Petar Zdravkovski
 | Ovaj članak zahtijeva sređivanje kako bi ispunio Wikipedijine standarde kvaliteta. Pomozite u njegovom poboljšanju tako što ćete ga urediti. |
| Petar Zdravkovski | |
|---|---|
| Rođenje | 4.11.1912 Prilep |
| Smrt | 26.7.1967 Bejrut |
| Počivalište | Butel, Skopje |
| Nacionalnost | Makedonska |
| Ostala imena | Penko |
| Zanimanje | prosvetitelj, državnik, diplomata |
| Suprug/a | Zdravka Zdravkovska |
| Nagrade |  Legion of Honour - Officer (1956)[1] |
Petar Zdravkovski – Penko (4. novembar 1912, Prilep, Osmansko carstvo – 26. jul 1967, Bejrut, Liban ) – prosvetitelj, državnik, diplomata.
Biografija[uredi | uredi kod]
Petar Zdravkovski - Penko rođen je 4. novembra 1912 godine u Prilepu, Osmansko carstvo. Završio je Učiteljsku školu u Beogradu, Jugoslavija, gde se uključio u studentski i radnički socijalistički pokret. Nakon diplomiranja radio je kao učitelj u selima Grnčarevo i Podmočani kod Resena.[2]
Učlanio se u Komunističku partiju Jugoslavije (KPJ) i nakon bugarske fašističke okupacije učestvovao je u pripremama za oružani otpor u Prilepu. Bio je u zatvoru i nakon dužeg ispitivanja interniran u Bugarsku. U proljeće 1943. vratio se u Makedoniju, a u jesen iste godine pridružio se oružanim partizanskim snagama u Debarci.
Posle Drugog svetskog rata postavljen je na različite političke funkcije: nastavnik u partijskoj gimnaziji u Skoplju, šef Odseka za štampu Vlade NR Makedonije (NRM); šef Radio Skoplja (1947-1949); Generalni sekretar Vlade NRM (1949-1950), član Izvršnog veća NRM;[3] Ministar prosvetnog saveta (1957-1962); ministar Savjeta za nauku; član Sobranja Centralnog komiteta Socijalističke Republike Makedonije. Kao ministar prosvete bio je predsednik Saveta Univerziteta u Skoplju.
Diplomatska karijera[uredi | uredi kod]
Tečno je govorio francuski i imao je radno znanje engleskog, ruskog i turskog jezika. Diplomatsku karijeru započeo je kao opunomoćeni ministar (rang ambasadora) u Jugoslovenskoj diplomatskoj misiji u Helsinkiju, Finska (1950-1953).[4] Postavljen je za šefa kabineta Odeljenja za spoljne poslove u Beogradu (1953-1954) i generalnog konzula Jugoslavije u Marseju, Francuska (1954-1957). Godine 1965. imenovan je za ambasadora Jugoslavije u Bejrutu, Liban (također akreditovan u Jordanu),[5] gdje je nakon kraće bolesti umro 1967 godine.
Sahranjen je uz visoke državne počasti u Aleji zaslužnih građana na groblju Butel u Skoplju.[6]
Odlikovan je mnogim domaćim i međunarodnim odlikovanjima:[2]
| Nagrada | Godina |
|---|---|
| Partizanska spomenica 1941 | 26. oktobra 1946 |
| Orden bratstva i jedinstva | 1. juna 1947 |
| Orden zasluga za narod | 1. juna 1947 |
| Orden za hrabrost | 14. aprila 1950 |
| Veliki krst ordena finskog lava | 12. decembra 1952 |
| Orden Republike | 27. novembra 1961 |
| Oficir francuske Legije časti | 7. maja 1956 |
| Nacionalni orden kedra | 11. oktobra 1967. (posthumno) |
U skopskoj opštini Butel osnovna škola nosi njegovo ime.
Ulica u gradu Prilepu nosi ime Penko Zdravkoski.
Reference[uredi | uredi kod]
- ↑ Greška u referenci: Nevaljana oznaka
<ref>; nije zadan tekst za reference po imenuLegion2009 - ↑ 2,0 2,1 Veljkovic, Dragoslav (1985). „Petar Zdravkovski - Penko”. u: Kondarko, Blagoj (mk). Петар Здравковски – Пенко [Progressive Teachers in Macedonia]. Skopje: Prosvetno delo. str. 155–160. 371:329.14/.15(497.17)„1937-1945“(093.3).
- ↑ Carla, Konta (2016). Waging public diplomacy: The United States and the Yugoslav experiment (1950-1972), PhD thesis. Università degli studi di Trieste. str. 243, 246–247.
- ↑ „The new FPRY envoy to Finland leaves for his post”.
- ↑ (pdf) The Europa Year Book 1968 Vol. II. London: Europa Publications Ltd.. 1968. str. 789.
- ↑ „Со високи почести вчера е закопан Петар Здравковски – Пенко” [With high honors yesterday was buried Petar Zdavkovski – Penko]. Nova Makedeonija (Skopje): str. 1–2. July 27, 1967.
Dalje čitanje[uredi | uredi kod]
- (mk) Izvori za osloboditelnata vojna i revolucija vo Makedonija 1941-1945: Dokumenti na Komunističkata partija na Jugoslavija i Komunističkata partija na Makedonija 1941-1945. Institut za nacionalna istorija. str. 434.