Georges Clemenceau
| Georges Clemenceau | |
|---|---|
 | |
| Mandat 25. listopada 1906. – 24. srpnja 1909. | |
| Predsjednik | Armand Fallières |
| Prethodnik | Ferdinand Sarrien |
| Nasljednik | Aristide Briand |
| Mandat 16. studenog 1917. – 20. siječnja 1920. | |
| Predsjednik | Raymond Poincaré |
| Prethodnik | Paul Painlevé |
| Nasljednik | Alexandre Millerand |
| Rođenje | 28. rujna 1841. Mouilleron-en-Pareds, Francuska
|
| Smrt | 24. studenog 1929. Pariz, Francuska
|
| Politička stranka | PR |
| Supružnik | Mary Plummer (1869-1891; razvod) |
Georges Clemenceau (Mouilleron-en-Pareds, Vendée, 28. rujna 1841. – Pariz, 24. studenog 1929.) bio je francuski političar i državnik, najpoznatiji po tome što je kao premijer vodio Francusku u završnom periodu prvog svjetskog rata, kao i jedan od velike četvorke državnika pobjedničke Antante na na mirovnoj konferenciji u Versaillesu. U samoj Francuskoj, gdje je prije rata bio premijer od 1906. od 1909. je poznat i kao jedan od najutjecajnijih političara Treće Republike, te kao vatreni zagovornik Francuske kao sekularne države.
Bio je lekar, a u politiku je ušao godine 1870. kada je izabran za predsednika opštine Monmartr. Kao poslanik zauzimao se za nastavak francusko-pruskog rata i izjasnio se protiv Frankfurtskog mirovnog ugovora. U parlamentu je vodio leve radikale. Govorničkim umećem, sarkazmom i nepomirljivošću bio je opasan politički protivnik. Spretnim manevrima oborio je nekoliko vlada i s pravom je steko nadimke tigar i rušitelj ministarstava. Žestok antiklerikalac Klemanso je u vreme afere Drajfus odlučno tražio reviziju procesa, a u svom listu „L'Oror“ objavio je poznato Zolino pismo predsedniku repbulike - "J'accuse".
Godine 1906. ulazi u Vladu, postaje ministar unutrašnjih poslova, a zatim i premijer. Uveren da je obračun s Nemačkom neminovan, osuđuje popustljivost francuskih političara, nastoji da se zemlja što bolje pripremi za rat i zauzima se za uspostavljanje dobrih odnosa sa Velikom Britanijom. Od prvih dana rata godine 1914. svojim pisanjem jača borbeni moral fronta i pozadine, napada Vladu zbog neodlučnosti i traži od građana najveće žrtve kako bi se osigurala pobeda. Godine 1917. kada je stanje na frontu postalo kritično Poenkare mu poverava mandat za sastav Vlade. Kao premijer, i istovremeno ministar rata, Klemanso je bio uporan i dosledan, i pokazao je velike organizatorske, ali i diktatorske sposobnosti.
Nakon rata, na mirovnoj konferenciji u Versaju, nastojao je svim diplomatskim sredstvima da izbori što povoljniji položaj Francuske u novom odnosu snaga. Jednom je napisao: »Taj mirovni ugovor, kao i svi drugi, javlja se kao nastavak rata, i ne može biti ništa drugo.« Njegovi zahtevi bili su veliki: uz ostalo tražio je i levu obalu Rajne, što je naišlo na oštro protivljenje Sjedinjenih Država i Velike Britanije, koje su se uplašile Francuske prevlasti u Evropi. Poslednjih devet godina od 1920. kada se povukao, Klemanso je proveo izvan političkog života.
- The Clemenceau museum Arhivirano 2006-08-05 na Wayback Machine-u
