Kremacija – razlika između verzija
Nema sažetka izmjene |
|||
| Red 4: | Red 4: | ||
Postoje dvije osnovne vrste kremacije - na otvorenom, odnosno na [[pogrebna lomača|pogrebnoj lomači]] - ili u za to posebno namijenjenim [[peć]]ima, poznatim pod nazivom [[krematorijum]]. |
Postoje dvije osnovne vrste kremacije - na otvorenom, odnosno na [[pogrebna lomača|pogrebnoj lomači]] - ili u za to posebno namijenjenim [[peć]]ima, poznatim pod nazivom [[krematorijum]]. |
||
Kremacija kao običaj, odnosno metoda sahrane, se može pronaći u brojnim svjetskim kulturama, odnosno kroz opću historiju. Za nju se općenito može reći da ju preferiraju [[darmičke religije]] ([[hinduizam]], [[džainizam]], [[budizam]] i [[sikizam]]) dok su njoj nesklone ili je zabranjuju [[abrahamske religije]] ([[judaizam]], [[kršćanstvo]] i [[islam]]). Kršćanska zabrana spaljivanja je jedan od razloga zašto je ta praksa u [[zapadni svijet|zapadnom svijetu]] do [[srednji vijek|srednjeg vijeka]] potpuno iščezla, da bi bila oživljena tek u drugoj polovici [[19. vijek]]a kada je nagli rast velikih gradova i sve veći nedostatak zemljišta za nove grobove potakao traženje alternativa uobičajenom [[inhumacija|pokopu]]. Na prostoru bivše Jugoslavije prve inicijative za legalizaciju kremacije i gradnju krematorijuma datiraju iz prve polovice 20. vijeka, ali nisu urodile plodom sve do iza [[drugi svjetski rat|drugog svjetskog rata]] kada su u [[državni ateizam|formalno ateističkoj]] [[FNRJ|Drugoj Jugoslaviji]] sagrađeni prvi krematorijumi. |
|||
== V. također == |
== V. također == |
||
Verzija na datum 5 decembar 2010 u 12:46
Kremacija (latinski: crematio) ili kremiranje u najširem smislu označava za brzu mineralizaciju tijela mrtvih ljudi i životinja, odnosno njihovo razlaganje na osnovne kemijske sastojke uslijed izlaganja visokim temperaturama, odnosno vatri. U užem smislu se pod kremacijom podrazumijeva spaljivanje mrtvih ljudi u svrhu njihove sahrane, a koji može predstavljati pripremu, odnosno dio pogrebnih rituala ili običaja. Nakon kremacije se preostali ostaci mrtvog tijela - za koje se pretpostavlja da više ne predstavljaju zdravstveni rizik - obično prikupljaju u za to posebno namijenjene posude (urna), te ili sahranjuju na grobljima ili predaju rodbini pokojnika da sa njima raspolažu ovisno o zakonima, običajima ili pokojnikovim željama.
Postoje dvije osnovne vrste kremacije - na otvorenom, odnosno na pogrebnoj lomači - ili u za to posebno namijenjenim pećima, poznatim pod nazivom krematorijum.
Kremacija kao običaj, odnosno metoda sahrane, se može pronaći u brojnim svjetskim kulturama, odnosno kroz opću historiju. Za nju se općenito može reći da ju preferiraju darmičke religije (hinduizam, džainizam, budizam i sikizam) dok su njoj nesklone ili je zabranjuju abrahamske religije (judaizam, kršćanstvo i islam). Kršćanska zabrana spaljivanja je jedan od razloga zašto je ta praksa u zapadnom svijetu do srednjeg vijeka potpuno iščezla, da bi bila oživljena tek u drugoj polovici 19. vijeka kada je nagli rast velikih gradova i sve veći nedostatak zemljišta za nove grobove potakao traženje alternativa uobičajenom pokopu. Na prostoru bivše Jugoslavije prve inicijative za legalizaciju kremacije i gradnju krematorijuma datiraju iz prve polovice 20. vijeka, ali nisu urodile plodom sve do iza drugog svjetskog rata kada su u formalno ateističkoj Drugoj Jugoslaviji sagrađeni prvi krematorijumi.
V. također
- Inflamacija (antropologija) za kremiranje prije modernog doba
