Šablon:IČ – Rimska komedija
na mozaiku
Rimska komedija obuhvatala je niz scenskih vrsta, uključujući palijatu, togatu, trabeatu, atelanu, mim i fescenine. No po umetničkoj vrednosti i uticaju na kasniju evropsku književnost daleko iznad drugih, delimično folklornih formi izdvaja se rimska palijata, naročito s obzirom na to da su Plautove i Terencijeve palijate jedine rimske komedije koje su u celini sačuvane. Kao razvijena književna vrsta, palijata je, zajedno s tragedijom, došla u rimsku književnost iz grčke, oko 240. pne. To su zapravo slobodni prevodi i prerade grčkih dela nastalih većinom u okviru nove atičke komedije. U Rimu je nazvana palijatom zbog toga što su i te rimske prerade prikazivale Grke u njihovoj sredini i odeći, a pallium je naziv ogrtača karakterističnog za Grke. Premda se u samom Rimu palijata prestala izvoditi još u 1. veku pne. ― Plautova komedija poslednji je put prikazana u Ciceronovo doba ― i za nekoliko narednih vekova bila zamenjena popularnijim mimom, uticaj Plautove i Terencijeve komedije na kasniju evropsku književnost i teatarsku produkciju bio je vrlo snažan i dugotrajan.
Postoji nekoliko verzija o poreklu i počecima dramskih prikazivanja u Rimu, od kojih posebnu pažnju zavređuju antički izveštaji o fesceninima i prikaz Tita Livija o dramskoj saturi. U najstarije su doba tokom svadbenih i žetvenih svečanosti pevane šaljive i raskalašne pesme, fescenini (fescennini versus), od kojih nije sačuvano ništa, osim jedne Katulove svadbene pesme, koja predstavlja jezičko-književnu stilizaciju sastavljenu po grčkom uzoru i ne pruža nikakvu pomoć za rekonstrukciju drevnih rimskih fescenina. (Čitav članak...)