D.B. Russell
| D.B. Russell | |
|---|---|
| lik iz CSI: Crime Scene Investigation CSI: Cyber | |
 | |
| Prvo pojavljivanje | "73 Seconds" (CSI) |
| Zadnje pojavljivanje | "Legacy" (CSI Cyber) |
| Tumač/ica uloge | Ted Danson |
| Prebivalište | Seattle Las Vegas Washington, D.C. |
| Informacije | |
| Zanimanje | kriminalist |
| Rođenje | |
| Smrt | |
| Trajanje | 2011-2016 |
| Sezone | CSI: 12, 13, 14, 15 Cyber: 2 |
| Ostala pojavljivanja | Immortality CSI: NY (9) |
Diebenkorn "D.B." Russell je izmišljeni lik forenzičara iz medijske franšize CSI, koji je bio protagonist završnih sezona TV-serije CSI: Crime Scene Investigation i drugoj sezoni CSI: Cyber.
Russell se rodio u porodici lutajućih hipija, koji su se uzdržavali sviranjem folk muzike, te mu dali ime po slikaru Richardu Diebenkornu. Iako je odrastao bez formalnog obrazovanja, zahvaljujući visokoj inteligenciji se uspio upisati na koledž. Russell, čija je specijalnost botanika, je bio oženjen za ženu po imenu Barbara, sa kojom se kasnije razveo; imali su dvoje djece - sina po imenu Charlie koji studira na Univerzitetu Las Vegasa, te kćer Mayu koja mu rodila dvoje unučadi.
Russell je bio direktor Kriminalističke laboratorije u Seattleu, odakle je u Las Vegas došao na poziv svog kolege Conrada Ecklieja kako bi preuzeo noćnu smjenu od Catherine Willows, degradirane nakon kontroverzi vezanih uz odlazak Raymonda Langstona, a istovremeno preuzima mjesto direktora laboratorije. Russell u Las Vegas dovlači i svoju bivšu štićenicu Julie Finlay. Za Russella se tokom serije ispostavi da je dobar prijatelj sa kolegom Macom Taylorom (protagonistom CSI: NY. 2015. godine daje ostavku na mjesto direktora i odlazi u Washington, D.C. gdje se priključuje FBI i njegovom odjelu za Forenziku nove generacije. Sa tog mjesta daje ostavku i na kraju serije CSI: Cyber odlazi živjeti u Pariz sa Greer Latimore, privatnom detektivkom i bivšom federalnom agenticom.
Lik Russella je, prema riječima producenata, u CSI uveden kao zamjena za lik Raymonda Langstona.
- D.B. Russell na IMDB Arhivirano 2017-01-18 na Wayback Machine-u