic parts of Germany, Bohemia, and Austria, where it was merged with the lively German Baroque traditions. German Rococo was applied with enthusiasm to churches and palaces, particularly in the south, while Frederician Rococo developed in the Kingdom of Prussia.

The French masters Watteau, Boucher and Fragonard represent the style, as do Giovanni Battista Tiepolo and Jean-Baptiste-Siméon Chardin who was considered by some as the best French painter of the 18th century – the Anti-Rococo. Portraiture was an important component of painting in all countries, but especially in England, where the leaders were William Hogarth, in a blunt realist style, and Francis Hayman, Angelica Kauffman (who was Swiss), Thomas Gainsborough and Joshua Reynolds in more flattering styles influenced by Anthony van Dyck. While in France during the Rococo era Jean-Baptiste Greuze (the favorite painter of Denis Diderot),[23] Maurice Quentin de La Tour, and Élisabeth Vigée-Lebrun were highly accomplished Portrait painters and History painters.

William Hogarth helped develop a theoretical foundation for Rococo beauty. Though not intentionally referencing the movement, he argued in his Analysis of Beauty (1753) that the undulating lines and S-curves prominent in Rococo were the basis for grace and beauty in art or nature (unlike the straight line or the circle in Classicism). The beginning of the end for Rococo came in the early 1760s as figures like Voltaire and Jacques-François Blondel began to voice their criticism of the superficiality and degeneracy of the art. Blondel decried the "ridiculous jumble of shells, dragons, reeds, palm-trees and plants" in contemporary interiors.[24]

By 1785, Rococo had passed out of fashion in France, replaced by the order and seriousness of Neoclassical artists like Jacques-Louis David.

19. vijek: Neoklasicizam, Historijsko slikarstvo, Romantizam, Impresionizam, Postimpresionizam, Simbolizam

also see main articles Neoklasicizam, Historijsko slikarstvo, Romantizam, Impresionizam, Postimpresionizam, Simbolizam

Nakon rokokoa u kasnom se 18. vijeku pojavljuje strogi stil neoklasicizam, najprije u arhitekturi, potom u slikarstvu. Vjerojatno najznačajniji predstavnici neoklasicizma su Jacques-Louis David i njegov nasljednik Jean Auguste Dominique Ingres. Ingresov rad sadrži mnogo senzualnosti, ali bez spontanosti karakteristične za romantizam. Romantizam je pak usmjerio svoju pažnju na pejzaže i prirodu kao i ljudski lik i superiornost prirodnog reda u odnosu na čovjekovu volju. U tom su se konceptu nalazili elementi panteističke filozofije (vidi Spinozu i Hegela) koji su se suprotstavljali idealima prosvjetiteljstva i donijeli viziju sudbine čovječanstva u tragičnijem i pesimističnom svjetlu. Ideja da ljudska bića nisu superiorna silama prirode u kontradikciji je s idealima Antičke Grčke i renesanse prema kojima je čovječanstvo bilo iznad svih stvari i držalo u šaci vlastitu sudbinu. Ovo je razmišljanje potaklo slikare romantizma da slikaju "uzvišenost", ruševine crkvi, brodolome, masakre i ludilo.

Do sredine 19. vijeka slikari su se oslobodili potražnje naručitelja za prikazom scena iz religije, mitologije, portreta i historije. Ideja "umjetnost radi umjetnosti" započela je nalaziti svoj izražaj u radovima velikih slikara kao što su Francisco de Goya, John Constable i J.M.W. Turner. Slikari romantizma pretvorili su slikanje pejzaža u vodeći žanr, pošto je isti do tada smatran minornim žanrom ili kao dekorativna pozadina za kompozicije ljudskim figurama. Neki od najznačajnijih slikara tog perioda su Eugène Delacroix, Théodore Géricault, J. M. W. Turner, Caspar David Friedrich i John Constable. Kasni radovi Franciska Goye dokazuju njegov romantični interes prema iracionalnom, dok radovi Arnold Böcklin evokes mystery and the paintings of Aesthetic movement artist James Abbott McNeill Whistler evoke both sophistication and decadence. In the United States the Romantic tradition of landscape painting was known as the Hudson River School:[25] exponents include Thomas Cole, Frederic Edwin Church, Albert Bierstadt, Thomas Moran, and John Frederick Kensett. Luminism was a movement in American landscape painting related to the Hudson River School.

