Prijeđi na sadržaj

Heinrich VII, car Svetog Rimskog Carstva

Izvor: Wikipedija
Heinrich VII
Ilustracija Heinricha na tronu
Car svetog rimskog carstva
Vladavina 1312. - 1313.
Prethodnik Fridrik II.
Nasljednik Ludwig IV
Rimsko-njemački car
Vladavina 1308. - 1313.
Prethodnik Albrecht I
Nasljednik Ludwig IV
Supruge Margareta od Brabanta
Djeca Jan Luksemburški, Maria Luksemburška, Beatrix Luksemburška
Dinastija Luksemburgovci
Otac Heinrich VI. Luksemburški
Majka Beatrice od Avesnesa
Rođenje oko 1275.
Valenciennes
Smrt 24. august 1313.
Buonconvento pored Siene
Pokop Katedrala u Pisi

Heinrich VII (Valenciennes., oko 1275. točnije između 1269 / 74 - Buonconvento, 24. august 1313.), bio je Luksemburški knez kao Heinrich IV i njemački kralj od 1308. i car Svetog Rimskog Carstva od 1312. [1]

Heinrich je uspio ojačati položaj svoje porodice dobivanjem češkog trona za svog sina, ali, nije uspio u nastojanju da apeninske gradove i kneževine snažnije veže uz Sveto Rimsko Carstvo.[1]

Biografija

[uredi | uredi kod]

Heinrich je naslijedio svoga oca - Heinricha VI. kao Luksemburški knez 1288. U novembru 1308. je u Frankfurtu izabran za njemačkog kralja a u januaru iduće godine je okrunjen u Aachenu, tako je postao prvi njemački kralj iz Luksemburške dinastije.[1]

Češku je stekao ženidbom kad mu je češka princeza Eliška Premislovna u zamjenu za njegovu pomoć da preuzme češki tron od svog šurjaka Heinricha Koruškog, ponudila da se uda za njegova sina Johanna. Nakon vjenčanja koje je održano 30. augusta 1310, par je krenuo za Češku, u pratnji njemačko-češke vojske, koja je zauzela Prag 19. decembra 1310. i instalirala Johanna kao češkog kralja.[1]

U međuvremenu je Heinrich otputovao u Italiju, gdje je u Milanu u januaru 1311. dobio lombardijsku krunu u januaru 1311. Gradovi Pijemonta i Lombardije primili su ga kao pravičnog vladara, jer je uspio pomiriti zaraćene frakcije i vratiti prognanike u njihove domove. To nije bilo čudo budući da je većina njih bila gibelinska odnosno za cara i Sveto Rimsko Carstvo, pravi problem bili su gvelski gradovi kao Firenca i njeni saveznici po Toskani i Romagni. Nemiri su izbili u februaru 1311. a nakon tog je u maju 1311. buknula pobuna u Bresci, koju Heinrich nije uspio ugušiti do septembra[1]

Heinrich je početkom maja 1312. ušao u Rim, i nemalo se iznenadio kad je pronašao dio grada u kom se utaborila vojska Roberta, anžuvinskog kralja Napuljskog Kraljevstva. I pored toga je 29. juna okrunjen za cara i Svetog Rimskog Carstva od kardinala koje je odabrao papa.[1]

Heinrich je u augustu napustio Rim i krenuo u ofanzivu protiv gvelskih snaga po Toskani. Iako je zauzeo čitav niz toskanskih gradova, ipak nije uspio zauzeti Firencu vodeći gvelski grad u Toskani. Nakon što je proveo neko vrijeme u Pisi, koja mu je bila naklonjena, napustio ju je u augustu 1313. i krenuo u kampanju protiv Napuljskog Kraljevstva. Na putu za Napulj nakon neuspjelog pokušaja da zauzme Sienu, razbolio se od groznice i umro. Pokopan je u Katedrala u Pisi.[1]

Izvori

[uredi | uredi kod]
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Henry VII (engleski). Encyclopaedia Britannica. Pristupljeno 14.4. 2018. 

Vanjske veze

[uredi | uredi kod]
Prethodnik: Car svetog rimskog carstva (1312.- 1313.) Nasljednik:
Fridrik II Ludwig IV
Prethodnik: Rimsko-njemački car (1308.- 1313.) Nasljednik:
Albrecht I Ludwig IV