Johann Sebastian Bach
| Johann Sebastian Bach | |
|---|---|
| barok | |
 | |
| Biografske informacije | |
| Rođenje | 31. 5. 1685. Eisenach, Njemačka(tada .svg){kind=small} Sveto Rimsko Carstvo) |
| Smrt | 28. srpnja 1750. Leipzig, Njemačka (tada Sveto Rimsko Carstvo) |
| Partner | Maria Barbara Bach Anna Magdalena Wilcke |
| Profesionalne informacije | |
| Instrumenti | orgulje, čembalo |
| Zanimanje | skladatelj, orguljaš, Kapellmeister |
| Opus | |
| Učenici | Johann Christoph Altnickol Carl Gotthelf Gerlach Johann Friedrich Agricola |
Johann Sebastian Bach (fonetski: Johan Sebastijan Bah;[1] 21. mart 1685 - 28. juli 1750) je bio njemački kompozitor. Svirao je orgulje, čembalo, violu, i violinu, a njegova crkvena i sekularna djela za hor, orkestar i solo instrumente okupila su sve periode baroka i dovela ga do njegove najveċe zrelosti. Iako on sam nije uveo nove muzičke oblike, obogatio je preovladavajuċi njemački stil s robusnom kontrapunktnom tehnikom, kontrolom harmonije i organizacijom muzičkih motiva bez premca, kao i usvajanjem ritmova, oblika i tekstura iz inostranstva, posebno onih iz Italije i Francuske. Bachove orguljaške sposobnosti su bile visoko poštovane u cijeloj Evropi za vrijeme njegovog života, iako on nije bio široko priznat kao veliki kompozitor sve do oživljavanja interesa i nastupa s njegovom muzikom u prvoj polovini 19. vijeka. Njegova djela, poštovana zbog intelektualne dubine, tehničke zahtjevnosti i umjetničke ljepote, su bila nadahnuće gotovo svim kompozitorima evropske tradicije, od Mozarta do Schönberga. Uopšteno, Bach se danas smatra vrhunskim kompozitorom baroknog razdoblja i jednim od najvećih kompozitora svih vremena.[2]
Johann Sebastian Bach potiče iz muzičke porodice. Bio je najmlađi od osmero djece Johanna Ambrosiusa Bacha, gradskog muzičara njem.: (Stadtpfeifer) u Erfurtu, a zatim u Eisenach-u gdje se rodio Johann Sebastian Bach. Njegov posao je bio da priređuje sve necrkvene muzičke događaje u gradu i da po zahtjevu crkvenog orguljaša, učestvuje u crkvenoj muzici. Članovi njegove bliže rodbine su bili crkveni orguljaši i kompozitori, te je Bach imao mogućnosti da se rano upozna sa komponovanjem i sviranjem raznih instrumenata.[3]
Mladi Bach je izgubio roditelje već u devetoj godini života.[4] Nakon smrti oca, Bach se seli kod svog starijeg brata Johanna Christopha Bacha, crkvenog orguljaša u Ohrdrufu u Njemačkoj koji je bio učenik Pachelbela. Dok je živio u kući svog četrnaest godina starijeg brata, Bach nastavlja sa učenjem i tu stiče osnove svog buduċeg zanimanja. U Ohrdrufu posjećuje licej te stiče visoko obrazovanje u oblastima filozofije i teologije. Upoznaje se također sa metodama izrade i popravki orgulja. Orgulje u Ohrdrufskoj crkvi je trebalo održavati i popravljati i Bach često biva poslan da obavlja ovaj posao. Crkvene orgulje su u tom dobu najsloženiji uređaj u evropskom gradu. Ovo iskustvo poznavanja orgulja je bilo jedinstveno i Bach je bez problema mogao razgovarati sa graditeljima i sviračima orgulja. Godine 1700. dobija stipendiju da pohađa školu sv. Mihael u Lüneburgu gdje dolazi u dodir sa ozbiljnom muzičkom kulturom. Ovo ċe biti od odlučujuċe važnosti za njegov buduċi razvoj, jer je u horu ove škole upoznao neka od najboljih muzičkih djela iz tadašnjeg baroknog razdoblja.
