Bartolomé Mitre
| Bartolomé Mitre | |
| |
| Biografija | |
|---|---|
| Datum rođenja | 26. jun 1821. |
| Mesto rođenja | Buenos Aires, Ujedinjene Provincije Río de la Plate |
| Datum smrti | 18. januar 1906. |
| Mesto smrti | Buenos Aires, Argentina |
| Veroispovest | katolik |
| Supružnik | Delfina Vedia |
| Mandat(i) | |
| Predsjednik Argentine | |
| 1862. — 1868. | |
| Prethodnik | Juan Esteban Pedernera |
| Naslednik | Domingo Faustino Sarmiento |
| Guverner Provincije Buenos Aires | |
| 1860. — 1862. | |
| Prethodnik | Felipe Llavallol |
| Naslednik | Vicente Cazón |
uredi  |
|
Bartolomé Mitre (Buenos Aires, 26. jun 1821. - Buenos Aires, 18. januar 1906.) bio je političar, general i pisac koji je od 1862. do 1868. bio predsjednik Argentine. Za svog mandata uspio je ponovno ujediniti zemlju i potaknuti ekonomski rast.[1]
Biografija[uredi | uredi kod]
Mitre se školovao i odrastao u Buenos Airesu u vrijeme dok je Argentinskom Konfederacijom diktatorski vladao Juan Manuel de Rosas. Nezadovoljan tim stanjem 1837. otišao je izvan domovine i 15 godina proveo u Urugvaju, Boliviji i Peruu, u kojima je ponekad sudjelovao u vojnim kampanjama i uređivao novine El Mercurio u kojima je pisao protiv Rosasova režima. U domovinu se vratio 1852. kao komandant urugvajskih četa u Bitci kod Caserosa, koja je dovela do pada Rosasa.[1]
Iduće godine Mitre je postao lider secesionističke Provincije Buenos Airesa, čiji su građani odbili prihvatiti ustav Konfederacije, koji je minimalizirao ulogu njihova grada. Obavljao je brojne dužnosti u provincijskoj administraciji i bio general u Bitci kod Pavóna 1861, u kojoj je vojska Provincije Buenos Airesa pobjedila snage Konfederacije.[1] Nakon te bitke prijestolnica je vraćena u Buenos Aires, a on je izabran za predsjednika Argentine.[1]
Mitre je uspio organizirati efikasnu administraciju, smanjiti utjecaj seoskih gazdi (caudilla), proširiti poštansku i telegrafsku mrežu, organizirati javne financije i osnovati nove sudove. Poticao je vanjsku trgovinu i useljavanje. Kad je Paragvaj 1864. objavio rat, preuzeo je zapovjedništvo nad argentinskom armijom.[1]
Na kraju svog predsjedničkog mandata 1868. izabran je u senatu, u kom je zastupao interese srednje klase. Neuspješno se kandidirao na slijedeća dva predsjednička izbora, ali je sve do svoje smrti, ostao simbol argentinskog jedinstva i ekonomskog napredka.[1]
I njegov doprinos u kulturi Argentine bio je značajan. Bio je osnivač novina La Nación (1870) i Argentinske akademije za historiju. Napisao je brojne knjige poezije i proze. Objavio je puno prevoda (uključujući i Dantea) i brojna historigrafska djela, uključujući višetomnu Historia de Belgrano (1858-59) i Historia de San Martín (1887-88).[1]
Izvori[uredi | uredi kod]
Vanjske veze[uredi | uredi kod]
| Majska revolucija i period rata za nezavisnost do Asamblea del Año XIII (1810–1814) |  | |
|---|---|---|
| Vrhovni diktator Ujedinjenih Provincija Río de la Plata (1814–1820) | ||
| Unitarna Republika – Prva predsjednička vlada (1826–1827) | ||
| Pacto Federal i Argentinska Konfederacija (1827–1862) | ||
| Nacionalna Organizacija – Argentinska Republika (1862–1880) | ||
| Generacija '80 – Oligarhijska Republika (1880–1916) | ||
| Prvi mandati Radikalne građanske unije, nakon tajnog glasanja (1916–1930) | ||
| Neslavna decenija (1930–1943) | ||
| Vojne diktature Revolucije '43 (1943–1946) | ||
| Prvi peronistički mandati (1946–1955) | ||
| Vojne diktature Revolución Libertadora (1955–1958) | ||
| Slabe civilne vlade – Proskripcija peronizma (1958–1966) | ||
| Vojne diktature Revolución Argentina (1966–1973) | ||
| Povratak Peróna (1973–1976) | ||
| Vojne diktature Nacionalnog procesa reorganizacije (1976–1983) | ||
| Povratak demokracije (1983–) | ||