Johanna Schouten-Elsenhout
| Johanna Schouten-Elsenhout | |
|---|---|
 | |
| Biografske informacije | |
| Rođenje | Johanna Isidoro Eugenia Elsenhout 11. srpnja 1910.  Paramaribo, Surinam |
| Smrt | 23. srpnja 1992. Paramaribo, Surinam |
| Pseudonim | Tanbo Jo |
| Supružnik | Wim Schouten (u. 1975.) |
| Djeca | Lucien Elsenhout Eugénie Elsenhout (u. 1928.) Rudy Elsenhout |
| Rodbina | Johan Alexander Elsenhout (otac) Gerada Rosalia Triel (majka) |
| Obrazovanje | |
| Zanimanje | pjesnikinja |
| Opus | |
| Književne vrste | poezija |
| Jezik | sranantongo |
| Znamenita djela | |
| Nagrade | |
Johanna Schouten-Elsenhout, rođena kao Johanna Isidoro Eugenia Elsenhout (Paramaribo, 11. srpnja 1910. – 23. srpnja 1992.),[1] surinamska pjesnikinja i aktivistica koja se istaknula u svojoj borbi za priznavanje stanantonga i afrosurinamske kulture.[2]
Johanna Isidoro Eugenia Elsenhout[3] rođena je 1910. godine u Paramaribu u katoličkoj obitelji sa šestero djece. Njezin otac, Johan Alexander Elsenhout, imao je koncesiju na rudnik zlata, dok je njezina majka, Gerada Rosalia Triel, bila kći roba.[3][4] Počela je pisati vrlo rano, u vlastitim bilježnicama i to na sranantongu. Nakon završene srednje škole, radila je kao pralja.[4] U dobi od 18 godina rodila je blizance, Luciena i Eugénie; Eugénie je umrla nedugo nakon rođenja, prije svog prvog rođendana, što je kod Johanne izazvalo psihotičnu epizodu.[4] Tri godine kasnije rodio joj se i drugi sin, Rudy. Otac njezine troje djece nije poznat.[4] Tokom 1960-ih godina udala se za poduzetnika Wima Schoutena te se obitelj 1968. godine preselila u Groningen, u Nizozemsku.[3] Godine 1975. vratili su se u Surinam kako bi proslavili sticanje nezavisnosti, međutim Wim je tada iznenada umro te se Johanna odlučila vratiti i trajno preseliti u Surinam.[4]
Iako je počela pisati vrlo rano, kao spisateljica otkrivena je tek 1958. godine, kada je svoju pjesmu, "Kotomisi", poslala u radijsku emisiju Nanga Opo Doro.[4] To je bilo značajno jer u to doba žene se nisu bavile književnim radom,[4] tako da je Johanna bila pionirka u Surinamu, međutim to nije bila jedina stvar po kojoj je bila značajna. Osim što je pisala na sranantongu, jeziku svoje majke[3] (otac joj je osim nizozemskog govorio i engleski jezik),[4] njezina je poezija bila specifična po tome što nije imala stihove[5] ni interpunkcije već se sastojala od fraza i rečenica za koje se tek kasnije ispostavilo da su poezija. Teme su joj bile raznovrsne, od lezbijskih odnosa koji u njezinoj kulturi nisu bili tabu,[6] preko kreolske kulture, pa do tegoba i ljubavi (samohrane) majke prema djeci.[7] Tematski i idejno, Johanna Schouten-Elsenhout zauzuma iznimno važno mjesto u historiji surinamske književnosti.
Prvu zbirku, Tide ete: fro sren singi, objavila je 1963. godine, a već joj je dvije godine kasnije izašla i druga zbirka, Awese.[4] Tijekom 1970-ih godina, njezine su pjesme uvštene i u zbirke Surinaamse gedichten (1973.) i Sranan pangi (1974.).[4]
Reference[uredi | uredi kod]
- ↑ „De geest van Waraku” (nl). Digital Library for Dutch Literature. 1993.
- ↑ „Search Results Johanna Schouten-Elsenhout | blog”. werkgroepcaraibischeletteren.nl. Pristupljeno 2016-02-16.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 „Digitaal Vrouwenlexicon van Nederland” ((nl)). 2019-09-17. Pristupljeno 2020-05-16.
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 Boere, Marianne. „Johanna Schouten-Elsenhout – biografie”. atria.nl. Pristupljeno 2023-11-15.
- ↑ „Creole drum”. Digital Library for Dutch Literature. 1975. Pristupljeno 25 May 2020.
- ↑ Selwyn R. Cudjoe, ur. (1990). Caribbean Women Writers: Essays from the First International Conference (1 izd.). Wellesley, Mass.: Calaloux Publications. str. 364. ISBN 0870237322.
- ↑ „Liefde voor de moedertaal | Oerdigitaalvrouwenblad”. www.oerdigitaalvrouwenblad.com. Arhivirano iz originala na datum 2016-02-16. Pristupljeno 2016-02-16.
