Teorija muzike

Teorija muzike (eng. music theory i fr. théorie de la musique) nauka je koja se bavi tumačenjem muzičkih elemenata i pravila te zakona po kojima se oni primenjuju prilikom stvaranja i izvođenja muzičkih dela, od čije prakse je ta nauka i nastala.

Svi elementi teorije muzike su ujedno i nastavni predmeti u nižim i srednjim muzičkim školama i na muzičkim akademijama - fakultetima jer su u tesnoj vezi sa živom muzičkom praksom.

Teoriju muzike čine:

1. Osnovi teorije muzike (opšti muzički pojmovi: notacija - ortografija, imenovanje tonova, muzičke lestvice...)
2. Harmonija, odnos i veza tonova akorada u skladnu celinu, prema harmonskim zakonima. Proučava homofoni slog, tj, takvu fakturu višeglasnog stava u kojoj dominira vertikalni element (postoji jedan vodeći melodijski glas i njemu podređena harmonska pratnja).
3. Kontrapunkt, nauka o vođenju glasova, gde su oni ravnopravni i relativno samostalne melodijske linije (polifoni ili kontrapunktski slog je horizontalno orijentisan).
4. Muzički oblici, oblici koje kompozitor izabire da bi u njima prikazao svoj unutarnji svet.
5. Akustika, nauka o zvuku, deo fizike.
6. Metrika, nauka koja pčroučava odnos naglašenih i nenaglašenih tonova i ritam, tok tonova različitog vremenskog trajanja.
7. Orkestracija, raspisivanje muzičkog dela u deonice za pojedine muzičke instrumente (za orkestar) i to prema zakonima orkestracije, vodeći računa o zvučnim i tehničkim mogućnostima instrumenata, njihovin karakterima i opsezima.