Međunarodna gotika
Međunarodna gotika je razdoblje i faza u gotskoj umetnosti koja se razvijala u Burgundiji, Bohemiji i Francuskoj kao i severnoj Italiji od kasnog 14. veka do ranog 15. veka.
Slikarstvo u doba pozne gotike i rane renesanse razvijalo se glavnim centrima u Italiji; Đoto, Čimabue, Domeniko Girlandajo, Fra Anđeliko, Nizozemskoj; Jan van Ajk, Hijeronimus Boš, Rohir van der Vejden i njegov učenik Hans Memling kao i drugi poznati slikari iz doba gotike i rane renesanse.
Slikarstvo kasne gotike ili kako se još zove i međunarodna gotika ili, gotika „mekog stila“ kao i „lepog stila“ karakteriše se odlikama opšte važećeg stila, smislom za anegdotu, ljubavlju prema prirodi i studijama životinja i bilja, jevljaju se težnje za osetljivošću i prefinjanošću a pregibi na odorama postaju mekani, plastični tako da plastičnost prožima celu figuru koja se komponuje u blago povijenom „S“obliku dok su lica mekano modulisana a u figuri sveca dominira ljubazni izraz lica sa pogledom koji je zagledan u posmatrača ili u daljinu [1]. Javljaju se sledeće karakteristike;
- mekani prelazi na odorama,
- smireni pokreti i gestovi figura,
- pojavljuje se ornamentalnost i
- fantastičnost forme,
- bogatstva formi i suptilnosti
- interes za prirodu.
- preciznost,
- javlja se lirički naboj.
Od slikara koji su bili predstavnici internacionalnog stila u poznoj gotici treba pomenuti;
- Braću Limburg i druge njima slične flandrijske minijaturiste
- Majstora oltara iz Oltenberga u Nemačkoj,
- Malstora oltara iz Trebonja iz Češke
- Đentile da Fabrijana i drugi slikari rane renesanse u Italiji
- Priručni slovnik naučni ČS Akademia vied, Praha 1966.
- Prehledny kulturni slovnik Mlada Fronta, Praha 1964.
