Dubnica je naseljeno mesto grada Vranja u Pčinjskom okrugu u Srbiji. Prema popisu iz 2002. bilo je 819 stanovnika (prema popisu iz 1991. bilo je 860 stanovnika). Nalazi se pet kilometara jugozapadno od Vranja i najveće je selo u Vranjskoj kotlini. Po usmenoj tradiciji, Dubnica je dobila ime po dubovima-dubicama (hrast). U turskim popisnim knjigama iz 16. veka, je poznata kao Domnica.
Ovo selo je zbijenog tipa, na levoj i desnoj obali Dubničke reke, koja je nastala spajanjem Sveto-ilijskog potoka (izvire pod vrhom Sv. Ilija) i Manastirskog starog seoskog potoka, poznatog kao „Rekiče“.
U naselju Dubnica živi 640 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 39,7 godina (38,8 kod muškaraca i 40,7 kod žena). U naselju ima 210 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 3,90.
Ovo naselje je velikim delom naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primećen je pad u broju stanovnika.
Nema tačnih saznanja kada je Dubnica osnovana. Arheološkim istraživanjima pronađeni su materijalni ostaci iz rimskog perioda i srpskog srednjevekovlja. Prvi pisani podaci potiču iz doba kneza Lazara. U svojoj povelji, iz 1381. godine, knez Lazar Dubnicu poklanja manastiru Ravanici. U knjigama Dubrovčanina Mihaila Lukarevića iz 1436-1441. godine se, takođe pominje Dubnica, kao i braća Martin i Brajko Hindić iz Dubnice.
Na osnovu pisanih i sakralnih dokaza, Dubnica se može smatrati jednim od najstarijih naselja na ovom prostoru. U početku naselje je bilo smešteno u višim delovima sa manastirom Svetog Petra i crkvama Bogorodice i Svetog Ilije u centralnom delu. Po starosti manastira Sv. Petra se može približno odrediti starost sela. Naime, Sv. Petar se spominje u Ćustendilskom defteru iz 1576-1577. godine. Ovo prvobitno naselje je danas poznato kao Stara Dubnica. Prvi pomen Stare Dubnice potiče iz katastarskih popisa tokom 1519. godine.
Kao i sva naselja tog doba, ni Dubnica nije odolela teškim epidemijama bolesti kuge (čume), kolere. Bila je zahvaćena i dvema seobama Srba pod Čarnojevićima (1690. i 1740. godine). Uprkos tome ona je opstala i dan-danas živi.
Krajem 18. i 19. veka Dubnicu naseljava srpsko stanovništvo iz Pčinje, Poljanice, Makedonije i sa Kosova. Tada je, najverovatnije došlo do asimilacije starosedelaca, jer postoji kontinuitet u naseljavanju ali nema starih rodova. Rodovi koji se smatraju osnivačima Dubnice su: Kolarci, Jovinci, Spasinci, Đokinci, Živkovci, Mitrovci i Veđanci, a doselili su se na ovom prostoru krajem 18. i početkom 19. veka. Tokom ovog perioda zemljište današnje Dubnice je pripadalo Turcima. Po njihovom odlasku nastaje prodaja ovog zemljišta koje otkupljuju rodovi osnivači. Zbog udaljenosti ovog zemljišta, ali i socijalnih potreba, stanovništvo se spušta kilometar niže od stare i formira novu, današnju Dubnicu.
Za ostale upotrebe, v. Dubnica.
Srbija
