Pravoslavlje (novine) – razlika između verzija
| Red 22: | Red 22: | ||
Krajem [[1983]]. godine "Pravoslavlje" započinje objavljivanje feljtona [[Atanasije Jevtić|Atanasija Jevtića]] „''Od [[Kosova]] do [[Jadovno|Jadovna]]''“, u kojem akcentuje stradanja srpskog naroda u raznim vremenima i raznim delovima Jugoslavije. Feljton prvo detaljno opisuje napade na Srbe na Kosovu, maltretiranje monaha, [[silovanje|silovanja]] monahinja, itd, a zatim u nastavku sa kosovske savremenosti prelazi na prošlost i stradanja Srba u [[NDH]].<ref name="Tomanić"/> |
Krajem [[1983]]. godine "Pravoslavlje" započinje objavljivanje feljtona [[Atanasije Jevtić|Atanasija Jevtića]] „''Od [[Kosova]] do [[Jadovno|Jadovna]]''“, u kojem akcentuje stradanja srpskog naroda u raznim vremenima i raznim delovima Jugoslavije. Feljton prvo detaljno opisuje napade na Srbe na Kosovu, maltretiranje monaha, [[silovanje|silovanja]] monahinja, itd, a zatim u nastavku sa kosovske savremenosti prelazi na prošlost i stradanja Srba u [[NDH]].<ref name="Tomanić"/> |
||
[[Srpska pravoslavna crkva u Jugoslovenskim ratovima|U periodu Jugoslovenskih ratova]], ovaj list postaje izrazito nacionalno orjentisan. Crkveni autori su novu hrvatsku državu odmah poredili sa ustaškom [[NDH|Nezavisnom Državom Hrvatskom]]. U "Pravoslavlju" je 15. marta 1991. godine objavljen tekst vladike Lukijana slavonskog pod naslovom "''Antisrpsko nastupanje ustaške države''". Crkvena štampa je mnogo uradila na ubeđivanju srpskog naroda u ustaštvo novih hrvatskih vlasti.<ref name="Tomanić"/> Na naslovnoj strani "Pravoslavlja" od 1. novembra 1991. godine je objavljeno [[pismo patrijarha Pavla lordu Karingtonu]] u kom se kaže da "Srbi ne mogu da žive sa Hrvatima ni u kakvoj državi. Ni u kakvoj Hrvatskoj." i da "Delovi Hrvatske moraju biti pripojeni matici srpskog naroda, Republici Srbiji". Nakon [[opsada Vukovara|pada]] [[Vukovar]]a 18. novembra [[1991]]. 'Pravoslavlje' je objavilo da ''deca Vukovara dišu radošću i srećom jer su oslobođena''.<ref name="II deo">[http://www.pescanik.net/content/view/4028/171/ Zašto se u crkvi šapuće, II deo]</ref> |
[[Srpska pravoslavna crkva u Jugoslovenskim ratovima|U periodu Jugoslovenskih ratova]], ovaj list postaje izrazito nacionalno orjentisan. Crkveni autori su novu hrvatsku državu odmah poredili sa ustaškom [[NDH|Nezavisnom Državom Hrvatskom]]. U "Pravoslavlju" je 15. marta 1991. godine objavljen tekst vladike Lukijana slavonskog pod naslovom "''Antisrpsko nastupanje ustaške države''". Crkvena štampa je mnogo uradila na ubeđivanju srpskog naroda u ustaštvo novih hrvatskih vlasti.