Srednjovjekovni grčki jezik
| Srednjovjekovni grčki | |
|---|---|
| Regije | istočni Mediteran |
| Izumro | razvio se moderni grčki iza 1453. |
| Jezična porodica | indoevropski
|
| Pismo | grčki alfabet |
| Jezični kodovi | |
| ISO 639-1 | – |
| ISO 639-2 | gre |
| ISO 639-3 | gkm |
Srednjovjekovni grčki, također poznat i kao bizantski grčki (vizantijski grčki),[1] je naziv za stadij u razvoju grčkog jezika u periodu od početka srednjeg vijeka oko 600. i osmanskog osvajanja Carigrada 1453. Od 7. vijeka nadalje, grčki je bio jedini službeni jezik Bizantskog Carstva, zbog čega se naziva bizantski grčki. Proučavanje srednjovjekovnog grčkog jezika i književnosti je važan dio bizantologije, odnosno proučavanja historije i kulture bizantskog carstva.
Počeci srednjovjekovnog grčkog se ponekad datiraju mnogo ranije, čak u početku 4. vijeka ili 330. godine, kada se političko središte rimske države premjestilo u Konstantinopol, odnosno u godinu 395. kada je Carstvo podijeljeno. Većina stručnjaka ga, međutim, vezuje uz velike i drastične promjene u 7. vijeku koje su se odrazile na istočnorimsko-bizantsko društvo i kulturu. Srednjovjekovni grčki se smatra vezom između drevnog i modernog oblika jezika, s obzirom da je književnost još uvijek pod snažnim uticajem starogrčkog, dok se pojavljuju mnogi novi lingvistički oblici karakteristični za moderni grčki.