The leading Barbizon School painter Camille Corot painted in both a romantic and a realistic vein; his work prefigures Impressionism, as does the paintings of Eugène Boudin who was one of the first French landscape painters to paint outdoors. Boudin was also an important influence on the young Claude Monet, whom in 1857 he introduced to Plein air painting. A major force in the turn towards Realism at mid-century was Gustave Courbet. In the latter third of the century Impressionists like Édouard Manet, Claude Monet, Pierre-Auguste Renoir, Camille Pissarro, Alfred Sisley, Berthe Morisot, Mary Cassatt, and Edgar Degas worked in a more direct approach than had previously been exhibited publicly. They eschewed allegory and narrative in favor of individualized responses to the modern world, sometimes painted with little or no preparatory study, relying on deftness of drawing and a highly chromatic palette. Manet, Degas, Renoir, Morisot, and Cassatt concentrated primarily on the human subject. Both Manet and Degas reinterpreted classical figurative canons within contemporary situations; in Manet's case the re-imaginings met with hostile public reception. Renoir, Morisot, and Cassatt turned to domestic life for inspiration, with Renoir focusing on the female nude. Monet, Pissarro, and Sisley used the landscape as their primary motif, the transience of light and weather playing a major role in their work. While Sisley most closely adhered to the original principals of the Impressionist perception of the landscape, Monet sought challenges in increasingly chromatic and changeable conditions, culminating in his series of monumental works of Water Lilies painted in Giverny.

Edvard Munch, 1893, early example of Expressionism

Pissarro adopted some of the experiments of Post-Impressionism. Slightly younger Post-Impressionists like Vincent van Gogh, Paul Gauguin, and Georges-Pierre Seurat, along with Paul Cézanne led art to the edge of modernism; for Gauguin Impressionism gave way to a personal symbolism; Seurat transformed Impressionism's broken color into a scientific optical study, structured on frieze-like compositions; Van Gogh's turbulent method of paint application, coupled with a sonorous use of color, predicted Expressionism and Fauvism, and Cézanne, desiring to unite classical composition with a revolutionary abstraction of natural forms, would come to be seen as a precursor of 20th-century art. The spell of Impressionism was felt throughout the world, including in the United States, where it became integral to the painting of American Impressionists such as Childe Hassam, John Henry Twachtman, and Theodore Robinson. It also exerted influence on painters who were not primarily Impressionistic in theory, like the portrait and landscape painter John Singer Sargent. At the same time in America at the turn of the 20th century there existed a native and nearly insular realism, as richly embodied in the figurative work of Thomas Eakins, the Ashcan School, and the landscapes and seascapes of Winslow Homer, all of whose paintings were deeply invested in the solidity of natural forms. The visionary landscape, a motive largely dependent on the ambiguity of the nocturne, found its advocates in Albert Pinkham Ryder and Ralph Albert Blakelock.

In the late 19th century there also were several, rather dissimilar, groups of Symbolist painters whose works resonated with younger artists of the 20th century, especially with the Fauvists and the Surrealists. Among them were Gustave Moreau, Odilon Redon, Pierre Puvis de Chavannes, Henri Fantin-Latour, Arnold Böcklin, Edvard Munch, Félicien Rops, and Jan Toorop, and Gustav Klimt amongst others including the Russian Symbolists like Mikhail Vrubel.

Symbolist painters mined mythology and dream imagery for a visual language of the soul, seeking evocative paintings that brought to mind a static world of silence. The symbols used in Symbolism are not the familiar emblems of mainstream iconography but intensely personal, private, obscure and ambiguous references. More a philosophy than an actual style of art, the Symbolist painters influenced the contemporary Art Nouveau movement and Les Nabis. In their exploration of dreamlike subjects, symbolist painters are found across centuries and cultures, as they are still today; Bernard Delvaille has described René Magritte's surrealism as "Symbolism plus Freud".[26]