Georg Böhm jedan od najpriznatijih orguljaša u Njemačkoj je svirao u jednoj crkvi u Lüneburgu. Utisak koji je na Bacha ostavio ovaj sjajni muzičar biċe od trajne važnosti, a zahvaljujuċi njemu Bach ċe početi sa istraživanjem muzičkih moguċnosti tog vremena. Lüneburg je bio blizu Hamburga i Cellea gdje je mladi Bach mogao prisustvovati uspjesima njemačke opere i diviti se orguljaškom sviranju Reinkena. Godine 1703. 18-godišnji Bach je postavljen za dvorskog violinistu u privatnom orkestru princa Johanna Ernsta, brata vladajuċeg kneza od Weimara. Zatim je kasnije iste godine dobio bolji posao orguljaša u novoj crkvi u Arnstadtu. Ali ovaj gradiċ nije zadovoljio muzičke apetite radoznalog Bacha. Sjeċanja na Lüneburg i njegova raznovrsna muzička iskustva navela su ga da potraži najveċeg maestra muzike u sjevernoj Njemačkoj. Bach odlučuje da posjeti Lübeck da čuje Buxtehudea. Iskustvo susreta i slušanje ovog velikog muzičara je imalo veliki uticaj na buduċnost mladog muzičara, jer bez Buxtehudea veliki Bach bi bio nezamisliv. Mladi Bach je u starom orguljašu pronašao virtuoznog umjetnika sa izuzetnim ličnim osobinama i bogatog idejama. Njegovo virtuozno i romantikom obojeno sviranje je ostavilo neizbrisiv trag na stil Johanna Sebastiana Bacha. Zbog njegove vještine, uskoro mu biva ponuđen bolji posao. Godine 1707. prihvata poziv da bude orguljaš u crkvi sv. Blasiusa u Mühlhausenu. Ubrzo nakon prelaska u ovaj grad ženi se sa svojom rodicom Marijom Barbarom. Posjetioci crkvene službe u ovom gradu su veċinom bili protiv muzike za vrijeme molitve, što Bach nije mogao podnijeti. Tu ostaje manje od godinu dana. Neka od najranijih muzičkih djela napisana su u ovo vrijeme, ali veliki broj njih su danas izgubljena.[5]
Još uvijek nezadovoljan sa poslom, 1708. godine prihvata novi posao kao dvorski orguljaš i koncertni majstor u Weimaru kod kneza Wilhelma Ernsta. Ovdje mu je pružena mogućnost, ne samo da svira orgulje nego da komponuje i svira raznovrsniji program koncertne muzike sa vojvodskim ansamblom. Muzički život u ovom gradu dovodi Bacha u dodir sa sa italijanskom kamernom i koncertnom muzikom koja je bila veoma popularna na dvoru. Tu on otkriva muziku koju nije čuo prije. Neobično je da ga "crkvena sonata" nije nije toliko interesovala kao "kamerna sonata" i concerto u svom konačnom obliku kreiranom od strane Vivaldija. U početku nije pokušavao da stvori vlastita djela nego je samo okušavao svoj talent obrađujuċi brojna concerta od Vivaldija i drugih kompozitora tog vremena ( Frescobaldi, Legrenzi, Arcangelo Corelli, Tomaso Albinoni...itd.). Tokom svojih weimarskih muzičkih istraživanja Bach je imao pomoċ od strane svog rođaka i kolege opštinskog orguljaša Johanna Gottfrieda Walthera. Ovaj vrlo vješti muzičar zadivio je Bacha sa svojim izuzetnim poznavanjem polifonije. Ovaj malo poznati, ali izuzetan muzičar imao je uticaja pri stvaranju takvih djela poput "Umjetnost fuge" i ostalih najvažnijih polifonijskih djela komponovanih od strane zrelog Bacha. U devet godina boravka u Weimaru Bach komponuje veċinu svojih važnih orguljaških djela. Tu također komponuje brojne kantate, a veċina njih je za solo glas sa orkestrom. U ovom razdoblju nastaju djela kontrapunktalne muzike, od kojih je najpoznatiji Dobro uštimani klavir, djelo koje se sastoji od 48 preludija i fuga, po dva za svaki dur i mol. Osim monumentalnosti samih