Ilirija

Za ostale upotrebe, v. Ilirija (razvrstavanje).

Ilirija (antgrč. Ἰλλυρία [Illyría] — Iliria ili Ἰλλυρίς [Illyrís] — Iliris, lat. Illyria — Iliria) je naziv historijskog geografskog područja koje su u antičko doba naseljavala brojna plemena Ilira. Ilirska plemena imala su zajednički jezik i obitavala su na području koje približno korespondira sa teritorijom bivše Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije i dijela današnje Republike Albanije. Prema grčkoj mitologiji, postojao je junak Ilirijus, sin Kadma i Harmonije, koji je zavladao cijelom Ilirijom i legenda dalje kaže da je on predak svih Ilira.

Iliri su se doselili na područje zapadnog Balkana u X stoljeću p.n.e, dakle, na prelazu iz bronzanog u željezno doba. U periodu od slijedećih oko hiljadu godina, Iliri su zauzeli teritorije do Save, Dunava i Morave.

Iliri su bili i hrabri i vješti ratnici a njihova plemena su bila brojna (pogledati spisak u okviru članka Iliri). Veneti, Karni, Histri i Liburni su živjeli u područjima na istočnoj obali Jadranskog mora a jezik kojim su govorili bio je nešto drugačiji od onog kojim su govorili ostali Iliri.

Ilirsko pleme Dalmati, od kojeg je i današnje geografsko područje Dalmacija dobilo svoje ime, naseljavali su veći dio današnje zapadne Bosne i Hercegovine. Drugo pleme, Skordisci, zapravo miješana ilirsko-keltska grupa, naseljavali su područje današnje sjeveroistočne Bosne i Hercegovine. Dardanci, Labeati, Ardijejci i Taulanti su naseljavali područja oko Skadarskog jezera (južna Crna Gora i sjeverna Albanija do Ohridskog i Prespanskog jezera (Sjeverna Makedonija). Dokleati su naseljavali područje centralne i sjeverne Crne Gore.Pripadnici ilirskih plemena su se bavili uzgojem stoke (pretežno ovce, svinje i koze) lovom, rudarstvom (željezo, srebro, zlato), raznim zanatima, plovidbom i naravno, ratovanjem.

U ravnicama oko rijeka Save i Dunava i njihovih pritoka bilo je i drugih miješanih ilirsko-keltskih grupa kao što su Latobici i Varciani. Historičarima je zapravo uvijek bilo teško odrediti granice Ilirije jer ilirska plemena nisu bila ujedinjena pod jednim kraljevstvom; tek nakon što je njihove prostore osvojio Rim moglo se govoriti o nekim preciznijim granicama, ali ih je Rim ipak odredio prema sopsvenim potrebama. Ilirija je u vrijeme vladavine Rima jedno vrijeme bila provincija Ilirikum a kasnije je podijeljena na dva dijela: Dalmaciju i Panoniju.

Smatra se da su današnji Albanci direktni potomci Ilira a i oni sami su ponosni na tu činjenicu i insistiraju na njoj. Potvrda ovih tvrdnji postoji u analizama DNK. Osim toga, istom metodom utvrđeno je da i drugi stanovnici današnjeg zapadnog Balkana imaju tragove ilirske krvi u svojim najstarijim genima.^{[nedostaje referenca]}

Geografija[uredi | uredi kod]

Ilirija se protezala približno od slovenskih Alpa na sjeveru do sjeverne Grčke na jugu i od ostrva u Jadranskom moru na zapadu do ravnica Panonije i Karpata na istoku. Ovo geografsko područje je veoma raznoliko u pogledu reljefa, klime, flore i faune. U centralnom dijelu Ilirije reljef je brdsko-planinski sa Dinaridima koji se protežu u pravcu sjeverozapad - jugoistok, na sjeveroistoku je velika ravnica - Panonska nizija a na zapadu je veoma razuđena obala Jadranskog mora sa brojnim ostrvima, zaljevima i uvalama. Klima je mediteranska na obali i priobalju i umjereno-kontinentalna do kontinentalna u zaleđu. Područje je bogato riječnim tokovima sa rijekama koje čine uglavnom crnomorski sliv (Sava, Drava,Bosna, Drina, Piva, Tara, Lim, Dunav,Tisa, Morava) i nekolicina rijeka jadranskog sliva (Krka, Cetina, Neretva, Zeta, Morača, Bojana, Drim). Priroda je bila izdašna u Iliriji i dala joj veliko rudno bogatstvo; željeznu rudu, srebro i zlato, između ostalog.

