1. dalmatinska proleterska udarna brigada
| 1. dalmatinska proleterska udarna brigada | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 Kolona 4. bataljona Prve dalmatinske brigade, kreće na položaj, Rudine, Stari Grad, novembar 1943. | |||||
| Postojanje | 6. septembar 1942 — kraj rata Mesto formiranja: Dobro, kod Livna | ||||
| Formacija | četiri bataljona | ||||
| Jačina | 1.217 boraca | ||||
| Deo |  Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije | ||||
| Angažovanje | |||||
| Vojne počasti | proleterska od 19. septembra 1944. | ||||
| Odlikovanja |
| ||||
| Komandanti | |||||
| Komandant | Pero Ćetković | ||||
| Politički komesar | Ante Kronja | ||||
Prva dalmatinska proleterska narodno-oslobodilačka udarna brigada je bila elitna brigada Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije, osnovana od boraca sa područja Dalmacije septembra 1942.
Imala je značajnu ulogu u formiranju niza dalmatinskih brigada i drugih jedinica. Prva je osnovana od ukupno 17 dalmatinskih brigada, od kojih je 4. X 1943. formiran 8. dalmatinski korpus, dugo vremena najjaöa operativna celina NOVJ.[1] Brigada je dala veliki broj istaknutih boraca i rukovodilaca. Pored Dalmatinaca, u njenim redovima, bili su borci iz Bosne i Hercegovine, Crne Gore i Srbije.[2][3]
U bici na Sutjesci, brigada je izgubila gotovo polovinu boraca. Uoči bitke, u svom sastavu je imala ukupno 1393 borca (1271 muškarac i 122 žene), od čega je u toku bitke poginulo 658.[1] U toku narodnooslobodilačkog rata, kroz 1. dalmatinsku brigadu je prošlo oko 5.500 boraca, od čega je poginulo 2.229.[4]
Brigada je formirana odlukom Vrhovnog štaba NOP i DV Jugoslavije, a na predlog Glavnog štaba NOP i DV Hrvatske, 6. septembra 1942. u selu Dobrom, kod Livna. U sastav brigade ušli su partizanski bataljoni Ante Jonić, Bude Borjan, Josip Jurčević i Tadija Anušić. Na dan formiranja imala je 1.217 boraca. Prvi komandant brigade bio je Pero Ćetković, a politički komesar Ante Kronja.[2][3]
Od formiranja do 11. novembra 1942. nalazila se pod komandom Štaba Četvrte operativne zone Hrvatske, a potom je ušla u sastav Treće udarne divizije. Od septembra 1943. do januara 1944. nalazila se u sastavu Devete dalmatinske divizije, a nakon toga u sastavu 26. dalmatinske divizije, gde je ostala do kraja rata.
Prilikom formiranja brigada je imala četiri bataljona, koji su nosili nazive po istaknutim partizanskim borcima i revolucionarima iz Dalmacije — Anti Joniću, Budi Borjanu, Josipu Jurčeviću i Tadiji Anušiću. Od ukupno 1.217 boraca, koliko je imala na dan formiranja njih 83 su bile žene. Iz Dalmacije je bilo 1.184 boraca, i to — iz Splita 204, Šibenika 182, Knina 143, Sinja 138, Makarske 129, Trogira 119, Vrgorca 62, Omiša 32, Korčule 22, Ploča 60, Zadra 15, Benkovca 4, Biograda 9, Drniša 16, Brača 3, Hvara 15, Imotskog 4, Visa 20, Metkovića 7, a 33 izvan Dalmacije.[4]
Dok se nalazila pod komandom Štaba Četvrte operativne zone Hrvatske, tokom septembra i oktobra 1942. učestvovala je u borbama kod Sinja, oko Duvna i na prostoru Livno—Sinj. Od ulaska u sastav Treće udarne divizije, novembra 1942. do bitke na Neretvi, učestvovala je krajem novembra u borbama za oslobođenje Jajca, a potom u borbama za njegovu odbranu. U ovim borbama poginuo je komandant brigade Božo Bilić Marjan. Nakon toga, angažovana je u borbama u dolini Vrbasa i srednjoj Bosni.
