Jovan Deroko (profesor)
Za ostale upotrebe, v. Jovan Deroko.
Jovan Deroko (Dubrovnik, 15. mart 1820 — Beograd, 19. mart 1887) je bio slikar, profesor na Beograskom liceju i kartograf.[1]
Biografija[uredi | uredi kod]
U Dubrovniku je najpre radio kao učitelj matimatike i tehničkog crtanja, zatim je predavao prorodnu istoriju u pedagogijskoj preparandiji.[1]
U Beograd se preselio 1850. godine, gde je prešao u pravoslavlje i uzeo krsnu slavu Svetog Marka.[1]
Zvanje profesora načertanija i krasnopisa mu je potvrđeno ukazima, a predavao je u Prvoj muškoj gimnaziji i Trgovačkoj školi. Vodio je školu načertanija, najpre u sastavu Poslovno-trgovačke škole, a od 1863. godine u zasebnoj školi, koja se nalazila u tada tek izgrađenom Kapetan-Mišinom zdanju.[1]
Radio je i kao profesor italijanskog jezika i crtanja na dvoru Obrenovića.[1]
Izradio je prvi plan i program nastave crtanja, pod nazivom „Uredba za crtanje“ (1851) i napisao prvi udžbenik za crtanje u Srbiji, pod nazivom „Upražnjenije načertanija slobodoručnog“ (1853),[1] kao i „Srbski krasnopis“ (1858). Značajno je uticao na dopiranje pojmova o slikarstvu među srpsku mladež.[2]
U školi je okupio sve talentovane đake, kod kojih je razvijao likovnu kulturu, obučavao ih osnovnim crtačkim znanjima i upoznavao ih sa delima velikih majstora italijanske i francuske škole. Za školu crtanja je iz Beča poručivao komplete vodenih boja, tuševa, četki, haritiju i albume.[1]
Već 1856. u Prvoj muškoj gimnaziji je priredio prvu đačku izložbu, koja je u javnosti postigla lep uspeh.[1]
Kroz njegovu školu crtanja prošli su mnogi budući slikari, kritičari i poznavaoci likovne umetnosti, među kojima su: Miloš Tenković, Đorđe Krstić, Poleksija Todorović, Đorđe Milovanović, Antonije Kovačević, Mihailo Valtrović, Dragutin S. Milutinović i drugi.[1]
Međutim, ostala su nepoznata njegova crtačka i slikarska dela.[1]
Porodica[uredi | uredi kod]
Oženio se Katarinom, rođenom Vuković, rodom iz Beča, sa kojom je imao sinove Marka (1846—1903), koji je postao dvorski veterinar, Jevgenija (ili Evžena) (1860—1944), koji je postao inženjer, stručnjak za železnicu i pionir filatelije u Srbiji, Vladislava (1871—1944), koji je postao pukovnik, Nikolu (1874—1944), koji je postao general, Dragutina (1877—1847), koji je postao kartograf i ćerku Matildu. Vladislav je sa Natalijom, ćerkom Vladana Đorđevića imao ćerku i dva sina, od kojih je jedan bio Jovan V. Deroko. Jevgenije je sa Anđom Mihailović (1864 –1937) rodom iz Mokrina imao ćerku Nataliju i sinove Jovana i Aleksandra Deroka.[2]
Izvori[uredi | uredi kod]
Literatura[uredi | uredi kod]
- Petrović, Petar (2007). Srpski biografski rečnik, knjiga 3, D-Z. Novi Sad: Matica srpska. ISBN 978-86-7946-001-1.
- Vranić-Ignjačević, Marija; Milošević, Dubravka (2004). Aleksandar Deroko: 1894-1988, katalog izložbe. Beograd: Univerzitetska biblioteka „Svetozar Marković„. ISBN 86-7301-017-9.