<ref name="Tomanić"/> Na naslovnoj strani "Pravoslavlja" od 1. novembra 1991. godine je objavljeno [[pismo patrijarha Pavla lordu Karingtonu]] u kom se kaže da "Srbi ne mogu da žive sa Hrvatima ni u kakvoj državi. Ni u kakvoj Hrvatskoj." i da "Delovi Hrvatske moraju biti pripojeni matici srpskog naroda, Republici Srbiji". Nakon [[opsada Vukovara|pada]] [[Vukovar]]a 18. novembra [[1991]]. 'Pravoslavlje' je objavilo da ''deca Vukovara dišu radošću i srećom jer su oslobođena''.<ref name="II deo">[http://www.pescanik.net/content/view/4028/171/ Zašto se u crkvi šapuće, II deo]</ref> Nakon referenduma za nezavisnost [[BiH]], glavni urednik "Pravoslavlja" Dragan Terzić je [[mart]]a [[1992]]. pisao da bi Srbi u BiH imali isti status koji imaju [[hrišćani]] u [[islam]]skim zemljama, tj. “bili bi [[rob]]ovi", što su već iskusili tokom islamske okupacije.<ref name="Tomanić"/> Uoči prvih sukoba u Bosni, "Pravoslavlje" [[15. mart]]a 1992. piše da [[rat]] ne mora nužno biti loš, i da [[mir]] ne mora nužno biti dobar, već zavisi od sadržaja kojim su ispunjeni.<ref>"Pravoslavlje" 15. mart 1992.</ref> |
||
Tokom 2000-ih godina, antizapadni i antievropski diskurs je postao dominantan i glasan. Zvanična crkvena publikacija Pravoslavlje je praktično poprimila karakter antizapadnog glasila, u kom su oni koji misle drugačije redovno žigosani kao ''izdajnici'', ''nesrbi'', ''evroslinavci'', „''novodobci''“, itd.<ref name="izvori"/> Pravoslavlje često govori o [[teorija zavere|zaveri]] [[Zapad]]a u cilju "duhovnog genocida" srpskog naroda posredstvom „[[sekta|sekti]]“. Navodno, postoji „plan o sistematskom pokrivanju cele Srbije... mrežom sekti“.<ref name="izvori"/> |
Tokom 2000-ih godina, antizapadni i antievropski diskurs je postao dominantan i glasan. Zvanična crkvena publikacija Pravoslavlje je praktično poprimila karakter antizapadnog glasila, u kom su oni koji misle drugačije redovno žigosani kao ''izdajnici'', ''nesrbi'', ''evroslinavci'', „''novodobci''“, itd.<ref name="izvori"/> Pravoslavlje često govori o [[teorija zavere|zaveri]] [[Zapad]]a u cilju "duhovnog genocida" srpskog naroda posredstvom „[[sekta|sekti]]“. Navodno, postoji „plan o sistematskom pokrivanju cele Srbije... mrežom sekti“.<ref name="izvori"/> |
||
Verzija na datum 19 august 2011 u 00:43
- Za drugo značenje vidi Pravoslavlje.
Pravoslavlje su zvanične novine srpske patrijaršije. Izdaje ih Informativno-izdavačka ustanova Svetog arhijerejskog sinoda Srpske pravoslavne crkve.
Časopis Pravoslavlje izlazi dva puta mjesečno i tiraž mu je 10.000 primjeraka. Časopis sadrži 48 strana i obrađuje širok spektar tema, uključujući teologiju, politiku, društvo, itd.
U početku su za časopis SPC pisali isključivo sveštenici, ali poslednjih godina sve je više laika koji pišu za „Pravoslavlje“.
Povijest
Prvi broj časopisa „Pravoslavlje“ je objavljen 15. aprila 1967. godine s blagoslovom patrijarha srpskog Germana.