Tokom bitke na Neretvi istakla se u — zauzimanju Prozora, 16. i 17. februara; u borbama u dolini Rame; u protivudaru Glavne operativne grupe Vrhovnog štaba, od 3. do 5. marta kod Gornjeg Vakufa i ponovo u borbama u dolini Neretve. U ofanzivi jedinica Glavne operativne grupe s Neretve na istok, Prva dalmatinska brigada angažovana je u borbama na Prenju, kod Fazlagića Kula, na Kobiljoj glavi i drugim mestima u Hercegovini.[5][3]
Tokom bitke na Sutjesci, od polovine maja do polovine juna 1943, Prva dalmatinska brigada izvršila je više teških zadataka — najpre je vodila teške borbe kod Šavnika, na rekama Komarnici, Pivi i Tari; a potom je i izvela pokušaj da se deo Glavne operativne grupe probije u Sandžak. Nakon toga, izbila je na Vučevo, a 11. juna 1943. njena tri bataljona i Prvi bataljon Pete proleterske crnogorske brigade obrazovali su posebnu grupu koja je pokušala da na levoj obali Sutjeske, u rejonu Tjentišta, obrazuje mostobran. Istoga dana ove snage su razbile neprijatelja i počele prodor ka Zelengori. Pod pritiskom višestruko jačih neprijateljskih snaga, nije stvoren mostobran, pa je do izbijanja delova Pete proleterske crnogorske brigade vodila borbu u rejonu Vrbničkih koliba, nakon čega su obe, s glavnim snagama, krenule prema Jahorini i Romaniji.[5][3]
Na Jahorini je odsečen njen Treći bataljon, pa je ostala dva bataljona (na Sutjesci je razbijen njen Drugi bataljon), tokom jula i prve polovine avgusta 1943. angažovana je u borbama u istočnoj i srednjoj Bosni. Treći bataljon i deo Drugog bataljona su se probili u Hercegovinu, gde su ušli u Desetu hercegovačku brigadu. Odlukom Vrhovnog štaba NOV i POJ, upućena u Dalmaciju, i 20. avgusta stigla u rejon Vrlike. Posle dolaska u Dalmaciju, u njen sastav su ušla tri dalmatinska bataljona. Prilikom obnavljanja Devete dalmatinske divizije 8. septembra 1943. ušla je u njen sastav. Od 10. do 26. septembra učestvovala je u teškim borbama, sprečavajući prodor 7. SS divizije Princ Eugen od Knina u Split, kao i u odbrani Splita.[5][3]
Tokom oktobra 1943. zatvarala pravce od Imotskog i Posušja ka Livnu i Duvnu i vodila teške borbe protiv Petog ustaškog zdruga. Krajem istog meseca, preko luke Podgora, prebačena je na Pelješac, gde je zajedno s Trinaestom dalmatinskom brigadom desetak dana vodila borbe protiv 7. SS divizije. Nedelju dana je vodila borbe kod Zagvozda i Grabovca, pa je 16/17. novembra prebačena na Hvar, gde je sa Jedanaestom dalmatinskom brigadom organizovala odbranu i držala je do 23. decembra. Zbog pomoći drugim snagama, na ostrvo Korčulu je prebačena 23/24. decembra, ali je bila prisiljena da se povuče.[5][3]
Januara 1944. izašla je iz sastava Devete dalmatinske divizije i ulazi u sastav 26. dalmatinske divizije, nakon čega dobija zadatak da sa drugim jedinicama divizije organizuje odbranu ostrva Visa. Odavde je izvela više desetina poduhvata na ostrva i poluostrvo Pelješac, a 24. januara izvela je desant na Hvar.