kompozicija, po prvi put su na ovaj način upotrijebljeni svi muzički tonaliteti, a djelo je, kako sam naslov kaže, bilo izvodivo isključivo na precizno podešenom instrumentu. Bachova slava se širi, a poštovaoci su dolazili da čuju njegovo sviranje na orguljama ne samo iz njegove Tiringije, nego iz svih dijelova Njemačke. Svoj legendarni ugled uživao je najviše zahvaljujući svojim muzičkim improvizacijama. Također u Weimaru nastaje Orgelbüchlein - mala knjiga kompozicija za orgulje namijenjena njegovom najstarijem sinu Wilhelmu Friedemannu. To su bile uglavnom tradicionalne luteranske himne, koje Bach harmonizuje i priređuje na način koristan učenicima. Ovo nedovršeno djelo predstavlja dvije važne teme iz Bachove zbirke: Prvo, njegovu posvetu učenju i drugo njegovu sklonost luteranskim himnama kao izvoru nadahnuća. Bachova posveta učenju je naročito značajna. Rijetki su bili slučajevi u Bachovom životu kada nije imao učenika na obuci, a uvijek je bilo učenika u njegovoj kući, poput Johanna Friedricha Agricola.
Nezadovoljan tretmanom i osjećajući povećavanje političke napetosti na dvoru u Weimaru, Bach ponovo počinje da traži posao u skladu sa njegovim muzičkim interesima. Godine 1717. preuzima novi posao kao dirigent i prelazi u Köthen gdje vodi dvorsku kapelu kneza Leopolda od Anhalt-Köthena, koji je i sam bio muzičar. Tu je dirigovao orkestrom od 18 muzičara koji su svirali kamernu muziku u nedostatku operske trupe. Većina kompozicija iz ovog razdoblja su svjetovnog karaktera kao "Brandenburški koncerti" (BWV 1046–1051), "Svita za violončelo", sonate i partiture za violinu, te orkestralne svite. Za vrijeme boravka u Köthenu komponuje neka važnija djela za klavijaturu uključujući prvi dio "Dobro uštimanog klavira". Život u ovom gradu predstavlja jedno od najsretnijih perioda u životu Bacha, mada se završava tragično smrću njegove mlade žene Marije Barbare 1720.[5]
Godine 1723. Bach prelazi u Leipzig, gdje biva imenovan kantorom i gradskim muzičkim direktorom u crkvama sv. Tome i sv. Nikole. To je za Bacha bio prvi posao za vladu u njegovoj karijeri kojim je uglavnom vršio usluge plemstvu. Ovaj zadnji posao, koji je radio 27 godina, sve do svoje smrti, doveo ga je u kontakt s političkim mahinacijama svog poslodavca, opštinskog savjeta Leipziga. Da bi uopšte dobio ovaj posao Bach je morao pristati na brojne ustupke vezane za njegov posao. Iako se čini da niko u opštinskom vijeću nije sumnjao u muzički genije Johanna sebastiana Bacha, ipak je bilo stalne napetosti između njega koji je sebe smatrao vođom crkvene muzike u gradu, i gradskih vlasti koji su ga vidjeli samo kao učitelja i željeli su smanjiti naglasak na izvođenje muzike kako u školi tako i u crkvama. Vijeće nikada nije ispoštovalo obećanje o plati od 1.000 zlatnih talira godišnje, iako su pružili Bachu i njegovoj porodici manje novčane prihode i dobar stan na jednom kraju školske zgrade. Posao je zahtijevao ne samo da uči učenike škole sv. Tome pjevanju, nego da i svake sedmice komponuje kantatu, koja bi se izvodila nedjeljom. Ovaj zahtjevan raspored, po kojem je u suštini svake sedmice trebao napisati muziku u trajanju od jednog sata (a povrh toga izvršiti svoje obaveze prema školi), rezultirao je nekim od njegovih najboljih kompozicija. Većine kantata iz ovog doba razjašnjavaju nedjeljna čitanja iz biblije za sedmicu tokom koje su bile napisane.
