Pragmatična pedagogija
Pragmatična pedagogija je nastavna metoda koju je predložio američki filozof i pedagog John Dewey (autor temeljne knjige Demokratija i obrazovanje ).
Metoda se zasniva na pragmatizmu, najraširenijem filozofskom pravcu 19. veka u SAD .
Dewey je odbacio filozofsko razmišljanje koje ne služi praktičnom životu, bio je i protivnik tradicionalne škole ( herbartizma ). Smatrao je da posao treba biti na prvom mjestu. U školskom radu ističe aktivnost, praksu, korisnost. U pedagogiji dijete predstavlja „sunce“, oko kojeg treba da se usredsredi čitav pedagoški proces. Učitelj je tada samo savjetnik, organizator.
Deweyjeva tri osnovna zahtjeva za učenje su:
- obrazovanje treba da proizlazi iz djetetovog interesovanja i praktičnog iskustva,
- obrazovanje crpi poticaje i resurse kako za obrazovanje tako i za učenje iz zajednice,
- demokratsko obrazovanje vodi ka poboljšanju životnog, duhovnog i materijalnog standarda.
Deweyjeva projektna metoda je namijenjena stimuliranju interesa za zajedničko rješavanje problema učenja. Osnova obrazovanja je djetetovo individualno iskustvo stečeno radom. Djui zauzima stav da se deca iz svih društvenih klasa treba sastajati u školi – to je jedini način da se prevaziđu klasne razlike. Akcenat je stavljen na saradnju škole i porodice.
Deweyjeva metoda ima zasluge u borbi protiv formalizma i verbalizma stare škole i njene vježbe. Podržava djetetovu kreativnost i inicijativu.
Nedostaci pragmatične pedagogije uključuju:
- revalorizacija principa djelovanja,
- ne ceneći znanje koje je čovečanstvo akumuliralo,
- odbacuje vodeću ulogu nastavnika i njegov sistematski rad sa decom na času,
- obrazovanje pati od nesistematizma i fragmentiranosti.