U to vreme, na otoku Visu boravili su engleski komandosi, pa je tako 9. ožujka 1944. godine organizirana nogometna utakmica između Engleza i partizana.[1] U timu brigade se našlo nekoliko predratnih igrača »Hajduka«, »Splita« i »Nade«:
Došao je dan »megdana« između kluba Prve dalmatinske brigade i engleskih komandosa. Bilo je to 9. ožujka 1944. godine, na igralištu viškog sela Podselja. Oko igrališta okupi se brojna publika: naoružani partizani s jedne strane, kao navijači našeg tima i naoružani komandosi s druge strane igrališta, kao navijači britanskog tima. Moralo je to biti tako, s naoružanjem, jer su sve jedinice na Visu bile u pripravnosti za slučaj njemačkog desanta i napada. Na zapadnoj strani igrališta, tamo gdje je bilo nekoliko klupa za starješine jedinica, našla se postrojena glazba naše divizije. U pauzi je neprekidno intonirala naše partizanske marševe. Njoj je bio postavljen zadatak, da za svaki dati gol svira koračnicu one jedinice čiji su igrači postigli gol. Tako je utakmica odigrana u atmosferi: vojne gotovosti, navijačke strasti i glazbe, koja je davala svečani ugođaj. Na ovoj utakmici najviše su se oznojili naši glazbari. Oni su morali svirati za vrijeme utakmice čak 14 puta koračnice jedinica tj. za svaki gol koračnica. Dvanaest puta svirana je koračnica naše brigade i dva puta koračnica britanskih komandosa. Golove za tim naše brigade dali su: Frane Matošić 6, Jozo Matošić 5 i jedan gol, dvanaesti, za tim naše brigade, dao je Veljko Subašić. Britanski komandosi dali su dva gola. Dakle, rezultat 12:2!
Britanci su od tako visokog poraza bili žalosni, a još više zbunjeni. Nikako nisu mogli shvatiti da su ih partizani tako »nemilosrdno« i olako pobijedili. Poslije te utakmice, sve je kod njih bilo mobilizirano u potjeri za igračima kako bi ojačali svoj tim, za već ugovoreni revanš. Narednih dana upućivane su depeše prema Italiji i Malti u potrazi za predratnim igračima profesionalcima.[6]
Sa engleskim komandosima su uskoro krenuli u akcije protiv Nemaca po dalmatinskim otocima. Planirano je da se noću 22/23. ožujka napadne njemačka kolona na Hvaru. Komandosi su se svojim brzim brodovima iskrcali u Goromin Dolac, nešto oko sat vremena prije Dalmatinaca. Bitka se nakon toga ovako odvijala:
Kako nisu bili baš vični noćnim akcijama njemačko osiguranje ih je primijetilo, pa su ih Švabe ubrzo skoro sasvim okružili. Mi smo nakon iskrcavanja krenuli ka predjelu zvanom Vrh, gdje smo prema obavještenju očekivali njemačku kolonu. Međutim, s Nijemcima smo se susreli bliže mjestu našeg iskrcavanja nego smo se nadali. Mi nismo ni znali tog momenta da je to dio njemačkih snaga koje su opkoljavale engleske komandose. Naš je napad bio iznenadan i munjevit i ubrzo smo bukvalno prepolovili njemačku kolonu i ne znajući spasili komandose od velike opasnosti. Tom prilikom smo zarobili 131 njemačkog vojnika i zadobili dosta ratnog materijala i oružja.[7]
Nakon akcije, nekoliko Britanaca je došlo u partizansku komandu i "uporno su tražili i molili da ih primimo u svoje redove, jer mi znamo u ovakvim situacijama ratovati, a oni su zbog neumjesnosti svojih starješina skoro svi mogli stradati", ali to naravno nije moglo biti učinjeno zbog savezničih odnosa.[7]
U noći 20/21. aprila, 3. bataljon 1. dalmatinske brigade sadejstvovao je 11. dalmatinskoj brigadi u desantu na ostrvo Mljet, a noć kasnije u desantu na ostrvo Korčulu. Nakon uspešnog desanta na Korčulu, Saveznički Komandant Sredozemlja general Henry Maitland Wilson uputio je maršalu Titu sledeću depešu:
Veoma cenim rad vaše vojske u napadu na Mljet i Korčulu. Bio bih Vam zahvalan da isporučite komandirima i borcima moju čestitku za njihovu uspešnu borbu.[8]
10. maja izvela je uspešan desant na ostrvo Šoltu; s ostalim snagama 26. divizije i britanskim komandosima, 1. juna 1944. izvela je uspešan desant na ostrvo Brač i vodila četvorodnevne borbe; 21. jula, delom snaga iskrcala se na Pelješac, a 8. septembra brigada se iskrcala na Hvar, potom na Brač, gde je razbila delove 738. puka nemačke 118. divizije.[5][3]
Brigada je učestvovala u više borbi za konačno oslobođenje Dalmacije — 23. septembra za oslobođenje Hvara; sredinom oktobra izvela je desant na obalu južno od Neretve, kod Vukovog Klanca, gde je sa Jedanaestom dalmatinskom brigadom učestvovala u uništenju borbene grupe 369. legionarske divizije; potom je vodila borbe za oslobođenje Šibenika (3. oktobra), pa u Kninskoj operaciji.