.
Za važnije vjerske praznike, kao što su Božić, Veliki petak, ili Uskrs, Bach je pisao naročito nadarene kantate, kao npr. Magnificat za Božić, Muka po Mateju za Veliki petak itd. Izvođenje ovih kompozicija često je zahtijevalo učestvovanje velikog broja muzičara u orkestru.[2] Tokom boravka u Leipzigu, Bach je imao neslaganja s profesorima tamošnjeg fakulteta i nekim istaknutim članovima iz gradske uprave. Da bi ostvario veću umjetničku nezavisnost podnosi molbu na mjesto dvorskog komp[2] ozitora. Uz molbu podnosi dijelove iz njegove "Mise u B-molu" i nekoliko sekularnih kantata. Nakon dužeg čekanja njegova molba je odobrena i dobija taj posao, ali on u međuvremenu gubi interes za ovu javnu službu.[5]
Bach je 1707. godine oženio svoju drugu rodicu, Mariu Barbaru Bach. Imali su 7 djece, od čega je 4 doživjelo odraslu dob. Umrla je iznenada 7. jula 1720. godine dok je Bach putovao sa knezom Leopoldom.
Dok je živio u Köthenu, Bach ženi mladu sopranisticu Annu Magdalenu Wilcke. Unatoč starosnoj razlici od 17. godina, imali su sretan brak. Anna je podržavala Bachovo komponovanje dok on pomaže Anni sa njenim pjevanjem. Imali su trinaestoro djece.
Bachova djeca su bila muzički nadarena. Njegovi sinovi Wilhelm Friedemann Bach, Gottfried Heinrich Bach, Johann Christoph Friedrich Bach, Johann Christian Bach i Carl Philipp Emanuel Bach postaju istaknuti muzičari. Od njih, Carl Philipp Emanuel Bach postaje najpoznatiji. Uprkos preprekama koje su stajale na putu ženama koje su htjele imati profesionalne karijere, sve Bachove kćeri su vjerovatno pjevale, i možda čak i svirale, u ansamblima njihovog oca. Jedina udata Bachova kćer je Elisabeth Juliana Friederica, čiji je muž bio Bachov učenik Johann Christoph Altnikol. Većina Bachove muzike koja je sačuvana do danas je sačuvana zahvaljujući njegovoj djeci, koji su sačuvali mnogo toga što je C. Ph. E. Bach nazvao stari Bach arhi poslje smrti njihovog oca.
U vrijeme kad je Händel osvajao novu publiku sa svojim oratorijima Bach odustaje od neprestane borbe za svoje umjetničke principe. Zbog toga se povlači u sigurni krug svoje porodice. U zadnjoj deceniji svog života veliki kompozitor uživa u muzičkim sposobnostima svojih sinova. Bach je također bio u kontaktu sa mnogim muzičarima iz cijele Njemačke. Često ga posjećuje Georg Philipp Telemann, koji je bio kum C. Ph. E. Bachu. Međutim, Bach i Georg Friedrich Händel, koji su rođeni iste godine, nikada se nisu susreli.[5]
Nastupi na svadbama i pogrebima pruža dodatni prihod za muzičke grupe iz Leipziga, što je vjerovatno bilo za ovu namjenu, a ne za školsku obuku, kad je napisao najmanje šest moteta, uglavnom za dvostruki hor. U sklopu svojih redovnih crkvenih obaveza, izvodio je motete tzv. Venecijanske škole i iz Njemačke od Heinricha Schütza, koji su služili kao uzori za njegove motete. Bach je tokom 1720ih, komponujući kantate, prikupio ogroman repertoar sakralne muzike za dvije crkve u Leipzigu. Kasnije mu se pruža mogućnost da se posveti svjetovnoj, vokalnoj, i instrumentalnoj muzici. U martu 1729. preuzeo je mjesto direktora u Collegium Musicumu, ansambla za izvođenje sekularne muzike koji je započeo 1701. njegov stari prijatelj, kompozitor Georg Philipp Telemann. Mnogi radovi iz 1730ih i 1740ih nastali su u saradnji s Collegium musicumom iz Leipziga, ali neki su bili sve više introspektivna i apstraktna remek djela koja predstavljaju vrhunac Bachove umjetnosti. Ovi obrazovni radovi počinju sa četiri zbirke njegovih "Klavirskih vježbi" njem.: (Clavierübung) BWV 552, 669-689, 802-805, 825-831, 971, 988. Ova zbirka djela za klavijaturu napisana su da nadahnu orguljaše i ljubitelje muzike te sadrže 6 "Partitura za klavir (Vol. I)", Italijanski koncert, "Francusku uvertiru" (Vol. II), i Goldberg varijacije (Vol. IV).
