George II od Velike Britanije – razlika između verzija

Izvor: Wikipedija
Prijeđi na navigaciju Prijeđi na pretragu
Interaktivna pretraga historije
← Starija izmjenaNovija izmjena →
Uklonjeni sadržaj Dodani sadržaj
VizualnoWikitekst
m pop
m dopuna
Red 59: Red 59:
[[Hanover (dinastija)|Hanover]].
[[Hanover (dinastija)|Hanover]].


Iako je imao dobro i zdravo političko rasuđivanje, nedostatak samopouzdanja doveo ga je do tog da je ovisio o svojim ministrima, ponajviše o
Iako je imao dobro i zdravo političko rasuđivanje, nedostatak samopouzdanja doveo ga je do tog da je ovisio o svojim ministrima, ponajviše o [[Robert Walpole|Robertu Walpoleu]].<ref name=brit/>
== Biografija==
[[Robert Walpole|Robertu Walpoleu]].<ref name=brit/>
George August je bio jedini sin njemačkog princa Georga Ludwiga, [[Izborni knez|kneza izbornika]] od [[Elektorat Braunschweig-Lüneburg|Hannovera]]
i kasnijeg [[kralj]]a [[George I od Velike Britanije|Georga I]] ([[1714]]. - [[1727]].) i Sophije Dorothe od [[Celle]]a.
Odrastao je u [[Hannover]]u u kom se [[1705]]. i oženio, lijepom i inteligentnom Caroline od Ansbacha. <ref name=brit/>
Nakon stupanja njegovog oca na [[Engleska|engleski]] [[tron]] dobio je [[titula|titulu]] [[Princ od Walesa|Princa od Walesa]] i [[london]]sku rezidenciju Leicester. Sve do [[1717]]. [[George I od Velike Britanije|Georg I]] i njegov sin bili su u teškim svađama i mrzili jedan drugog.<ref name=brit/>
Tako je prinčeva londonska rezidencija postala okupljalište [[Vigovci|vigovskih]] [[disident|disideneta]] na čelu sa [[Robert Walpole|Walpolom]] i [[vikont]]om
[[Charles Townshend|Charlesom Townshendom]]. Mlako pomirenje između sina i oca [[1720]] dovelo do uključivanja Walpola u vladu [[George I od Velike Britanije|Georga I]], zbog tog se mladi princ toliko naljutio na njega da ga nije htio uključiti u svoju [[državna uprava|administraciju]], na kraju je pristao na intervenciju svoje žene Caroline.<ref name=brit/>

George II se za prve dvije dekade svoje vladavine, podjednako bavio međunarodnom i unutrašnjom politikom. Podržavao je [[Robert Walpole|Walpola]] u kresanju troškova i nastojanju da održava mir na vanjskom planu, usto je dopustio [[Vigovci|vigovskim]]
ministrima da iskoriste njegovo pokroviteljstvo, kako bi došli do većine u [[Parlament Ujedinjenog Kraljevstva|parlamentu]].<ref name=brit/>
Na taj način je Walpole osigurao priznanje Georgeve legitimnosti kod mnogih utjecajnih [[Torijevci|Torijevaca]] koji su bili simpatizeri [[Jakobiti|Jakobita]] i protjeranih pretendenata na [[tron]] iz [[Stuart (dinastija)|Dinastije Stuart]]. Pa tako nitko od tadašnjih utjecajnih političara nije dovodio u pitanje Georgevu poziciju za vrijeme neuspjele [[Jakobiti|jakobitske]] bune [[1745]]. Ali je otpor prema
politici Georga i Walpola ipak rastao, pa se ponovila situacija u kojoj se našao i njegov otac, da mu je vlastiti sin Frederick Ludwig (Louis) postao lider [[opozicija|opozicije]] protiv njegove administracije.<ref name=brit/> Njihova snaga je narasla, tako da su [[1742]]. bili dovoljno jaki da prisile Walpola da podnese ostavku.

