Bara no Soretsu
| Bara no Soretsu | |
|---|---|
 kino poster | |
| Režija | Toshio Matsumoto |
| Producent | Mitsuru Kudo Keiko Machida |
| Scenario | Toshio Matsumoto |
| Uloge | Pita Osamu Ogasawara Yoshio Tsuchiya Emiko Azuma |
| Muzika | Joji Yuasa |
| Fotografija | Tatsuo Suzuki |
| Montaža | Toshie Iwasa |
| Distribucija | Art Theatre Guild |
| Datum(i) premijere | 13. IX 1969. |
| Trajanje | 105 min. |
| Zemlja |  Japan |
| Jezik | japanski |
| Bara no Soretsu na Internet Movie Database | |
Pogrebna parada ruža (japanski 薔薇の葬列, Bara no Sōretsu) japanski je dramski film iz 1969. koji je režirao i napisao Toshio Matsumoto. Glavne uloge tumače Pita, Osamu Ogasawara, Yoshio Tsuchiya i Emiko Azuma. Radnja je labava moderna adaptacija priče o kralju Edipu te je smještena u underground gay zajednicu Tokija 1960-ih. Film je vrlo stiliziran i nema linearne radnje, te se igra sa raznim filmskim efektima, među kojima su čak i intervjui sa glumcima.
Stekao i kultni status jer je scena ubrzane snimke dvaju muškaraca replicirana u filmu Paklena naranča Stanleya Kubricka u kojoj je isto tako ubrzana snimka u kojoj Alex ima seks sa dvije prostitutke dok se u pozadini čuje glazba William Tell Gioachina Rossinija, a smatra se da su i Alexove trepavice replika Eddiejevih.[1]
Radnja[uredi | uredi kod]
Transvestiti Eddie i Leda se bore za naklonost vlasnika noćnog kluba i drogeraša Gonde, koji se na kraju odluči za Eddieja. Leda počini samoubistvo. Eddie istovremeno razmišlja o svojem ocu, koji ga je napustio kada je još bio malo dijete. Eddie ubija majku i njenog ljubavnika, samo da bi kasnije otkrio da je njegov ljubavnik Gonda zapravo njegov otac. Kada to sazna, Gonda počini samoubistvo. Eddie si iskopa oči, kao i Edip.
Glavne uloge[uredi | uredi kod]
- Pîtâ - Eddie
- Osamu Ogasawara - Leda
- Yoshio Tsuchiya - Gonda
- Emiko Azuma - Eddiejeva majka
- Toyosaburo Uchiyama - Guevera
- Don Madrid - Tony
- Koichi Nakamura - Juju
- Chieko Kobayashi - Okei
- Shōtarō Akiyama - on sam
- Kiyoshi Awazu - on sam
Kritike[uredi | uredi kod]
Priča je zapravo jedino smisalica radi ostavrenja koje je najbolje posmatrati kao fascinantan odraz dugo nestalog mjesta i vremena, uhvaćenog u križanju međunarodnih pop-kulturnih stilova i utjecaja te ne toliko različito od onoga što se događalo u sličnim krugovima u dalekim dijelovima sveta... Kada bi se barem i sam film mogao sročiti u riječi. Ništa zato. Duboko ukorijenjen u razdoblju kojem je snimljen, ovo je djelo čije zapanjujuće slike će vam ostati urezane u sjećanje dugo nakon što ste ga pogledali. To je jedan od onih kojima ćete se voliti vratiti, jer nudi puno toga za raspravu između gledanja.
– Tom Mes[1]
Reference[uredi | uredi kod]
- ↑ 1,0 1,1 Tom Mes (29.9. 2006). „Funeral Parade of Roses”. midnighteye.com.