Srednjoirski jezik
| Srednjoirski | |
|---|---|
| Regije | Irska, Otok Man i zapadna Škotska |
| Jezična porodica | Indoevropski jezici
|
| Jezični kodovi | |
| ISO 639-1 | – |
| ISO 639-2 | mga |
| ISO 639-3 | mga |
 | |
Srednjoirski ili srednjovjekovni irski jezik (engleski: Middle Irish, Middle Gaelic, ISO-mga[1]) je izumrli otočki keltski jezik, jedan od gelskih jezika, danas poznat ponajviše po manuskriptu Lebor Bretnach iz 11. vijeka (irski prevod engleske Historia Brittonum).
Srednjoirski jezik bio je nastavljač arhaičnog i staroirskog jezika koji se govorio po Irskoj, Otoku Man i zapadnoj Škotskoj između 10. i 12. vijeka.[1]Današnji gelski jezici; Irski, Škotski gelski i manski jezik direktni su nastavljači srednjoirskog.
Standardni staroirski je tokom tog perioda odbačen, iako nikakva naznaka formiranja dijalekata još nije bila vidljiva. Srednjoirski se koristio približno sve do normanske invazije, a po jugoistoku Irske sve do kraja 12. vijeka.[2]
U to vrijeme pojednostavljen je sistem padeža, pa na kraju tog razdoblja nije bilo razlike između genitiva i dativa kod većine dekliniranih imenica, a jako je pojednostavljen i kompleksni sistem glagolskih prefiksa, tako što su oni ili potpuno izostavljali ili apsorbirali u jezgru samog glagola.[2]
U tom periodu razvijaju se nezavisne forme ličnih zamjenica, stare neodređene zamjenice zamjenjuju se pokaznim zamjenicama. Sintetičke forme zamjenica i pomoćnih glagola zamjenjuju se fiksnom formom pomoćnih glagola sa generičkim ličnim zamjenicama.[2]
U to vrijeme dogodile su se i značajne promjene u fonologiji, neki fonemi su nestali, a neki su promjenjeni.[2]
Izvori[uredi | uredi kod]
- ↑ 1,0 1,1 „Middle Irish” (engleski). LINGUIST List. Pristupljeno 02. 01. 2018.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 „Middle Irish (900-1200)” (engleski). Uni-due. Pristupljeno 02. 01. 2018.