Kinesko slikarstvo

Zidni svitak; autor: Ma Lin; 1246. tinta na svili, 110.5 cm širok.

Japanske mušmule i planinska ptica; autor: anonimni autor iz doba Južne dinastije Song (1127–1279); male albumske sličice listova su bili popularni među zemljoposjedničkim plemstvom i učenjacima-službenicima Južnog Songa.

Slika Istočne dinastije Han (25–220 AD), Museum of Fine Arts, Boston

Animalistički duhovi-čuvari ponoći i jutra koji nose kineske odoree, dinastija Han (202. pne.– 220. n.e.) na keramička pločici

Kinesko slikarstvo predstavlja jednu od najstarijih danas postojećih umjetničkih tradicija na svijetu. Najstarije slike u Kini nisu bile reprezentativne, nego ukrasne; sastojale su se od obrazaca umjesto slika. Rana keramika je bila oslikavana spiralama, točkama i životinja. Tek za vrijeme perioda Zaraćenih država (475-221. pne.) su umjetnici svojim slikama nastojali prenijeti svijet oko sebe.

U današnjoj Kini se slikanje u tradicionalnom stilu naziva guó huà (国画), odnosno 'nacionalno' ili 'domaće slikarstvo', nasuprot zapadnih umjetničkih stilova koji su postali popularni u Kini tokom 20. vijeka. Tradicionalno slikanje uključuje u suštini iste tehnike kao i kaligrafija te se koristi kist umočen u crnu ili šarenu tintu; ulje se ne koristi. Kao i kod kaligrafije, najpopularnija podloge za slikanju su napravljene od papira i svile. Dovršeno djelo se može pretvoriti u svitke, kao kod visećih svitaka ili ručnih svitaka. Tradicionalno slikanje se može raditi i na albumima, zidovima, paravanima, keramici i drugim podlogama.

Dvije osnovne tehnike kineskog slikanja su:

• pedantno - Gong-bi (工筆) često nazivano "dvorski stil"
• slobodnom rukom - Shui-mo (水墨), što je izraz širokog značenja korišten za akvarel ili slianjem kistom; također se korist i izraz "xie yi" (寫意) ili stil slobodnom rukom.

Umjetnici od dinastije Han (202. pne.) do Tang (618–906) su uglavnom slikali ljudske likove. Mnogo toga što danas znamo o kineskim slikama ličnosti potiče iz grobnica, gdje su slike bile sačuvane na svilenim zastavama, lakiranim predmetima i zidovima. Mnoge rane slike u grobnicama su imale svrhu zaštititi pokojnike ili pomoći njihovim dušama da odu u raj. Druge su ilustrirale učenje Konfucija ili prikazivale prizore iz svakodnevnog života.

Mnogi kritičari smatraju pejzaž najvišim oblikom kineskog slikarstva. Doba od perioda Pet dinastija do dinastije Sjeverni Song (907–1127) je također poznato kao "Veliko doba kineskih pejzaža". Na sjeveru su umjetnici kao Jing Hao, Fan Kuan i Guo Xi slikali gorostasne planine, koristeći snažne crne linije kojim se sugeriralo grub kamen. Na jugu su Dong Yuan, Juran slikali brda i rijeke u mirnim scenama koje su koristile "mekše" tehnike. Te dvije tehnike su postale glavna obilježja kineskog pejzažnog slikarstva.

Literatura

Kinesko slikarstvo na Wikimedijinoj ostavi

• Siren, O., A History of Later Chinese Painting - 2 vols. (Medici Society, London, 1937).
• Emmanuelle Lesbre, Jianlong Liu: La Peinture Chinoise. Hazan, Paris, 2005, ISBN 978-2-85025-922-7.
• Stanley-Baker, Joan (2010/05), Ink Painting Today, 10, Centered on Taipei, pp. 8–11, arhivirano iz originala na datum 2011-09-17, pristupljeno 2012-06-15 
• Stanley-Baker, Joan (2010/06), Ink Painting Today, 10, Centered on Taipei, pp. 18–21, arhivirano iz originala na datum 2012-03-21, pristupljeno 2012-06-15