Medo Pucić – razlika između verzija
Nema sažetka izmjene |
m Vraćene izmjene 93.86.60.46 (razgovor) na posljednju izmjenu korisnika Orijentolog |
||
| Red 1: | Red 1: | ||
[[Datoteka:Medo Pucic.png|desno|okvir|Medo Pucić]] |
[[Datoteka:Medo Pucic.png|desno|okvir|Medo Pucić]] |
||
'''Medo Pucić''' ([[Dubrovnik]], [[12. 3.|12. mart]] [[1821]]. — [[Dubrovnik]], [[30. jun]] [[1882]].) je bio |
'''Medo Pucić''' ([[Dubrovnik]], [[12. 3.|12. mart]] [[1821]]. — [[Dubrovnik]], [[30. jun]] [[1882]].) je bio dubrovački pesnik, književnik, naučnik i političar. |
||
== Biografija == |
== Biografija == |
||
Verzija na datum 16 april 2015 u 19:25
Medo Pucić (Dubrovnik, 12. mart 1821. — Dubrovnik, 30. jun 1882.) je bio dubrovački pesnik, književnik, naučnik i političar.
Biografija
Rođen je 12. marta 1821. u Dubrovniku, od oca Marka i majke Mandalijene Bundicere, u jednoj od poslednjih plemićkih porodica. Austrijsko plemstvo je dodelio car Leopold, Matiji Puciću i njegovim potomcima, i to grofovski naslov sa pridevom "zagorski", 1688. godine. U domaćoj literaturi nekada se pominje titula knez, a nekada grof, uz njegovo ime.
Prava je završio u Beču. Bio je komornik na dvorovima u luci Parmi, neko vreme proveo u Zagrebu. Često je putovao po mnogim zemljama Evrope. Kao učenik Jana Kolara bio pristalica slovenskih ideja.
Bio je vaspitač mladog kneza Milana Obrenovića u Beogradu, u periodu 1868-1874.
Vladimir Ćorović ga pominje u svojoj "Istoriji srpskog naroda" i kaže da je bio "čovek čestit i dobronameran ali prilično komotan".
Poeziju je počeo pisati 1840. godine. Prvi stihovi su mu bili lirski i romantičarski, zatim se njegov stil sve više približavao narodnom.
Njegova najznačajnija dela su:
- "Slovjanska antologija iz rukopisah dubrovačkih pjesnikah", 1844.
- "Talijanke", 1849. (elegije)
- "Spomenici srpski od godine 1395. do 1423.", knj. I, Beograd 1858.
- "Spomenici srpski od godine 1395. do 1423.", knj. II, Beograd 1862.
- "Pjesme", 1862. i 1879.
- "Karađurđevka" 1864.
Njegove dve pesme su ušle u poznatu "Antologiju srpskog pesništva" (priredio Miodrag Pavlović), to su pesme More i Život.
Zapazio je talenat mladog slikara Vlaha Bukovca i savetovao ga da pođe u Parizu na dalje školovanje.
Svoje stihove je pisao i na italijanskom jeziku i bavio se prevođenjem na italijanski, npr. preveo je delove Gundulićevog "Osmana". Za dela na italijanskom koristio je potpis Orsatto Pozza.
Poslednjih 10 godina života je proveo u Dubrovniku baveći se poezijom, istorijskim studijama i publicistikom. U Dubrovniku pored morske obale postoji šetalište Meda i Nika Pucića.
Umro je 30.juna 1882. u Dubrovniku.
Literatura o životu i delu Mede Pucića
- Anonim: Medo Knez Pucić, Slovinac, br. 23, 1882, str. 137-159.
- Franja Marković: Knez Medo Pucić, Rad JAZU, knj. 67, Zagreb 1883, str. 125-206;
- Danilo Živaljević: Medo Pucić, Kolo, Beograd 1902, IV/1, str. 30-42;