Louis de Salgues de Lescure
| Louis de Salgues | |
|---|---|
 Louis de Lescure, autor: Robert Lefèvre, 1818.
| |
Karijera
| |
| Čin | general |
| Važnije bitke | *Francuska revolucija |
Louis-Marie de Salgues, markiz od Lescurea (13. oktobar 1766 - 4. novembar 1793) bio je francuski vojskovođa, poznat kao jedan od najznačajnijih pobunjeničkih vođa za vrijeme Rata u Vandeji, kao i po nadimku "Svetac iz Poitua".
Rodio se u plemićkoj porodici, kao sin Marie-Louis-Josepha de Lescure i Jeanne de Durfort de Civra, kćeri vojvode i kraljevskog diplomata Aimerica Joseph de Durfort-Civraca. Iako uglednog porijekla, odrastao je u relativnom siromaštvu, jer mu je otac nasljedstvo spiskao na kocku. Pred izbijanje sukoba je oženio rođaku Victoire de Donissan, preko koje je bio rodbinski povezan sa Henrijem de La Rochejaqueleinom, još jednim istaknutim pobunjeničkim vođom.
Kao dječak je stekao više nego solidno obrazovanje, uključujući vojnu školu; za razliku od većine svojih vršnjaka, bio je povučen i pod snažnim uticajem katoličke vjere, zbog koje je osjećao neprijateljstvo prema liberalnim idejama Prosvjetiteljstva. Vojnu je karijeru formalno započeo kao adolescent u kraljevskoj vojsci 1782. godine. Prema Revoluciji je od samog početka zauzeo neprijateljski stav, te se iz Pariza, gdje je odrastao, preselio u Vandeju gdje mu je porodica imala posjede. Lescure je nakon bijega u Varennes nakratko otišao u emigraciju, ali se iz nje vratio, otišao u Pariz i priključio se Kraljevoj gardi. U njoj je 10. augusta 1792. godine sudjelovao u neuspjeloj obrani kraljevske palače od radikalnih revolucionara. Nakon nje se ponovno vratio u Vandeju.
Tamo su ga u martu 1793. godine zatekli seljačke pobune izazvane nepopularnom regrutacijom za Rat Prve koalicije, koje su odmah nakon toga eskalirale u sveopći ustanak protiv vlasti prije nekoliko mjeseci proglašene Republike. Seljaci u oblasti Poitou su došli na Lescureovo imanje te mu ponudili da postane zapovjednik njihove vojske, a na što je pristao tek nakon što je sa porodicom bio nakratko uhapšen od republikanskih vlasti, a potom oslobođen nakon što su pobunjeni seljaci zauzeli grad Breissure.
Lescure je nakon toga igrao važnu ulogu u skoro svim značajnijim bitkama u prvih šest mjeseci ustanka, gdje je svoje sljedbenike impresionirao izuzetnom hrabrošću i spremnošću da prvi ide u juriš. Lescureovo vodstvo se smatra zaslužnim za brojne pobunjeničke uspjehe, postignute usprkos toga što su pobunjenici bili slabije naoružani i lošije obučeni od vojnika republikanske vlade. To je posebno došlo do izražaja u bitci za Saumur 9. juna u kojoj je prvi put ranjen, a koja je predstavljala jednu od najvećih pobunjeničkih pobjeda u cijelom sukobu. Kada je nakon bitke kod Nantesa ranama podlegao Jacques Cathelineau, generalissimo, odnosno vrhovni zapovjednik pobunjeničke Katoličke i kraljevske vojske, Lescure je ulagao izuzetne napore da pokuša koordinirati aktivnosti pobunjeničkih grupacija, ali u tome često nije imao uspjeha, dijelom zbog ljubomore i međusobnih sukoba drugih pobunjeničkih vođa, koji su često upravo njegove planove smatrali razlozima pobunjeničkih neuspjeha. Lescure se, međutim, također smatrao jednim od najzaslužnijim za pobjedu pobunjenika u bitci kod Torfoua kojom je privremeno zaustavljena republikanska ofenziva na Vandeju. Nepunih mjesec dana kasnije je, braneći pobunjeničko uporište Cholet u bitci kod Tremblayea ranjen metkom u glavu; zbog toga su njegovi ljudi bili demoralizirani te je izgubljena bitka, a Lescure nije mogao sudjelovati u odlučujućoj bitci kod Choleta nakon koje su pobunjenici faktički istjerani iz Vandeje i prisiljeni na veliki, ali neuspjeli pohod poznat kao Virée de Galerne. Tokom njega je Lescure podlegao ozljedama, a njegov tast odlučio da ga sahrani u neobilježenom grobu kako bi spriječio moguće oskrvnuće leša od osvetnički raspoloženih republikanaca. Njegova udovica je kasnije stekla slavu kao autorica popularnih memoara koji predstavljaju vrijedan izvor podataka o ratu iz pobunjeničke perspektive.
