Stevo J. Opačić
Ukoliko ste tražili drugu osobu, vidite članak Stevo Opačić (višeznačna odrednica).| STEVO J. OPAČIĆ | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Stevo J. Opačić | ||||||||||||
| Mesto rođenja | Biovičino Selo, kod Knina Kraljevina SHS | |||||||||||
| Datum smrti | 14. 9. 2005. (83 godina) | |||||||||||
| Mesto smrti | Zagreb Hrvatska | |||||||||||
| Profesija | vojno lice, društveno-politički radnik | |||||||||||
| Član KPJ od | marta 1943. | |||||||||||
| Učešće u ratovima | Narodnooslobodilačka borba | |||||||||||
| Služba | NOV i PO Jugoslavije Jugoslovenska narodna armija | |||||||||||
| Čin | pukovnik | |||||||||||
| Narodni heroj od | 20. decembra 1951. | |||||||||||
| Odlikovanja |
| |||||||||||
Stevo Jandrije Opačić (Biovičino Selo, kod Knina, 15. oktobar 1921 — Zagreb, 14. septembar 2005) bio je učesnik Narodnooslobodilačke borbe, pukovnik JNA, društveno-politički radnik Socijalističke Republike Hrvatske i narodni heroj Jugoslavije.
Bio je prvi dobrovoljac za prelaz preko porušenog mosta tokom proboja na Neretvi.
Rođen je 15. oktobra 1921. godine u Biovičinom Selu, kod Knina, u siromašnoj seljačkoj srpskoj porodici. Osnovnu školu završio je u rodnom selu. Sa četrnaest godina napustio je selo i krenuo u potragu za poslom. Godine 1938. stigao je u Beograd i postao građevinski radnik. Tu se uključio u radnički pokret.
Nakon kapitulacije Jugoslavije, aprila 1941. godine, Stevo je učestvovao u prikupljanju oružja. Krajem jula 1941. godine, bio je jedan od ustanika koji su napali ustaše u Erveniku, Mokrom Polju i Obrovačkoj Krupi. Sredinom oktobra 1941. godine, stupio je u ilegalnu bukovičku partizansku grupu, koju je predvodio učitelj Jovo Martić. Tih dana je primljen u Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ).
Početkom 1942. godine bio je borac u bataljonu „Bude Borjan“, učestvujući u borbama protiv Italijana u Nuniću, Oklaju, Vujasinovićima i u južnoj Lici. Formiranjem Druge dalmatinske brigade, Stevo je prvo u njoj bio kurir, a kasnije desetar u Drugoj četi Trećeg bataljona. U borbama protiv ustaša i četnika za oslobođenje Kijeva i na Stipićevim košarama, kod Livna sa desetinom je postigao znatne uspehe, te je zbog pokazane hrabrosti i izvršavanja zadataka, Stevino odeljenje dobilo naziv „Grom desetina“.
U jeku Četvrte neprijateljske ofanzive, Druga dalmatinska brigada dobila je zadatak da u Jablanici preko srušenog mosta pređe reku i na njenoj levoj obali, na kojoj su se utvrdili četnici, obrazuje mostobran za prihvat ostalih jedinica. U prethodnicu je bio određen Treći bataljon pod komandom Bruna Vuletića, a kao prvi dobrovoljac za prelaz preko porušenog mosta javio se Stevo Opačić. U noći 6./7. marta, Stevo Opačić, a za njim Mirko Katić, Marko Berger, Stanko Skračić, Krešo Grubelić, Mila Milošević, Silvestar Antić, Marin Ševo, Rade Grnić, Vicko Ružić, Gojko Ščerbo, Nikola Polić i Vinko Zulin-Milan, polako su se penjali i prolazili kroz pregrade srušenog mosta na Neretvi. Četnici su zapucali na desetinu, pri čemu je bio pogođen Stanko Skračić, koji je pao u reku, dok je Mila Milošević ostala ranjena. Stevo je prvi došao do kraja mosta, bacio dve bombe i napao četnički bunker, u kojem je zaplenio teški mitraljez. Četnici su se povukli pod napadom desetine, a zatim su preko mosta krenuli i borci Druge čete i ostatak Trećeg bataljona. Posle ovog poduhvata, Stevo je bio primljen za člana Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) i postavljen za zamenika komandira Druge čete Trećeg bataljona.
U toku bitke na Sutjesci, od 5. do 9. juna 1943. godine, Stevo je učestvovao u borbama Druge dalmatinske brigade na Gornjim i Donjim Barama protiv nadmoćnijih nemačkih snaga, koje su htele da prodru u dolinu Sutjeske i spreče proboj divizija NOVJ i Vrhovnog štaba. Poslednjeg dana borbe, Stevo je bio teško ranjen, ali nije napustio položaj. Izdržao je s borcima do kraja i povukao se tek kad je dobio naređenje.
U junu 1944. godine, Stevo je iz Crne Gore upućen u Osmi dalmatinski korpus i postavljen za komandanta bataljona u Četrnaestoj brigadi Devetnaeste divizije. Istakao se u mnogim borbama u Dalmaciji, a zatim i u završnim operacijama za oslobođenje Like i Istre.
Posle rata, bio je na raznim dužnostima u Jugoslovenskoj narodnoj armiji (JNA) i završio je Višu vojnu akademiju JNA. U činu pukovnika preveden je u rezervu i od tada je bio aktivni društveno-politički radnik. Bio je predsednik Međuopštinskog odbora Saveza rezervnih vojnih starešina za Dalmaciju, član Međuopštinske konferencije Socijalističkog saveza radnog naroda za Dalmaciju, potpredsednik Saveznog odbora RVS Jugoslavije i ostalo.
Umro je 14. septembra 2005. godine u Zagrebu. Sahranjen je na zagrebačkom groblju Mirogoj.
Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i ostalih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — dva Ordena za hrabrost, Orden zasluga za narod sa srebrnim zracima, Orden braststva i jedinstva sa srebrnim vencem i Orden partizanske zvezde sa puškama. Od inostranih odlikovanja, ističe se poljski Partizanski krst. Ordenom narodnog heroja odlikovan je 20. decembra 1951. godine.
- „Narodni heroji Jugoslavije”. Beograd: Mladost. 1975.
