Terencije Maksim

Terencije Maksim (Terentius Maximus, ? - 81?), u kasnijim historijskim izvorima poznat i kao kasnije poznat Pseudo-Neron, bio je rimski varalica, odnosno samozvanac koji je za vrijeme vladavine cara Tita (79 - 81) digao pobunu u Maloj Aziji izdajući se za pokojnog cara Nerona. Maksim, za koga se pretpostavlja da je bio rob ili oslobođenik rodom iz Ponta, ispočetka je imao uspjeha u privlačenju sljedbenika, a što se tumači njegovom vještinom sviranja lire, odnosno izuzetnom fizičkom sličnošću sa bivšim carem. Nastojeći izbjeći reakciju carskih vlasti, krenuo je na istok prema Eufratu dobivajući sve više pristalica, a na kraju prešao i partsku granicu prije nego što je konačno dospio na dvor kralja Artabana III. Maksim je od Artabana zatražio vojnu pomoć kako bi se vratio na rimsko prijestolje, a zauzvrat mu je ponudio Armeniju, koju je Rim držao kao svog klijenta od vremena posljednjeg velikog rimsko-partskog rata. Artaban je, međutim, otkrio kako Maksim, zapravo, nije pravi Neron te ga je dao pogubiti.

Dio historičara pretpostavlja da je Maksim ista ličnost kao i još jedan Pseudo-Neron koji se 88/89. pojavio na partskom dvoru, a koga je kralj Pakor II izručio rimskom caru Domicijanu.

Literatura

• Lion Feuchtwanger, Der falsche Nero, 1936