Šablon:IČ – Vizantijska književnost
Vizantijska književnost naziv je za srednjovekovnu književnost na grčkom jeziku, koja počinje oko 330. godine, kada je rimski car Konstantin Veliki posvetio Bizant, drevnu koloniju Grka iz Megare na peloponeskom Istmu, za novu prestonicu Rimskog carstva, izgradio ga kao Novi Rim, u svemu izjednačio sa starim i dao mu svoje ime ― Konstantinopolj, i traje do 1453. godine, kada je poginuo Konstantin XI Paleolog, zvan još i Dragaš, sin vizantijskog cara i vlastelke Srpkinje, od svih napušten, beznadežno braneći Carski grad od Mehmeda II Osvajača i njegovih Turaka Osmanlija. Na svome je početku vizantijska književnost jednostavno grčka književnost kasnog carstva. Odlikuje je samo to što je u potpunosti srasla sa hrišćanskom književnošću grčkog jezika i što ova više ne živi zasebnim životom skriveno od državne i službene javnosti. Na svom kraju vizantijska književna predaja postaje bitna podloga za stvaranje moderne grčke nacije, a važne je i zanimljive veze vežu i za evropski humanizam.
Ako se vizantijska književnost shvati kao izraz intelektualnog života helenizovanog stanovništva Istočnog rimskog carstva tokom hrišćanskog srednjeg veka, onda se ona mora posmatrati kao višeslojan organizam, u kome se starogrčka i hrišćanska civilizacija kombinuju na temeljima rimskog političkog sistema, postavljenog u intelektualnu i etnografsku atmosferu Bliskog istoka. (Čitav članak...)