Tokom ovog perioda, komponovao je Kyrie i Gloria za "Misu u B-molu, te je 1733. je predstavio rukopis kralju Poljske, velikom knezu Litvanije i elektoru Saksonije, Augustu III. sa ovim djelom uspijeva da ubijedi monarha da ga imenuje za dvorskog kompozitora. Kasnije je proširio ovo djelo u punu misu, dodavanjem Credo, Sanctus i Agnus Dei stavaka. Godine 1747. okom susreta s kraljem Pruske Fridrikom II. u Potsdamu, kralj zadaje muzički izazov, temu koja je Bachu trebala poslužiti kao temelj za šesteroglasnu fugu. Rezultat je bila Muzička ponuda (njemački "Das Musikalische Opfer") koja je sadržavala niz fuga i kanona na zadanu "kraljevsku temu". Bach je kasnije komponovao i 18 složenih fuga i kanona zasnovanih na jednostavnoj muzičkoj temi. Ove kompozicije, poznate kao "Umjetnost fuge" (njem.: "Die Kunst der Fuge") su napisane ranije, ali su objavljene tek nakon Bachove smrti.[2]
Stalno pisanje muzike i kopiranje tuđih djela je potpuno oslabilo njegov vid. Nakon neuspješne operacije očiju potpuno osljepljuje u zadnjoj godini svog života. Međutim, njegov kreativni nagon je još uvijek bio jak tako da do zadnjeg dana nastavlja da komponuje muziku. Umro je 1750. godine u 65. godini života.[5]
Muzički stil Johanna Sebastiana Bacha je nastao iz njegove izvanredne vještine izuma u kontrapunktu, kontrole muzičkih motiva, njegovog smisla za improvizaciju na klavijaturi, njegovoj izloženosti muzici iz Italije, Francuske, južne i sjeverne Njemačke, i njegovoj velikoj odanosti luteranskoj liturgiji. Njegov pristup muzičarima, muzičkim djelima i muzičkim instrumentima već u njegovim ranim godinama, u kombinaciji sa njegovim sve izraženijim talentom za pisanje čvrsto satkane muzike snažnog zvuka, dovela je do toga da razvije poseban, energičan muzički stil u koji su bili ubrizgavani strani uticaji u unaprijeđeni oblik već postojećeg Njemačkog muzičkog jezika.
Muzičko stvaralaštvo do ranih 20-ih godina njegovog života pokazuje veću vještinu u velikoj organizaciji muzičkih ideja, kao i unaprijeđenje modela improvizacije preludija i kontrapunkta ograničene složenosti pod uticajem Buxtehudea. Razdoblje između 1713-1714, kada je veliki repertoar italijanske muzike postao dostupan weimarskom dvorskom orkestru, bila je prekretnica. Iz ovog vremena pa nadalje, on je usvojio u svoj stil Italijanski "dramatski početak" u muzičkim djelima, jasnih melodijskih obrisa, oštrih obrisa njihovih bas linija, veće motoričke i ritmičke jasnoće, jedinstvenog tretmana muzičkih motiva, i jasnije izražene šeme za modulaciju.