George II je brzo pronašao zamjenu u [[John Carteret|Johnu Carteretu]] (kasnijem [[grof]]u od Granvilla), koji je bio previše ohol, i zbog tog nepopularan u političkim krugovima. Njih dvoje upleli su [[Kraljevstvo Velika Britanija|Britaniju]] u [[Rat za austrijsko naslijeđe]] ([[1740]]. - [[1748]].), i na taj način dali svojim protivnicima priliku da ih optuže da su podredili [[Kraljevstvo Velika Britanija|britanske]] interese, potrebama Georgeva njemačkog posjeda.<ref name=brit/> Zbog tog je George u novembru [[1744]] popustio pred pritiscima [[Parlament Ujedinjenog Kraljevstva|parlamenta]] i prihvatio Carteretovu [[ostavka|ostavku]].
Petnaest mjeseci kasnije svi kraljevi ministri, podnijeli su kolektivnu ostavku i tako prisilili Georga da postavi za premijera [[William Pitt|Williama Pitta]]
(kasnijeg grofa od Chathama), koji je dotad bio glavni Carteretov protivnik.<ref name=brit/>

Tokom posljednje dekade života,George je izgubio je interes za [[politika|politiku]], tako da je [[Sedmogodišnji rat|Sedmogodišnji rat]] ([[1756]]. -[[1763]].) bio samo pasivni promatrač.
George je umro iznenada, a naslijedio ga je unuk (sin Fredericka Ludwiga) koji je poslao [[George III, od Velike Britanije|George III]].

Tokom cijelog svog života George je pokazivao strast za bilo što u vezi s vojskom. Tako je za rata s [[Francuzi]]ma, pokazao je zavidnu količinu hrabrosti u Bitci kod Dettingena [[1743]]., to je inače bio posljednji put kad se jedan britanski kralj pojavio na bojnom polju.<ref name=brit/> Tamo je vrlo marljivo svaki dan, organizirao obuku [[narednik]]a.
Njegov drugi veliki interes bila je [[muzika]], osobito je volio [[Opera|operu]] i bio [[mecena]] njemačkog [[kompozitor]]a [[Georg Friedrich Handel|Georga Friedricha Handela]].<ref name=brit/>
== Izvori ==
== Izvori ==
{{izvori}}
{{izvori}}
Red 66: Red 88:
{{Commonscat|George II of Great Britain}}
{{Commonscat|George II of Great Britain}}
* [http://www.britannica.com/EBchecked/topic/230004/George-II ''George II'' na portalu Encyclopædia Britannica] {{en icon}}
* [http://www.britannica.com/EBchecked/topic/230004/George-II ''George II'' na portalu Encyclopædia Britannica] {{en icon}}
{{Biog-stub}}
{{Redoslijed|
{{Redoslijed|
|prethodnik = [[George I od Velike Britanije|George I]]
|prethodnik = [[George I od Velike Britanije|George I]]

Verzija na datum 15 oktobar 2014 u 11:45

George II.
Portret Georga II od Thomasa Hudsona
Kralj Velike Britanije
Vladavina 11. jun 1727. - 11. jun 1760.
Prethodnik George I
Nasljednik George III
Knez izbornik Elektorata Hannover
Vladavina 1727. - 1760.
Prethodnik George I
Nasljednik George III
Supruga Carolina od Ansbacha
Djeca Frederick, princ od Walesa, Anne, Amelia, Carolina, George William, William, vojvoda od Cumberlanda, Mary, Louisa, kraljica Danske i Norveške
Puno ime
Georg August
Dinastija Hanover
Otac George II
Majka Sophia Dorothea od Cellea
Rođenje 10. oktobar 1660. (30. oktobar po Starom kalendaru)[1]
Hannover, Sveto Rimsko Carstvo
Smrt 25. oktobar 1760.
London

George II. rođen kao Georg August (Hannover, Elektorat Hannover, 10. oktobar 1683. - London, 25. oktobar 1760.), bio je kralj Velike Britanije i izborni knez Elektorata Hannover od 1727. do svoje smrti 1760.[1]

Uz to bio je markiz i vojvoda od Cambridgea.[1] On je bio drugi britanski monarh iz njemačke dinastije Hanover.

