Lucije Domicije Ahenobarb (konzul 54. pne.)
Za ostale upotrebe, v. Lucije Domicije Ahenobarb (razvrstavanje).
Lucije Domicije Ahenobarb (Lucius Domitius Ahenobarbus, ? - 48. pne.) bio je rimski političar iz doba kasne Republike, poznat kao jedan od optimatskih vođa i najžešćih protivnika Julija Cezara.
Prvi put ga spominje Ciceron godine 70. pne. kao svjedoka u znamenitom sudskom procesu protiv Gaja Vera. Godine 61. pne. je služio kao kurulski edil i ostao upamćen po spektakularnim igrama na kojima je prikazano preko sto numidijskih lavova, a predstava trajala tako dugo da je - po prvi put u rimskoj historiji - publici dozvoljeno da napusti teatar kako bi se okrijepila. U isto vrijeme je bio oženjen Porciju, sestru optimatskog vođe Katona Mlađeg te postao njegov gorljivi pristaša. Ahenobarb je kao edil svoje glavne političke aktivnosti usmjerio protiv Pompeja, optuživši ga da je podmićivanjem uspio ishoditi izbor Lucija Afranija za konzula. Godine 59. pne. ga je, pak, Pompejev tadašnji glavni saveznik - trijumvir Julije Cezar - optužio za pokretanje zavjere s ciljem da se Pompej ubije.
Godine 58. pne. je služio kao pretor. Godine 56. pne. se, pak, natjecao za konzula, a u njegovoj izbornoj platformi je bilo donošenje zakona kome bi se Cezaru smjesta okončao prokonzulski mandat u Galiji. Njegovi planovi su spriječeni kada su za konzule izabrani trijumviri Pompej i Kras. Ahenobarb je imao više sreće sljedeće godine i dobio izbore. Njegov konzulski mandat godine 54. pne. je, pak, bio obilježen opstrukcijom od strane kolege Apija Klaudija Pulhera.
Ahenobarbova pozicija se, međutim, počela poboljšavati nakon što se Prvi trijumvirat raspao. Ahenobarb i drugi optimati su se tada okrenuli Pompeju kao svom prvaku protiv Cezara. Godine 52. pne. je bio predsjednik suda na procesu Titu Aniju Milonu za ubistvo Publija Klodija. Godine 50. pne. se natjecao za augura, ali ga je porazio cezarovski kandiat Marko Antonije.
Iste ga je godine, pak, Senat odredio za budućeg guvernera novoosvojene Galije, pri čemu je morao zamijeniti Cezara kome je istekao mandat. Početkom 49. pne. je Cezar, prije nego što je Milon stigao preuzeti tu dužnost, zajedno sa svojom XIII legijom provalio u Italiju, započevši tako građanski rat. Dok su svi ostali optimatski prvaci bili zatečeni Cezarovim potezom i brzinom njegovog napredovanja, jedino je Ahenobarb pokazao spremnost da Cezarovo zauzimanje Rima pokuša zaustaviti oružjem. Oko sebe je okupio 20 kohorti i zaposjeo grad Korfinijum. Tamo su ga, međutim, opkolile cezarističke snage i grad stavile pod opsadu. Pod pritiskom građana i vlastitih pobunjenih vojnika, Ahenobarb se morao predati. Njegovi vojnici su se pridružili Cezarovima dok je sam Ahenobarb, na svoje veliko iznenađenje, od Cezara primio pomilovanje.
Taj potez je Ahenobarba duboko ponizio, te je zbog njega pokušao izvršiti samoubistvo naredivši svom ljekaru da mu da otrov. Ljekar mu je, pak, dao tek sredstvo za spavanje. Kada se probudio, Ahenobarb je nevoljko pristao na Cezarovu ponudu da ode u egzil u Masiliju. Tamo je digao ustanak protiv Cezara, ali je grad smjesta stavljen pod opsadu te se brzo predao. Ahenobarb je odatle krišom pobjegao u čamcu.
Nakon dugog puta Ahenobarb je došao u Tesaliju gdje se nalazila glavnina Pompejeve vojske. Tamo je predložio da se u Rimu nakon pobjede nad Cezarom provede temeljita čistka tokom koje bi se kao izdajnici Republike na smrt trebali osuditi ne samo Cezar i njegove pristaše, nego i svi vodeći senatori koji su riječima ili dijelom ostali neutralni u sukobu, uključujući samog Cicerona. Taj je prijedlog postao bespredmetan nakon bitke kod Farsala, u kojoj je sam Ahenobarb sudjelovao komandirajući lijevim krilom pompejanske vojske - nasuprot cezarovskog vojskovođe Publija Kornelija Sule. Bitka je završila pompejanskim porazom, a Ahenobarb je poginuo prilikom bijega s bojišta. Prema Ciceronovim navodima, osobno ga je ubio Marko Antonije.
Ahenobarb je poznat kao čukundjed budućeg rimskog cara Nerona, s kojim je dijelio ime po rođenju.
Ahenobarb se pojavljuje kao lik u Lukanovom epu Pharsalia kao jedini od optimatskih prvaka koji je poginuo u bitci, odnosno bio spreman položiti život za svoja republikanska uvjerenja.
| Političke funkcije | ||
|---|---|---|
| Prethodi: Pompej i Marcus Licinius Crassus |
Konzul Rimske Republike zajedno sa Apijem Klaudijem Pulherom 54. pne. |
Slijedi: Gnaeus Domitius Calvinus i Marcus Valerius Messalla Rufus |