Duboko poznavanje i interes Bacha za liturgiju doveli su do razvoja složenog odnosa između njegove muzike i jezičkog teksta. Ovo je očigledno od najmanjih do najvećih nivoa njegove kompozicijske tehnike. Na najmanjoj razini, mnogi od njegovih sakralnih djela sadrže kratke motive koji, po povratnoj asocijaciji se mogu smatrati slikovnim simbolizmom i izražavanjem liturgijskih koncepata. Na primjer, skok za oktavu, obično u bas liniji, predstavlja odnos između neba i zemlje, a spore ponavljajuće note u bas liniji u prvom stavku kantate "Gottes ist die Zeit allerbeste Zeit", BWV 106 opisuju Isusove muke dok je bio prisiljen vući krst od grada do mjesta raspeća.
Na najvećem nivou, strukture velikih razmjera u nekim od njegovih sakralnih pjevačkih djela je dokaz suptilnog razrađivanja i planiranja. Tako na primjer, ukupni oblik u djelu "Muke po Mateju" prikazuje liturgijski i dramatski tok Uskršnje priče na brojnim razinama istovremeno, preko teksta, muzičkih ključeva, instrumentalnih i pjevačkih varijacija koji se koriste u stavcima "Ascension Oratorio Lobet Gott in seinen Reichen", BWV 11 može se napraviti oblik koji je sličan krstu.
Osim ove specifične muzičke karakteristike koja proizilazi iz bachove vjerske pripadnosti je činjenica da je on bio u stanju proizvesti muziku za publiku koja je bila ozbiljno posvećena redovnoj molitvi, za koju je usredsređena gustina i složenost bila prihvatljiva. Njegova prirodna sklonost je bila da obnavlja postojeće muzičke oblike, ne odbacujući ih u potrazi za dramatičnijim muzičkim inovacijama. Prema većini kritičara i historičara inventivni genij Bacha je bio gotovo u potpunosti usmjeren ka radu u okviru muzičkih struktura koje je naslijedio. Bachov unutrašnji lični nagon kako bi prikazao njegova muzička dostignuća bio je očigledan na više načina. Najočitija je bila njegova uspješna težnja da postane vodeći virtuoso i improvizator tog vremena na orguljama. Muzika za klavijaturu zauzima središnje mjesto u njegovom stvaralaštvu kroz cijeli njegov život, a bio je pionir u uzdizanju klavijature u solo instrument iz "continuo" muzičke kombinacije (bas i harpsikord). To je vidljivo u njegovim brojnim koncertima za harpsikord u stavcima za kamernu muziku sa solom za klavijaturu (tzv. "obbligato" za harpsikord), gdje je i sam Bach vjerovatno svirao solo dionicu. Mnogi od njegovih preludija za klavijaturu su bila osnova za slobodnu improvizacijsku virtuoznost u njemačkoj tradiciji, iako je njihova unutrašnja organizacija postajala sve uvjerljivija kako je Bach sazrijevao. Virtuoznost je ključni element u drugim muzičkim oblicima, kao što su fuga stavak iz "brandenburškog koncerta br. 4", u kojoj je sam Bach možda bio prvi koji je svirao brze violinske solo prelaze. Drugi primjer je fuga za orgulje iz "BWV 548", kasno muzičko djelo iz Leipziga, u kojem su virtuozni prelazi preslikani na tzv. "italijanski solo - tutti (ital. tutti - svi) naizmjenično se izmjenjujući unutar razvoja same fuge.
Slično njegovoj omiljenoj ulozi muzičkog učitelja, bila je i njegova namjera da obuhvati čitave muzičke žanrove proizvodeći zbirke stavaka kojima se temeljito istražuje niz umjetničkih i tehničkih mogućnosti svojstvenim tim žanrovima. Najpoznatiji primjeri su dvije knjige iz "Dobro uštimanog klavira", od kojih svaki predstavlja preludij i fugu u svakom durskom i molskom ključu, u kojoj su prikazane razne tehnike iz kontrapunkta i fuge. U "engleskim" i "francuskim" svitama kao i "partitama", sva djela iz Köthen perioda, sistematski istražuju niz ritmova kao i povisilice i snizilice na klavijaturi. Ovaj poriv da istražuje muzičke strukture je očigledan kroz cijeli njegov život: "Goldberg varijacije" ( ? 1746 ), uključuju niz kanona pri povećanim muzičkim intervalima (unison, drugi stepen , treći stepen, itd. ), i "Umjetnost fuge" iz 1749. godine može se smatrati zbirkom za učenje tehnika sviranja fuge.[2]
Pred kraj njegovog života i nakon smrti, Bachov ugled kao kompozitor je u opadanju: smatralo se je da su njegova djela staromodna u usporedbi sa nadolazećim klasičnim stilom. Međutim, nije bio zaboravljen. Bach je više bio upamćen kao svirač i učitelj i otac kompozitora Johanna Christiana Bacha i Carla Philippa Emanuela Bacha.
