Video umjetnost
Video umjetnost (lat. videre=vidjeti) umjetnička forma u kojoj je elektronski generisana slika osnovni elemenat. Javlja se paralelno u Sjedinjenim Državama i Evropiu Njemačkoj polovinom 1960.-ih kao vrsta novih medija u umjetnosti u okviru likovnih umjetnosti kao pojam koji označava varijacije i forme u videu i video instalacijama.
Osnovni materijali su elektronska kamera povezana sa magnetoskopom, a koji je povezan sa televizijskim monitorom i prenosi snimljenu sliku. 1963. godine, američko-južnokorejski umjetnik Nam June Paik u izložbi ”Muzika i elektronska televizija” u galeriji Parnass de Wuppertal, u Vurpeltalu u Njemačkoj izlaže trinaest televizora koji reprodukuju otkucaje i linije elektronske materije bez ikakve stvarne slike. Od te prve izožbe Paik definiše glavne osovine te tada nove umjetnosti, a to su: eksperimentisanje polazeći od mehaničkih elemenata elektronskog uređaja, destrukcija popularne televizijske ikonografije i dovođenje u pitanje uloge gledaoca u društvu komunikacije. Značajni doprinosi video umjetnosti dolaze i od Volfa Vostela, koji iste godine radi na elektronskim dekolažima, prenešenim iz konteksta njegovih ranijih djela, odnosno dekolaža plakata.
Oba ova umjetnika su počela u klimi fluksusa i hepeninga. Ova umjetnost se proširila po zapadu od 1977. godine i prezentirana je u dokumentima 6.
Poslednjih godina se pored monitora koriste i video-bimovi i projektori. Kao umjetnici u poslednjim godinama ovdje spadaju:
- Klaus fom Bruh ("Klaus vom Bruch")
- Peter Kampus ("Peter Campus")
- Dan Graham ("Dan Graham")
- Gari Hil ("Gari Hill")
- Šigeko Kubota ("Shigeko Kubota")
- Dejan Klincov ("Dejan Klincov")
- Marcel Odenbah "(Marcel Odenbach")
- Nam Džun Pajk ("Nam June Paik")
- Pipiloti Rist ("Pipilotti Rist")
- Ulrike Rosenbah ("Ulrike Rosenbach")
- Bil Viola ("Bill Viola")
- Volf Vostel ("Wolf Vostell")
- Lexikon der Modernen Kunst, Markus Stegman/René Zey, Hamburg 2002.
