Uccellacci e uccellini
| Ptičice i ptičurine | |
|---|---|
 kino poster | |
| Režija | Pier Paolo Pasolini |
| Producent | Alfredo Bini |
| Scenario | Pier Paolo Pasolini |
| Uloge | Totò Ninetto Davoli Femi Benussi |
| Muzika | Ennio Morricone |
| Fotografija | Mario Bernardo Tonino delli Colli |
| Montaža | Nino Bragli |
| Studio | Arco Film |
| Distribucija | United Artists |
| Datum(i) premijere | 4. maj 1966. |
| Trajanje | 88 min. |
| Zemlja |  Italija |
| Jezik | talijanski |
| Ptičice i ptičurine na Internet Movie Database | |
Ptičice i ptičurine (talijanski: Uccellacci e uccellini) talijanska je art filmska komedija iz 1966. koju je režirao i napisao Pier Paolo Pasolini. Glavne uloge tumače Totò i Ninetto Davoli. Priča je alegorične prirode, u obliku filma ceste, a odvija se oko nespretnog oca i sina koji putuju pješice dok ih prati vrana koja govori. Film se može opisati kao djelomično neorealistički, a bavi se marksističkim brigama o siromaštvu i klasnim sukobima. Kritike su bile pohvalne. Pasolini je izjavio da mu je ovo najdraži sopstveni film koji je ikada snimio.
Film je uvršten na filmski festival u Cannesu 1966. godine gdje je Totò dobio "posebno priznanje" za njegovu glumačku izvedbu.[1] Ovo je posljednji film u kojem je Totò glumio prije njegove smrti od srčanog udara 1967. godine.[2]
Radnja[uredi | uredi kod]
_Tot%C3%B2_-_Alfredo_Bini.jpg)
Totò i njegov sin Ninetto putuju pješice susjedstvom i okolicom Rima u nepoznatom smjeru. Tijekom šetnje promatraju kako tijelo uklanjaju iz kuće nakon ubojstva. Na svojem putu, sretnu vranu koja može govoriti i koja predstavlja lijevog intelektualca po uzoru na Palmira Togliattija, kao i samog Pasolinija. U međunaslovima je ovako opisana: „Za dobrobit onih koji nisu obraćali pozornost ili su u nedoumici, podsjećamo vas da je Vrana - kako kažete - lijevi intelektualac, kakav je postojao prije smrti Palmira Togliattija”).
Vrana nakon toga prepričava priču o "Fra Ciccillu" i "Fra Ninettu", dva franjevca iz srednjeg vijeka kojima je sveti Franjo rekao da propovijedaju Evanđelje jastrebovima (koji predstavljaju moćne) i vrapcima (koji predstavljaju slabe). Nakon mnogih neuspjeha otkrivaju jezik ptica i uspijevaju propovijedati zapovijed ljubavi svakoj vrsti zasebno, ali ne mogu ih navesti da se međusobno vole. Jastrebovi i dalje ubijaju i jedu vrapce, kako im je to u prirodi. Sveti Franjo im objašnjava odnos između dviju skupina iz marksističke perspektive i poziva ih da nastave prozelitizirati.
Dok otac i sin nastavljaju put, vrana ih i dalje obaviještava o raznim političkim stvarima i problemima u svetu. Susreću se s drugim pojedincima: zemljoposjednicima koji im naređuju da napuste posjed kada ih uhvate kako vrše nuždu; obitelj koja živi u apsolutnom siromaštvu bez hrane i kojoj Totò prijeti da će je istjerati iz kuće ako ne plati stanarinu; skupinu putujućih glumaca (koji predstavljaju osobe marginalizirane iz društva poput žena, homoseksualaca, starijih osoba, rasnih manjina i invalida) i koji nagovore par da im gura automobil; i bogataš koji čeka da mu Totò da novac koji mu duguje (kontrast prethodnoj epizodi u kojoj je Toto tražio stanarinu). Prikazuju se i arhivski snimci Togliattijeva pogreba. Naposljetku, nakon što su upoznali prostitutku, otac i sin ubiju i pojedu Vranu, za koju su otkrili da je nesavjesno dosadna.
Glavne uloge[uredi | uredi kod]
- Totò – Totò / Fra Ciccillo
- Ninetto Davoli – Ninetto / Fra Ninetto
- Femi Benussi – Luna, prostitutka
- Francesco Leonetti – Vrana (glas)
- Gabriele Baldini – inženjer
- Lena Lin Solaro – Urganda
- Rossana di Rocco – Ninettova prijateljica
- Umberto Bevilacqua – necenzurisani
- Renato Capogna – hulja
- Vittorio Vittori – Ciro Lococo
- Renato Montalbano – Sveti Franjo
- Riccardo Redi – zemljoposjednik
Produkcija[uredi | uredi kod]
Snimanje se odvijalo u Assisiju, Toskani, Viterbu, Rimu i u zračnoj luci Leonardo da Vinci–Fiumicino. Korišteni su i enterijeri studija Incir De Paolis.
Pasolini je izabrao Totòa kao protagonista jer je smatrao da njegov komični stil predstavlja dva aspekta ljudske prirode: ekstravaganciju i ljudskost. Pasolini je odlučio koristiti i neprofesionalne glumce s ulice i ikone talijanske kinematografije poput Totòa jer je osjetio da brutalnost amatera i lakoća profesionalca rade zajedno.[2]
Totò je navikao birati vlastite šale i nabacivati vlastite rečenice, ali za ovaj je film naučio poštivati Pasolinijev scenarij i režiju.
Carlo Croccolo ponudio je sinkronizaciju Totòa za Pasolinija dok je radio na sinkronizaciji za mnoge druge Totòove filmove, ali Pasolini je to odbio.
Scene su se morale često ponovno snimati jer je vrana pokušavala kandžama ugrabiti Totòove oči. Tako je osmišljen sustav u kojem se kavez vrane nalazi iza kamere, a vrana bi jurila za njim.
Uvodna glazbena tema Ennia Morriconea uključuje Domenica Modugna koji pjeva špicu filma.
Nagrade[uredi | uredi kod]
- Zlatna palma u Cannesu - nominacija
Kritike[uredi | uredi kod]
Pasolinijeve Ptičice i ptičurine su ćudljiva fantazija o kršćanstvu i marksizmu; ostaje otvoreno pitanje da li Pasolini vjeruje u ijedno od ovo dvoje, ili nijedno. Nije ni bitno, čini se da govori Pasolini. Jastrebi i dalje jedu vrapce, bez obzira što je jastreb, a što vrabac po tom pitanju... Vrana je izgleda marksist, ali jedino ako su dva junaka kršćani. A njih dvojicu izgleda to ne zanima... To je vjerojatno slabost kršćanstva i marksizma i gotovo svih ljudskih ideologija: prečesto samo ubeđuju ljude istog vjerovanja da bi se složili sa drugima.
Izvori[uredi | uredi kod]
- ↑ „TOTO” (en-US). Festival de Cannes. Pristupljeno 2023-06-11.
- ↑ 2,0 2,1 „Uccellacci e uccellini(1966).I film di Totò al cinema”. www.antoniodecurtis.com. Pristupljeno 2023-06-11.
- ↑ Roger Ebert (7.5. 1969). „The Hawks and the Sparrows”. rogerebert.com.
Vanjske poveznice[uredi | uredi kod]
- Uccellacci e uccellini na sajtu IMDb
- Ptičice i ptičurine na Rotten Tomatoes