U ovom periodu, njegove najcijenjenije kompozicije su njegova djela za klavijaturu. Mnogi su još uvijek bili svjesni njegove vještine s klavijaturom, posebno Mozart Chopin i Beethoven. Predanje glasi da je Mozart, u posjeti Tomasschule u Leipzigu nakon slušanja Bachovog moteta BWV 225 izjavio:
:"Napokon, nešto iz čega se može učiti!"
. Beethoven je također bio ljubitelj muzike ovog kompozitora i smatrao je da je Bach "Izvorni otac harmonije".
Preporod ugleda J. S. Bacha u široj javnosti dijelom biva ponukan životopisom Johanna Nikolausa Forkela iz 1802. godine. Johann Wolfgang von Goethe je upoznao Bachova dijela relativno kasno u životu, slušajući nekoliko izvođenja djela za klavijaturi i hor 1814. i 1815. godine. U pismu iz 1827. godine Goethe je poredio slušanje Bachove muzike sa slušanjem "vječne harmonije u razgovoru sa sobom". Ipak, Felix Mendelssohn Bartholdy je uradio najviše na obnovi ugleda ovog kompozitora sa izvođenjem "Muke po Mateju" 1829. godine u Berlinu. Hegel, koji je prisustvovao koncertu, nazvao je Bacha, "velikim, istinskim Protestantom, robusnim i istinskim genijem kojeg smo tek nedavno naučili da opet cijenimo u punoj vrijednosti". Mendelsohnovo potpomaganje Bacha i rast kompozitorovog ugleda nastavljen je i u narednim godinama. Bach Gesellschaft (Bachovo udruženje) se osniva 1850. godine za promovisanje njegovih djela i u sljedećih pola vijeka udruženje objavljuje sveobuhvatno izdanje kompozicija Johanna Sebastiana Bacha.
Nakon toga ugled ovog kompozitora ostaje vrlo visok, a tokom 20. vijeka proces priznanja muzičke i pedagoške vrijednosti nekih Bachovih dijela je nastavljen. Možda najzapaženija je predstavljanje Svita za violončelo od strane Pabla Casalsa. Još jedan uočljiv razvoj u predstavljanju muzike Bacha je sve češće "autentično" izvođenje muzike sa muzičkim instrumentima iz razdoblja kompozitorovog života. Cilj je bio što je moguće više pokušati predstaviti muziku onako kako ju je kompozitor zamislio. Primjeri uključuju sviranje muzičkih djela na harpsikordu umjesto na modernom klaviru i upotreba malih horova ili solo glasova umjesto više pjevača što je bila izvođačka odlika iz 19. i početka 20. vijeka. Bachov doprinos muzici, ili kako je njegov učenik Lorenz Christoph Mizler rekao "muzička nauka", često se poredi s genijima poput Williama Shakespearea u književnosti i Isaaca Newtona u fizici. Neki kompozitori su odali počast Bachu postavljanjem njegovog imena u muzičke note (B-sniženo, A, C, B, B se u njemačkim muzičkim tekstovima čita kao "H", dok je B-sniženo samo "B" ) ili pomoću kontrapunktnih varijacija. Franz Liszt je napisao uvod i fugu na ovaj tzv. "BACH motiv" u oblicima za orgulje i klavir). Kasniji kompozitori su koristili ovaj "BACH motiv" kao sekularno odavanje počasti samom kompozitoru. Primjeri su beethovenove "Diabelli Varijacije", "Preludiji i Fuge" DmitrijaŠostakoviča, "Preludij, ariozo i Fughetta" na ime BACH od Arthura Honeggera, a "Sonata za violončelo u E-duru" Johannesa Brahms, čije finale se temelji na "Temama iz umjetnosti fuge" u cjelini. Još jedno djelo koje je bilo pod velikim uticajem Bacha je Bachianas Brasileiras (Bach na brazilski način) od Heitor Villa-Lobosa.[2]
Djela Johanna Sebastiana Bacha su uvedena pod BWV brojevima. BWV je skraćenica za Bach Werke Verzeichnis. Katalog, objavljen 1950. godine, je sastavio Wolfgang Schmieder i BWV sistem se ponekad zove Schmiederov sistem. Staromodni sistem upotrebljava S umjesto BWV za Schmieder.
