Mudrost – razlika između verzija
Nema sažetka izmjene |
|||
| Red 15: | Red 15: | ||
Od [[Aristotel]]a i [[Toma Akvinski|Tome Akvinskoga]] mudrost se razume kao poznavanje [[Nepokrenuti pokretač|zadnjih uzroka]] [[biće|bića]], odnosno prosuđivanje konačnog i vremenitog pod vidom [[večnost]]i (''sub specie aeternitatis'').<ref name="enciklopedija.hr"/> |
Od [[Aristotel]]a i [[Toma Akvinski|Tome Akvinskoga]] mudrost se razume kao poznavanje [[Nepokrenuti pokretač|zadnjih uzroka]] [[biće|bića]], odnosno prosuđivanje konačnog i vremenitog pod vidom [[večnost]]i (''sub specie aeternitatis'').<ref name="enciklopedija.hr"/> |
||
=== Srednji vek === |
|||
[[Sveti Avgustin]] je smatrao da jedino mudar čovek može biti srećan, a mudrost je saznanje [[istina|istine]].<ref>Frederik Koplston, Srednjovekovna filozofija (str. 58), Beograd, 1989.</ref> |
|||
=== Novi vek === |
=== Novi vek === |
||
Verzija na datum 2 august 2020 u 22:14
Mudrost je pojam koji označava duboko znanje, uvid, rasuđivanje. Čovek koji teži mudrosti naziva se filozof (gr. filia - ljubav + sofia - mudrost), a onaj koji je stekne mudrac. Mudrost se katkad upotrebljava i kao sinonim za pamet, ali pamet označava sposobnost za mudrost, ali ne i mudrost samu.[1]
Čovek koji se okreće mudrosti nalazi vremena za duhovno usavršavanje, ne dopuštajući da ga „progutaju“ zahtevi praktičnog života.[2] Razvoj mudrosti zahteva čovekov životni angažman, odnosno život sukladan tom nastojanju, što u krajnjem vidu predstavlja spremnost na smrt radi odbrane vlastitog uvida.[3]
Tradicionalna predstava mudraca obično podrazumeva stare ljude.[2]
Mudrost u filozofiji
Antika
U indijskoj filozofiji mudrost se odnosi na uvid u istinu sveta, a ne samo na njegovo (spoljno) poznavanje. Ona donosi spokoj i unutrašnje zadovoljstvo mudracu.[1]
U starih Grka, mudrost (sofia) je znanje radi samog znanja, a ne radi nekog uspeha, sticanja neke veštine ili dobitka. Ono je i poznavanje sebe.[1] Prema Sokratu, mudrost pobeđuje i strah od smrti.[1]
Od Aristotela i Tome Akvinskoga mudrost se razume kao poznavanje zadnjih uzroka bića, odnosno prosuđivanje konačnog i vremenitog pod vidom večnosti (sub specie aeternitatis).[3]
Srednji vek
Sveti Avgustin je smatrao da jedino mudar čovek može biti srećan, a mudrost je saznanje istine.[4]
Novi vek
Kant razume mudrost kao saglasnost volje o konačnoj svrsi.[3]
Šopenhauer smatra da mudrost označava ne samo teorijsku nego i praktičnu savršenost, tj. ona je potpuno ispravna spoznaja stvarî koja u toj meri prožima čoveka da ga potpuno vodi u njegovom delanju.[3]
Ruski filozofi 19. i 20. stoleća (Aleksandar Solovjev, Pavel Florenski i Sergej Bulgakov) razvili su posebno filozofijsko-teološko učenje o mudrosti, sofiologiju.
Budistički učitelj Adžan Ča ističe da između ludaka i mudraca naizgled nema vidljive razlike:
I ludak i mudrac se smeše, ali mudrac zna zašto to čini, a ludak ne zna.
Izvori
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 mudrost (Proleksis enciklopedija)
- ↑ 2,0 2,1 Teodor Adorno, 11. predavanje arhivirano 26. jula 2007. na sajtu Wayback Machine, Pristupljeno 13. 4. 2013.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 mudrost (Hrvatska enciklopedija)
- ↑ Frederik Koplston, Srednjovekovna filozofija (str. 58), Beograd, 1989.
- ↑ Ajahn Chah, Saveti tragaču arhivirano 28. oktobra 2009. na sajtu Wayback Machine, Pristupljeno 13. 4. 2013.