  1. ↑ Art History for Dummies, Jesse Bryant Wilder, John Garton, str. 212, povraćeno 11. novembra 2008. Books.google.com. 2011-02-14. Pristupljeno 2014-08-08. 
  2. ↑ Cole, Bruce Art of the Western World: From Ancient Greece to Post Modernism. Simon and Schuster, 1981, Simonsays.com pristupljeno 27. oktobra 2007
  3. ↑ „Explaining Modernism W. Stephen Croddy, retrieved 11 November 2008”. Bu.edu. 1962-10-25. Pristupljeno 2014-08-08. 
  4. ↑ The Meeting of Eastern and Western Art, Prerađeno i prošireno izdanje (tvrdih korica), Michael Sullivan,
  5. ↑ NYtimes.com The New York Times, Holland Cotter, pristupljeno online 27. oktobra 2007]
  6. ↑ Wichmann, Siegfried Japonisme: The Japanese Influence on Western Art Since 1858. Thames & Hudson; Novo izdanje (19. novembar 1999), ISBN 0-500-28163-7, ISBN 978-0-500-28163-5
  7. ↑ Michael Sullivan The Meeting of Eastern and Western Art, Prerađeno i prošireno izdanje. University of California Press; Rev Exp Su izdanje (1. juna 1989), ISBN 0-520-05902-6, ISBN 978-0-520-05902-3
  8. ↑ Diskusija o ulozi pokrovitelja u renesansi, povraćeno 11. novembra 2008
  9. ↑ History 1450–1789: Artistic Patronage, povraćeno 11. novembra 2008
  10. ↑ Britannica.com, povraćeno 11. novembra 2008
  11. ↑ Victorianweb.org, Aesthetes, Decadents, and the Idea of Art for Art's Sake; George P. Landow, profesor Engleskog jezika i Historije umjetnosti, Univerzitet Brown, povraćeno 11. novembra 2008
  12. ↑ National Gallery of Art, povraćeno 11. novembra 2008 arhivirano 6. novembra 2007. na sajtu Wayback Machine
  13. ↑ „''Cézanne to Picasso: Ambroise Vollard, Patron of the Avant-Garde,'' Chicago Art Institute, povraćeno 11. novembra 2008”. Artic.edu. Pristupljeno 2014-08-08. 
  14. ↑ Meggs, Philip B. A History of Graphic Design. John Wiley & Sons, Inc. 1998; (str. 58–69) ISBN 0-471-29198-6
  15. ↑ Cole, Bruce & Gealt, Adelheid M. Art of the Western World: from Ancient Greece to Post-Modernism, povraćeno 11. novembra 2008
  16. ↑ „Roman Painting”. Art-and-archaeology.com. Pristupljeno 2014-08-08. 
  17. ↑ Roman Wall Painting
  18. ↑ Putnam A.M., Geo. Haven. Books and Their Makers During The Middle Ages. Svezak 1. New York: Hillary House, 1962. Štampa.
  19. ↑ Jackson, Catherine Charlotte, Lady, The Court of France in the Sixteenth Century: 1514–1559, 1896, str. 113. "Otprilike samo u to vrijeme [govoreći o slikaru Rafaelu] pokretne slike, koje su se kačile na zidove ili ukrase, počele su često biti u potražnji. Smatra se sumnjivim da li su takve postojale prije šesnaestog vijeka. Ono što bi se sada nazivalo štafelajnim slikama starijih majstora moglo se skinuti sa nekog građanskog ili crkvenog namještaja."
  20. ↑ Counter Reformation, from Encyclopædia Britannica Online, latest edition, full-article.
  21. ↑ Counter Reformation, from The Columbia Encyclopedia, Sixth Edition. 2001–05.
  22. ↑ Helen Gardner, Fred S. Kleiner, and Christin J. Mamiya, "Gardner's Art Through the Ages" (Belmont, CA: Thomson/Wadsworth, 2005)
  23. ↑ Edmond and Jules de Goncourt, French Eighteenth-Century Painters. Cornell Paperbacks, 1981, pp. 222–225. ISBN 0-8014-9218-1
  24. ↑ Uni-Heidelberg.de[mrtav link]
  25. ↑ „Novack, Barbara ''American Sublime'' Artforum, 2002, retrieved 30 October 2008”. Findarticles.com. Pristupljeno 2014-08-08. 
  26. ↑ Delvaille, Bernard, La poésie symboliste: anthologie, introduction. ISBN 2-221-50161-6
Izvor: https://sh.wikipedia.org/w/index.php?title=Renesansa_u_Škotskoj&oldid=38289070