Kejsanitski šijiti
Kejsaniti ili kajsaniti je izraz koji se koristi za nekadašnju šijitsku sektu/pravac (ghulat) koju su činili sljedbenici Al-Muhtara. Od drugih šijita su se isticali po vjerovanju u imamat Muhameda ibn al-Hanafije, sina kalifa Alije. Nakon Muhamedove smrti godine 700. se kejsanitski pokret razdvojio u niz malih, međusobno sukobljenih sekti. One su, međutim, uživale značajnu podršku među mawalijima, odnosno ne-arapskim muslimanima, koji su je shvaćali kao alternativu vladajućoj sunitskoj dinastiji Omejada koja je obično preferirala arapsku manjinu u odnosu na svoje ne-arapske podanike. Jedna od tih sekti se kao svom vođi okrenula Muhamedovom sinu Abd-Alah ibn Muhamed ibn Hanafiji, poznatom po imenu Abu Hašim, zbog čega su njeni sljedbenici postali poznati kao hašimije ili hašimiti. Ta je sekta bila posebno snažna na krajnjem istoku Kalifata, odnosno u Horasanu, gdje su se u prvoj polovici 8. vijeka njena vjerovanja proširila među islamiziranim domorocima i arapskim doseljenicima. Godine 747. su hašimiti, koristeći metež i dinastijske sukobe u koji je Omejadski Kalifat pao nakon smrti kalifa Hišama, digli veliki ustanak u Horasanu na čelu sa Imamom Ibrahimom. Iako je Ibrahim uhvaćen, ustanici su na čelu sa darovitim šijitskim vojskovođom Abu Muslimom nastavili pružati otpor, a priključio im se i veliki broj ne-muslimana. Godine 750. je posljednji omejadski kalif Marvan II svrgnut, a hašimitski vođa As-Saffah je postavljen za novog kalifa i uspostavio dinastiju Abasida. Došavši na vlast, As-Saffah i njegovi nasljednici su odmah prihvatili sunitski islam, a zbog čega se kejsanitska struja među šijitima ubrzo ugasila.