Prijeđi na sadržaj

Carlos Arias Navarro

Izvor: Wikipedija
Najodličniji
Markiz od Arias Navarra
premijer Španije
Na položaju
31. decembar 1973 – 1. jul 1976
MonarhJuan Carlos I
(od 22. novembra 1975)
VođaFrancisco Franco
(1973–1975)
Vice PresidentJosé García Hernández
(1974–1975)
Fernando de Santiago y Díaz
(1975–1976)
PrethodiTorcuato Fernández Miranda
SlijediAdolfo Suárez González
Ministar za vladu
Na položaju
9. jun 1973 – 3. januar 1974
PredsjednikLuis Carrero Blanco
Torcuato Fernández-Miranda
PrethodiTomás Garicano Goñi
SlijediJosé García Hernández
gradonačelnik Madrida
Na položaju
5. februar 1965 – 12. jun 1973
PrethodiJosé Finat y Escrivá de Romaní
SlijediMiguel Ángel García-Lomas
direktor Državne bezbjednosti
Na položaju
25. jun 1957 – 5. februar 1965
PredsjednikFrancisco Franco
PrethodiRafael Hierro Martínez
SlijediMariano Tortosa Sobejano
Lični detalji
RođenjeCarlos Arias Navarro
(1908-12-11)11. 12. 1908.
Madrid, Španija
Smrt27. 11. 1989. (dob: 80)
Madrid, Španija
Nacionalnostšpansko
Politička strankaFET y de las JONS
(1936–1977)
Narodna alijansa
(1977–1989)
Narodna stranka
(1989)
Supružnik/ciMaría de la Luz del Valle y Menéndez
Religijarimokatoličanstvo
Potpis


Carlos Arias Navarro, 1. markiz od Arias-Navarra (11. decembar 1908 – 27. novembar 1989) bio je španski pravnik i političar, poznat kao jedan od najmoćnijih funkcionara Francovog diktatorskog režima, ali i po tome što je za vrijeme njegovog premijerskog mandata od 1974. do 1976. godine započela tranzicija prema demokraciji.

Nakon što je diplomirao pravo, radio je kao javni tužilac i notar u Malagi i Madridu. Iako je imao djelomično antiklerikalne stavove, politički se opredijelio za desnicu, te nakon izbijanja građanskog rata stao na stranu pobunjenika. Nakon pobunjeničkog osvajanja Malage je organizirao prijeke sudove i masovno donosio smrtne kazne protiv ljevičara i vladinih pristaša, stekavši nadimak "Krvnik Malage"; pripisuje mu se smrt između 4300 i 17.000 ljudi.

Nakon rata je radio na raznim administrativnim poslovima, a 1957. godine je imenovan za direktora Državne bezbjednosti, istakavši se progonima komunista i drugih neprijatelja Francovog režima. Godine 1965. je imenovan za gradonačelnika Madrida, a 1973. je postao ministar unutrašnjih poslova u vladi Luisa Carrera Blanca. Kada je Blanco u decembru 1973. godine ubijen u atentatu, Arias je izbjegao smjenu, iako ga se smatralo najodgovornijim za sigurnosne propuste; razlog je bio u bliskosti sa Francom koji ga je umjesto toga imenovao za Blancovog nasljednika.

Arias je kao premijer ispočetka nastupao kao tvrdolinijaš, odbijajući bilo kakvu koncesiju zagovornicima demokratskih reformi. Intenzivna teroristička kampanja baskijske ETA-e, posljedice naftne krize po špansku ekonomiju i jačanje "divljih" komunističkih sindikata, sa kojima su privatni poslodavci počeli neposredno pregovarati, su počeli slabiti njegov autoritet, a Revolucija karanfila u susjednom Portugalu je dala zamah antifrankističkoj opoziciji u emigraciji i u domovini. Arias je ispočetka čak razmišljao da izvrši invaziju Portugala, ali je umjesto toga pristao na sporazume kojim je Španska Sahara prepuštena Maroku i Mauritaniji.

Nakon Francove smrti u novembru 1975. Arias je pokušao nastaviti sa politikom kasnije prozvanom "frankizam bez Franca". Javnost je, međutim, tražila promjene, pogotovo nakon krvavih studentskih demonstracija u Madridu. Nakon sastanka sa Juanom Carlosom je 1. jula 1976. godine podnio ostavku.

Na prvim demokratskim izborima je sudjelovao kao kandidat desničarske Narodne alijanse.