Eduard van der Nüll
| Eduard van der Nüll | |
|---|---|
| historicizam | |
 | |
| Biografske informacije | |
| Rođenje | 9. januar, 1812. Beč, Austrijsko Carstvo |
| Smrt | 4. april, 1868. Beč, Austro-Ugarska |
| Opus | |
| Polje | arhitektura |
| Praksa | Beč |
| Znamenita djela | |
Eduard van der Nüll (* Beč, 9. januar, 1812. † Beč, 4. april, 1868. samoubojstvo[1]), bio je jedan od najznačanijih bečkih arhitekata historicizma u razdoblju izgradnje Ringstrasse uz svog partnera i kolegu Augusta Sicarda Sicardsburga.[1]
Biografija[uredi | uredi kod]
Eduard van der Nüll je navjerojatnije bio izvanbračni sin budućeg carskog ađutanta generala Ludwiga von Weldena. Arhitekturu je studirao u Beču, a period od 1839. do 1843. proveo je na studijskim putovanjima po Evropi zajedno sa Augustom Sicardsburgom, s kojim se toliko zbližio, da mu je postao partner s kojim je radio do kraja svog života.[1]
Od 1843. radi kao profesor na Bečkoj akademiji na odjelu za perspektivu i ornamentiku. Kao nastavnici i arhitekti, Eduard Nüll i Sicardsburg bili su neprikosnovene zvijezde među austrijskim arhitektima kasnog razdoblja romantizma.[1] Dugo se mislilo da je Eduard Nüll bio odgovoran za oblikovanje u njihovim zajedničkim studiju, a Sicardsburg za tehničke i praktične aspekte njihovih projekata, ali to nije sasvim točno, iako je bez svake sumnje Eduard Nüll bio arhitekt iznimnog ukusa i talenta za oblikovanje lijepih formi. Zbog okolnosti koje su vladale u to vrijeme Eduard Nüll i Sicardsburg realizirali su relativno malo svojih projekata, iako su razvili mnoge monumentalne projekte za proširenje grada, kao i izgradnju univerziteta. Oni su bili čvrsti zagovarnici kozmopolitskog, slobodoumnog i nezavisnog koncepta totalnog umjetničkog djela, pokreta zvanog Gesamtkunstwerk, koji je zagovarao slobodu u izboru stilova i normi. Pokreta koji je po mnogo toga bio blizak stavovima 20. vijeka u odnosu na arhitekturu, nasuprot svojim starijim kolegama Friedrichu von Schmidtu i Theophilu Hansenu koji su bili zagovornici specijalizacije, i u ono vrijeme puno uspješniji u krugovima onih koji su odlučivali.[1]
Uspjeli su pobijediti na natječaju za izgradnju nove palače Bečke opere koja se gradila od 1861. do 1869. Ta zgrada im je kasnije donijela svjetsku slavu, ali za vrijeme same gradnje gomilu pogrda i uvreda koje osjetljivi Eduard Nüll nije mogao podnijeti pa se ubio pred sam dovršetak zgrade.[1]
Nekakva posthumna utjeha ispao je njihov učenik Karl Freiherr von Hasenauer koji je postao zvijezda bečke arhitekture.[1]
Izvori[uredi | uredi kod]
Vanjske veze[uredi | uredi kod]
- Nüll, Eduard van der (en)