Kraljevi i kraljice, ratovi[uredi | uredi kod]

Uvod[uredi | uredi kod]

Iliri pripadaju grupi naroda koji su već u I milenijumu nove ere imali elemente državnog uređenja, naročito plemena u južnom dijelu Ilirije. Zahvaljući blizini Grčke i njihovih kolonija, Iliri su bili u poziciji da uče i usvoje kulturu i elemente društvene organizacije direktno iz “kolijevke savremenog društva”. Dakle napustivši plemensku organizaciju, Iliri su uspostavili monarhiju. Kao važna osnova za takav korak naprijed poslužila im je dobra privreda i vojna moć. U svom prodoru na Balkan, Rimljani su se među prvim susreli sa Ardijejcima koji su već tada bili organizovani u jednu od prvih ilirskih država. Zahvaljujući rimskim piscima i historičarima danas možda upravo najviše i znamo baš o Ardijejcima.

Kraljevi[uredi | uredi kod]

Bardilis je bio ilirski kralj koji je vladao od 385. do 358. godine pne. i osnivač je istoimene dinastije. Ilirsko je kraljevstvo pod Bardilisom bilo važan centar moći u IV stoljeću pne. Bardilis je imao skromno porijeklo, naime, postao je u porodici proizvođača ćumura. Pripadao je plemenu Dardanaca i bio njihov kralj. O Bardilisu se zna da je osvojao makedonske zemlje, i da je bio saveznik Dinozijusa, tiranina iz Sirakuze.

Makedonski kralj Perdikas ubijen je u naletu Ilira 359. godine pne. a Filip II Makedonski, otac Aleksandra Velikog, je uzvratio godinu dana kasnije potisnuvši Ilire do Ohridskog jezera a iste, 358. godine p.n.e, Bardilis je ubijen nakon što je Filip odbio njegovu mirovnu ponudu.

Polibije, grčki historičar, također pominje Bardilisa pod nazivom "Βάρδυλλις ο των Ίλλυριων" - Bardilis iz Ilirije a Ciceron ga zove "Bardullis Illyrius".

Pod Aleksandrom Velikim, 355. godine pne. ilirska plemena učestvovali su u pohodu na Perziju. Nakon Aleksandrove smrti 323. godine p.n.e, Iliri su se oslobodili i kralj Glaukijas je otjerao Grke iz Drača u Albaniji.

Krajem III stoljeća pne. ilirsko kraljevstvo je imalo prijestonicu kod Skadra i kontroliralo dio današnje sjeverne Albanije, Crne Gore i Hercegovine.

U III vijeku pne. Iliri su imali kralja Agrona (250-230. pne.). Agron je bio sposoban vladar kojije uspio ujediniti nekoiko ilirskih plemena i slomiti otpor plemenskih vođa koji su se protivili ideji stvaranja zajedničke ilirske države. Ilirsko kraljevstvo pod Agronom je u to vrijeme bilo najsnažnije na Balkanu.

Kraljica[uredi | uredi kod]

Nakon smrti Agrona, nova ilirska kraljica postala je Teuta, Agronova druga žena. Teuta je vladala umjesto Agronovog maloljetnog sina Pineusa. Nažalost, Teuta nije uspjela nastaviti Agronovu uspješnu vladavinu; ilirske starješine otkazivale su joj poslušnost i potkopavale njenu vlast. Situaciju je pogoršao sukob sa Rimom zbog ilirskog piratstva po Jadranu. (Iliri, odnosno naročito pleme Liburni, bili su vješti moreplovci i konstruktori brodova. Po njima je nazvana i brza i okretna brodica liburna. Rimljani su rado učili, pa i od svojih neprijatelja, te su tako usvojili i gradnju liburni.) Mnogo moćniji Rim ipak je porazio Ilire uništivši njihova naselja u dolini rijeke Neretve i prisilio Teutu na povlačenje u Rhizon, (Risan u Boki Kotorskoj) pri tome uzevši veći dio teritorije ilirskih zemalja a ostavivši Teuti tek uzan obalni pojas od današnjeg Dubrovnika do ušća rijeke Drim u Jadran. Ostale ilirske teritorije date su rimskom vazalu Demetriju Hvaraninu, nekadašnjem Teutinom vojskovođi.