Iako je imao dobro i zdravo političko rasuđivanje, nedostatak samopouzdanja doveo ga je do tog da je ovisio o svojim ministrima, ponajviše o Robertu Walpoleu.[1]

Biografija

George August je bio jedini sin njemačkog princa Georga Ludwiga, kneza izbornika od Hannovera i kasnijeg kralja Georga I (1714. - 1727.) i Sophije Dorothe od Cellea. Odrastao je u Hannoveru u kom se 1705. i oženio, lijepom i inteligentnom Caroline od Ansbacha. [1] Nakon stupanja njegovog oca na engleski tron dobio je titulu Princa od Walesa i londonsku rezidenciju Leicester. Sve do 1717. Georg I i njegov sin bili su u teškim svađama i mrzili jedan drugog.[1]

Tako je prinčeva londonska rezidencija postala okupljalište vigovskih disideneta na čelu sa Walpolom i vikontom Charlesom Townshendom. Mlako pomirenje između sina i oca 1720 dovelo do uključivanja Walpola u vladu Georga I, zbog tog se mladi princ toliko naljutio na njega da ga nije htio uključiti u svoju administraciju, na kraju je pristao na intervenciju svoje žene Caroline.[1]

George II se za prve dvije dekade svoje vladavine, podjednako bavio međunarodnom i unutrašnjom politikom. Podržavao je Walpola u kresanju troškova i nastojanju da održava mir na vanjskom planu, usto je dopustio vigovskim ministrima da iskoriste njegovo pokroviteljstvo, kako bi došli do većine u parlamentu.[1] Na taj način je Walpole osigurao priznanje Georgeve legitimnosti kod mnogih utjecajnih Torijevaca koji su bili simpatizeri Jakobita i protjeranih pretendenata na tron iz Dinastije Stuart. Pa tako nitko od tadašnjih utjecajnih političara nije dovodio u pitanje Georgevu poziciju za vrijeme neuspjele jakobitske bune 1745. Ali je otpor prema politici Georga i Walpola ipak rastao, pa se ponovila situacija u kojoj se našao i njegov otac, da mu je vlastiti sin Frederick Ludwig (Louis) postao lider opozicije protiv njegove administracije.[1] Njihova snaga je narasla, tako da su 1742. bili dovoljno jaki da prisile Walpola da podnese ostavku.

George II je brzo pronašao zamjenu u Johnu Carteretu (kasnijem grofu od Granvilla), koji je bio previše ohol, i zbog tog nepopularan u političkim krugovima. Njih dvoje upleli su Britaniju u Rat za austrijsko naslijeđe (1740. - 1748.), i na taj način dali svojim protivnicima priliku da ih optuže da su podredili britanske interese, potrebama Georgeva njemačkog posjeda.[1] Zbog tog je George u novembru 1744 popustio pred pritiscima parlamenta i prihvatio Carteretovu ostavku. Petnaest mjeseci kasnije svi kraljevi ministri, podnijeli su kolektivnu ostavku i tako prisilili Georga da postavi za premijera Williama Pitta (kasnijeg grofa od Chathama), koji je dotad bio glavni Carteretov protivnik.[1]

Tokom posljednje dekade života,George je izgubio je interes za politiku, tako da je Sedmogodišnji rat (1756. -1763.) bio samo pasivni promatrač. George je umro iznenada, a naslijedio ga je unuk (sin Fredericka Ludwiga) koji je poslao George III.

Tokom cijelog svog života George je pokazivao strast za bilo što u vezi s vojskom. Tako je za rata s Francuzima, pokazao je zavidnu količinu hrabrosti u Bitci kod Dettingena 1743., to je inače bio posljednji put kad se jedan britanski kralj pojavio na bojnom polju.[1] Tamo je vrlo marljivo svaki dan, organizirao obuku narednika. Njegov drugi veliki interes bila je muzika, osobito je volio operu i bio mecena njemačkog kompozitora Georga Friedricha Handela.[1]

Izvori

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 „George II” (engleski). Encyclopædia Britannica. Pristupljeno 15. 10. 2014. 

Vanjske veze

Prethodnik: Kralj Ujedinjenog Kraljevstva Nasljednik:
George I George III
Izvor: https://sh.wikipedia.org/w/index.php?title=George_II_od_Velike_Britanije&oldid=7045003