1. dalmatinska proleterska brigada vodila je više teških borbi u ličko-primorskoj i Tršćanskoj operaciji, a ratni put je završila na Soči 8. maja 1945. godine.[5][3]
Borci Prve dalmatinske proleterske udarne brigade proglašeni za narodne heroje:
- Ilija Antunović, zamenika komesara čete u Trećem bataljonu
- Božo Bilić Marjan, komandant brigade
- Peko Bogdan, zamenik komandanta brigade
- Dimitrije Vojvodić, komandant Prvog, pa Četvrtog bataljona
- Jure Galić Veliki, komandant Trećeg bataljona
- Ivan Guvo, komandant bataljona Prvog
- Branko Dude, komandant Prvog bataljona
- Đuro Đapić, vodnik u Prvoj četi Prvog bataljona
- Obren Ivković, zamenik komandanta brigade
- Risto Lekić, rukovodilac Politodela brigade
- Gligorije Mandić, komandant brigade
- Mirko Novović, zamenik političkog komesara brigade
- Stevo Opačić, komandir Treće čete Četvrog bataljona
- Rudolf Primorac, načelnik Štaba brigade
- Petar Radević, komandant Trećeg bataljona
- Stanko Parmač, zamenik komandanta Trećeg bataljona
- Srećko Reić, komandant Četvrtog, pa Trećeg bataljona
- Paško Romac, rukovodilac Politodela brigade
- Mate Staničić, zamenik komandanta Drugog bataljona
- Ljubo Truta, komandant bataljona
- Gojko Ujdurović, zamenik komandanta Trećeg bataljona
- Petar Pero Ćetković, komandant brigade
- Vladimir Šćekić, politički komesar brigade
Ukazom Vrhovnog komandanta NOV i POJ Josipa Broza Tita 19. septembra 1944. proglašena je proleterskom, čime se uvrstila među 14 brigada koje su to zvanje nosile tokom rata.[1] Za zasluge u Narodnooslobodilačkom ratu odlikovana je Ordenom narodnog oslobođenja i Ordenom bratstva i jedinstva, a povodom petnaestogodišnjice bitke na Sutjesci 3. jula 1958. i Ordenom narodnog heroja.[3]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Crtice iz ratnog puta brigade
- ↑ 2,0 2,1 Leksikon NOR 2 1980: str. 906
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 Narodni heroji 2 1982: str. 414
- ↑ 4,0 4,1 Novović 1986
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Leksikon NOR 2 1980: str. 907
- ↑ NOGOMET U BRIGADI: Jozo Matošić
- ↑ 7,0 7,1 Hrvoje Čulić: ZAROBLJENIK DOKTOR KARLO, Zbornik sjećanja "NAŠA PRVA DALMATINSKA"
- ↑ Mirko Novović, Stevan Petković: PRVA DALMATINSKA PROLETERSKA BRIGADA, Vojnoizdavački zavod, Beograd 1965, str. 285
- Leksikon Narodnooslobodilačkog rata i revolucije u Jugoslaviji 1941—1945. tom II. Beograd—Ljubljana: Narodna knjiga—Partizanska knjiga. 1980. (COBISS)
- Narodni heroji Jugoslavije tom II. Beograd: Narodna knjiga. 1982. (COBISS)
- Novović, Mirko (1986). Prva dalmatinska proleterska NOU brigada. Beograd: Vojnoizdavački zavod. (COBISS)
| proleterske od formiranja |  | |
|---|---|---|
| proglašene u toku rata | ||
| proglašene posle rata | ||