Posljednji kralj[uredi | uredi kod]

Oko 180. godine pne. Dalmati proglašavaju nezavisnost od ilirskog kralja Gencija. On zadržava Skadar kao svoj glavni grad. Rimljani su ga tu porazili 168. godine p.n.e, zarobili ga i odveli u Rim 165. godine pne. kao posljednjeg ilirskog kralja. Rim je tada uspostavio vlast na četiri vazalne teritorije u Iliriji a kasnije je cijelo područje postalo jedna provincija sa centrom u Skadru.

Dakle, Rimljani su u svojoj ekspanziji na Balkanu osnovali svoju provinciju Ilirikum i prodirali sve dalje u unutrašnjost ali Iliri se nisu lako mirili sa dominacijom Rima. U odsudnom ratu između Ilira i Rima koji je trajao od 6. do 9. godine udružena dalmatinsko-panonska plemena pod Batonom, vođom Dezidijata, i Batonom i Pinesom, vođama Breuka, su natjerali rimljane na sukob koji će rimski historičar Suetonijus opisati kao najteži od Punskih ratova. Rim je morao angažovati ne manje od 15 legija sa pomoćnim trupama i saveznicima iz Trakije; ukupno oko 200.000 vojnika. Težak gerilski rat vođen je u bosanskim planinama i južnoj Panoniji. Rimljanima je trebalo tri godine da uguše ilirski ustanak čiji su povod bili preveliki porezi i prisilno regrutiranje Ilira u borbu protiv germanskog plemena Markomana. Nakon ovog rata, provincija Ilirikum je 10. godine podijeljena na Panoniju i Dalmaciju.

Nešto kasnije, za vrijeme bizantijske vladavine, Ilirija je pretrpjela pljačkaške upade barbara sa sjevera i istoka (Vizigoti, Huni, Ostrogoti). Nedugo zatim na Balkan dolaze Slaveni koji u periodu od 6-8 stoljeća naseljavaju ilirske zemlje asimilirajući njihova preostala plemena preostala na teritorijama današnjih država: Bosna i Hercegovina, Hrvatska, Crna Gora, Makedonija, Srbija i Slovenija.

Religija[uredi | uredi kod]

Na sjeveru je postojalo obožavanje Sunca, u srednjoj Dalmaciji obožavanje Mjeseca i na jugu obožavanje zmija. Verovali su u različita božanstva; Histri su obožavali Eia, Melesocus, Boria, Iria; Liburni Anzoticu, (rimska Venera, Ica, Iutossica, Latra i Sentona. Vrhovni princip Japoda bio je Dabog zaštitnik izvora i voda, jer samo voda pada sa neba i izvire iz zemlje, istovremeno je sa ovog i sa onog sveta. Armatus je bio lokalni bog rata u Dalmaciji. Tad su još štovani Terminus kao zaštitnik meda, Tadenus poistovjećen s Apolonom, Medaurus itd. Na jugu ilirskog područja poznat je božanski zmijski par Draken i Drakena. Zaštitnik grada Rhizon (Risan) zvao se Medauras, božanstvo predstavljeno kao jahač sa kopljem u ruci. Iliri su prakticirali prinošenje ljudskih žrtava; prema pisanju antičkog historičara Arijana (oko 86-146. godine) ilirski plemenski vođa Klet žrtvovao je tri dječaka, tri djevojčice i tri crna ovna prije bitke protiv Aleksandra Velikog. Iliri su svoje mrtve sahranjivali najčešće u tumulusima (tipično za željezno doba) ili grobnim humkama. Arheološkim istraživanjnima otrkiveni su mnogi predmeti smješteni pored posmrtnih ostataka umrlih ilira u tumulusima: oružje, nakit i ukrasi, dijelovi odjeće i glineno posuđe. Očito su vjerovali da im ovi predmeti trebaju u večnom životu. Nosili su različite amulete da bi se zaštitili od uroka i nesreća. Nije poznato da su štovali idole.

Izvori i vanjski linkovi[uredi | uredi kod]

O Ilirima na geocities
O posljednjem kralju Ilirije Arhivirano 2008-12-16 na Wayback Machine-u
Wilkes, John (1992). The Illyrians. Oxford: Blackwell Press. ISBN 0-631-14671-7.
Enver Imamović: O elementima političkog organiziranja ilirskih zajednica.

Etnogeneza Ilira
Etnička Ilirija u užem smislu
Ilirska kraljevina u doba kralja Agrona (prema grčkom gledištu o južnoj granici Ilirije)
Ilirska kraljevina u doba kraljice Teute (prema grčkom gledištu o južnoj granici Ilirije)
Kneževina Demetrija Hvarskog (228-220. godine prije nove ere)