Psihagogija
Psihagogija je psihoterapeutska metoda uticaja na ponašanje sugeriranjem poželjnih životnih ciljeva. U duhovnijem kontekstu može označavati vođenje duše.[1] Uz mnoge druge metode, psihagogija je prethodila savremenoj psihologiji, a danas se smatra jednom od njenih komponenti.[2]
Počeci evropske psihagogije sežu u vreme Sokrata i Platona.[3] Psihagošku metodu usvojile su grupe kao što su stoici, epikurejci i kinici. Metodu su također usvojili apostol Pavle, Jakov i drugi ranohrišćanski mislioci.[4] Zadržavši se sve do 20. stoljeća, psihagogija je počela uticati na druge psihološke discipline, ali su i na nju uticale mnoge discipline. Тokom sedamdesetih i osamdesetih godina 20. stoljeća termin psihagogija uvelikе је izumro.[3] Međutim, koncept se nastavio prakticirati u modalitetima kao što su kognitivno-bihejvioralna terapija, lajf-koučing i pastoralno savjetovanje.
Etimologija[uredi | uredi kod]
Termin potiče od starogrčke riječi ψυχαγωγία, koju čine komponente ψυχή – „duša” i ἄγω – „voditil”. Stoga je bukvalno značenje: „vođenje duše”.[1]
Reference[uredi | uredi kod]
- ↑ 1,0 1,1 Seid, Timothy. „Psychagogy in Paul: What Is It, How Does it Help Us Understand Paul, and Why Does it Matter?”. Arhivirano iz originala na datum 2011-11-10.
- ↑ Eghigian, Greg (November 2012). „Psychagogy: Psychotherapy's Remarkably Resilient Predecessor”. Psychiatric Times 29 (11): 12.
- ↑ 3,0 3,1 Kloppenborg, John (January 2010). „James 1:2-15 and Hellenistic Psychagogy”. Novum Testamentum 52 (1): 37–71. DOI:10.1163/004810010X12577565604134.
- ↑ Whitenton, Michael (2012). „Figuring Joy: Gratitude as Medicine in 1 Thessalonians 2:1-20”. Perspectives in Religious Studies 39 (1): 15–23.