Bitka kod Dorileja
| Bitka kod Dorileja | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Segment Prvog krstaškog rata | |||||||
 Bitka kod Dorileja | |||||||
| |||||||
| Sukobljene strane | |||||||
| Komandanti i vođe | |||||||
| Boemund Tarantski Gotfrid Bujonski Ademar Pujski |
sultan Arslan Gazi ibn Danišmend | ||||||
| Snage | |||||||
| 10.000-15.000 | 25.000-30.000 | ||||||
| Žrtve i gubici | |||||||
| 4.000 | nepoznati | ||||||
Bitka kod Dorileja odigrala se 1. jula 1097 tokom Prvog krstaškog rata između krstaša i Turaka Seldžuka. Bitka je usledila brzo nakon osvajanja Nikeje.
Krstaši su se razdvojili u dve grupe. Turci su iznenadili prvu grupu krstaša. Krstašima je pretilo uništenje, ali dolaskom vitezova iz druge grupe porazili su Turke i zarobili sultanovo blago. Posle te bitke krstašima je bio slobodan put do Antiohije.
Posle opsade i osvajanja Nikeje krstaši su napustili Nikeju sa dubokim nepoverenjem prema Vizantiji. Vojska Vizantije je zauzela grad posle tajnih pregovora bez znanja krstaša. Krstaši su tako ostali bez plena kojeme su se nadali pri zauzimanju gradu. Car Vizantije Aleksije Komnin dao je krstašima konje, darove i novac, ali krstaši su bili nezadovoljni, jer su verovali da bi mnogo više dobili pljačkom, da su sami zauzeli Nikeju.
| Prvi krstaški rat |
| Seljački krstaški rat – Nemački krstaški rat – Nikeja – Dorilej – Antiohija – Jerusalim– Askalon – Krstaški rat 1101. |
Krstaši su napustili Nikeju 26. juna u dve grupe. Podelili su se da bi se usput lakše snabdevali. U prednjoj grupi su išli Boemund Tarantski, Tankred Galilejski, Robert Kurtoz, Robert Flandrijski i vizantijski general Tatikije. U drugoj grupi su bili Baldvin Jerusalimski, Gotfrid Bujonski, Rejmond Tuluški i Stefan Blua.
Krstaši shvataju 29. juna da Turci nameravaju da naprave zasedu blizu Dorileja. Turci su prema jednom hroničaru imali 150.000 vojnika, prema drugom 360.000, ali savremeni izvori smatraju da je broj bio oko 25.000 - 30.000. Krstaši su imali 10.000 - 15.000 vojnika, od čega 8.000 pešaka i 2.000 vitezova na konjima. Sa krstašima je išao i veliki broj onih koji se nisu borili. Posle trodnevnog marša vojska Boemunda Tarantskog stigla je 30. juna uveče blizu Dorileja na severnoj obali reke Timbris i tu je napravila logor. Druga grupa krstaša u kojoj je bio Gotfrid Bujonski i Rejmond Tuluški je zaostala iza njih.
Sultan Arslan je 1. jula opkolio vojsku Boemunda Tarentskog, tj jednu od dve grupe krstaša. Napad je izveo iznenada rano ujutro, ispaljujući velik broj strela na krstaški logor. Krstaši vitezovi su krenuli u sporadične kontranapade, ali nisu mogli da se probiju. Turci su upali konjicom u krstaški logor, ubijajući lako one koji nisu vojnici i pešake bez oklopa. Pešaci bez oklopa su bili dezorijentisani i u panici tako da nisu uspevali da formiraju borbenu liniju.
Boemund Tarantski narećuje vitezovima da sjašu i formiraju obrambenu liniju i nekako uspeva da one koji se ne bore i vojnike bez oklopa skupi u centar logora. Žene su nosile vodu tokom bitke. Dok su oni formirali borbenu liniju i zaklanjali osetljivije u centar, Turci su imali vremena za manevar.
Turci šalju strelce napred, koji napadaju uobičajenim stilom. Zategnu strele, ispale ih, pa se odmah povlače pre nego što ih krstaši mogu napasti. Strelci nisu mogli gotovo ništa teško oklopljenim vitezovima, ali konji i neoklopljeni pešaci su teško postradali. Boemund Tarantski šalje glasnike drugoj krstaškoj grupi, tražeći pomoć. Borio se da izdrži dok ne stigne pomoć.
Turci prisiljavaju krstaše da se povuku do obale reke Timbris. Močvaran teren kraj reke štiti krstaše od napada konjice, a oklopljeni vitezovi prave uži krug zaštite neoklopljenih od napada strelama. Turski strelci su bili konstantno opskrbljeni, tako da izazivaju ogromne žrtve u redovima krstaša.
Boemundovi vitezovi su postajali nestrpljivi, pa ne bi slušali naređenje da ostanu u liniji. Krenuli bi u napad, ali bi brzo bili posečeni ili prisiljeni da se vrate. Turci bi im prišli konjima, ali van dosega mačeva od vitezova. Sa bliske udaljenosti bi im strelama ubijali konje, a neke strele su nalazile i nezaštićene delove vitezova.
Upravo kad je došlo podne, pojavio se Gotfrid Bujonski sa 50 vitezova i probijao se kroz turske linije borbom. Tokom dana stigle su i manje grupe od ostalih vođa druge grupe krstaša. Neki su bili ubijeni od Turaka, a neki su se borili da dođu do Boemundovog logora. Kako su rasli gubici krstaša, tako su Turci postali sve agresivniji i potisnuli su krstaše sa obale reke u plićake.
Krstaši su se ipak držali, pa su nakon 7 sati bitke stigli vitezovi Rejmonda Tuluškog (nije jasno da li je Rejmond bio sa njima). Pridošli vitezovi su izveli snažan iznenadan napad na bokove Turaka, a iznenađeni Turci su se povukli u neredu.
To je omogućilo krstašima da formiraju novu borbenu liniju sa Boemundom Tarantskim, Tankredom Galilejskim, Robertom Normandijskim i Stefanom Blua na levom krilu, a Rejmond Tuluški i Robert Flandrijski su bili u centru. Na desnom krilu su bili Gotfrid Bujonski, Robert Flandrijski i Igo Vermandoa.
Pojavom pojačanja dve strane su se izjednačile u snazi. Niko nije mogao pobediti. Snažno su vitezovi napadali Turke, ali nisu ih mogli pobediti, dok god se nije pojavio biskup Ademar Pijski, koji je napao tursku pozadinu i glavni turski logor. Turci su bili užasnuti kad su videli svoj logor u plamenu i ubrzo su se dali u beg ostavljajući logor.
Krstaši su postali bogati bar za kratko, jer su se dokopali blaga sultana Arslana. Posle bitke sultan Arslan je imao drugih problema na istoku, pa su krstaši mogli doći do Antiohije bez ikakvog otpora. Trebalo im je gotovo tri meseca da pređu Anadoliju tokom ljetnjih vrućina, a u oktobru su započeli opsadu Antiohije.
Druga bitka kod Dorileje odigrala se 25. oktobra 1147. tokom Drugog krstaškog rata. Konrad III je ostao bez snabdevanja, pa je tu stao da odmori. Turci su ga napali i potpuno mu uništili vojsku. Nemci više nisu nastavili krstaški rat, a Konrad III je nastavio sa Lujom VII. Taj krstaški rat je bio potpuni promašaj.