Nakon smrti Josipa Broza Tita na naslovnoj strani Pravoslavlja je objavljen tekst:
Građane je bolno pogodila vest o smrti čoveka koji je vodio našu otadžbinu i ljude kroz sve bure i oluje tokom četiri decenije, i koji je ušao u istoriju kao beskompromisni borac za bratstvo i jedinstvo... Pravoslavni Jugoslavije se opraštaju od Josipa Broza izražavajući mu blagoslov i zahvalnost što su živeli u slobodi.[1]
Pravoslavlje se u periodu SFRJ više bavilo Svetim pismom, nego društvenim događajima. Tadašnji glavni urednik "Pravoslavlja" Radomir Rakić je u decembru 1980. objasnio kojim se principima rukovodio pri uređivanju crkvenog lista: "Nama je pretežnije da iznesemo šta je rečeno u Svetom pismu, nego kako se pojedini današnji jerarh izrazio o nekom prolaznom događaju!"[2]
Međutim, u godinama nakon Titove smrti, crkvenim izdavaštvom su zavladali drugačiji uređivački principi. U tom razdoblju je grupa nacionalistički orijentisanih justinovaca i nikolajevaca preuzela vodeće svešteničke funkcije u SPC, pa se Pravoslavlje više okreće političkim i vojnim temama, a manje teološkim.[3] Sveto pismo će se pominjati tek uzgred, često radi opravdanja političkih stavova.[2]
Krajem 1983. godine "Pravoslavlje" započinje objavljivanje feljtona Atanasija Jevtića „Od Kosova do Jadovna“, u kojem akcentuje stradanja srpskog naroda u raznim vremenima i raznim delovima Jugoslavije. Feljton prvo detaljno opisuje napade na Srbe na Kosovu, maltretiranje monaha, silovanja monahinja, itd, a zatim u nastavku sa kosovske savremenosti prelazi na prošlost i stradanja Srba u NDH.[2]
U periodu Jugoslovenskih ratova, ovaj list postaje izrazito nacionalno orjentisan. Crkveni autori su novu hrvatsku državu odmah poredili sa ustaškom Nezavisnom Državom Hrvatskom. U "Pravoslavlju" je 15. marta 1991. godine objavljen tekst vladike Lukijana slavonskog pod naslovom "Antisrpsko nastupanje ustaške države". Crkvena štampa je mnogo uradila na ubeđivanju srpskog naroda u ustaštvo novih hrvatskih vlasti.[2] Na naslovnoj strani "Pravoslavlja" od 1. novembra 1991. godine je objavljeno pismo patrijarha Pavla lordu Karingtonu u kom se kaže da "Srbi ne mogu da žive sa Hrvatima ni u kakvoj državi. Ni u kakvoj Hrvatskoj." i da "Delovi Hrvatske moraju biti pripojeni matici srpskog naroda, Republici Srbiji". Nakon pada Vukovara 18. novembra 1991. 'Pravoslavlje' je objavilo da deca Vukovara dišu radošću i srećom jer su oslobođena.[4] Nakon referenduma za nezavisnost BiH, glavni urednik "Pravoslavlja" Dragan Terzić je marta 1992. pisao da bi Srbi u BiH imali isti status koji imaju hrišćani u islamskim zemljama, tj. “bili bi robovi", što su već iskusili tokom islamske okupacije.[2] Uoči prvih sukoba u Bosni, "Pravoslavlje" 15. marta 1992. piše da rat ne mora nužno biti loš, i da mir ne mora nužno biti dobar, već zavisi od sadržaja kojim su ispunjeni.[5]
Tokom 2000-ih godina, antizapadni i antievropski diskurs je postao dominantan i glasan. Zvanična crkvena publikacija Pravoslavlje je praktično poprimila karakter antizapadnog glasila, u kom su oni koji misle drugačije redovno žigosani kao izdajnici, nesrbi, evroslinavci, „novodobci“, itd.[3] Pravoslavlje često govori o zaveri Zapada u cilju "duhovnog genocida" srpskog naroda posredstvom „sekti“. Navodno, postoji „plan o sistematskom pokrivanju cele Srbije... mrežom sekti“.[3]
U novembru 2008, časopis „Pravoslavlje“ je obilježio izlaženje 1.000 broja.
Izvori
- ↑ Pravoslavlje, 15. maj 1980.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 MILORAD TOMANIĆ, SRPSKA CRKVA U RATU I RATOVI U NJOJ
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Filozofsko-teološki izvori antievropskog i antizapadnog diskursa u SPC
- ↑ Zašto se u crkvi šapuće, II deo
- ↑ "Pravoslavlje" 15. mart 1992.