Ovaj katalog je organizovan tematski a ne hronološki:
- BWV 1-222 - Kantate
- BWV 225-248 - Velika zborska djela: Moteti, Mise , Magnifikati, Oratoriji
- BWV 250-524 - Zborska djela i svjetovne pjesme : Korali ,Arije, Pjesme
- BWV 525-748 - Djela za orgulje
- BWV 772-994 - Djela za klavir i čembalo
- BWV 995-1000 - Djela za lutnju
- BWV 1001-1040 - Kamerna muzika
- BWV 1040-1071 - Orkestralna muzika - Koncerti, Uvertire , Simfonije
- BWV 1072-1126 - kanoni i fuge
Tokom sastavljanja sistema, Schmieder je upotrebljavao Bach Gesellschaft Ausgabe, sveobuhvatno izdanje kompozitorovih djela napravljeno između 1850. i 1905. godine.
- BWV147 Jesus bleibet meine Freude - coral[mrtav link] – midi
- BWV156 Stojim jednom nogom u grobu - Simfonia[mrtav link] – midi
- BWV538 Toccata in D minor ‘’Dorian’’[mrtav link] – midi
- BWV561 Fantasie und Fugue [mrtav link] – midi
- BWV565 Toccata und Fugue in D minor[mrtav link] – midi
- BWV582 Passacaglia und Fugue[mrtav link] – midi
- BWV590 Pastorala[mrtav link] – midi
- BWV639 Ich ruf zu dir Herr Jesu Christ[mrtav link] – midi
- BWV641 Wenn wir in hochsten Noten sein[mrtav link] – midi
- BWV659 Nun komm der Heiden Heiland[mrtav link] – midi
- BWV833 Prelude und Partita[mrtav link] – midi
- BWV851 Prelude und Fugue[mrtav link] – midi
- ↑ njemački izgovor: [joˈhan] ili [ˈjoːhan zeˈbastjan ˈbax]
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 http://www.classiccat.net/bach_js/biography.php
- ↑ Martin Geck: Johann Sebastian Bach, Rowolt Taschenbuch Verlag GmbH, Reinbek bei Hamburg, 7. Auflage 2000. (prijevod: 2005., Naklada Slap) ISBN 953-191-268-8; str. 14.
- ↑ povijest.net[mrtav link] - Sažet životopis Johanna Sebastiana Bacha, Autor: Žanina Bilić, prof., 8. decembar 2006.g.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Music in Western Civilization, Paul Henry Lang, prvo izdanje objavljeno 1941. god., izdavačka kuća W.W. Norton iz New York City, ISBN 0-393-04074-7, str. 489-492 Greška u referenci: Nevaljana oznaka
<ref>; naziv "Music in Western Civilization, Paul Henry Lang" je zadan više puta s različitim sadržajem
- J.S. Bah "home page"
- Bach-Archiv Leipzig
- h-moll Messe Arhivirano 2012-08-06 na Wayback Machine-u BWV 232 (Flash)
- Goldberg varijacije Arhivirano 2012-06-16 na Wayback Machine-u BWV 966 (Flash)
- Muke po Mateju Arhivirano 2013-06-03 na Wayback Machine-u BWV 244 (Flash)
