Lista patrijarha Crkve Istoka
Za ostala značenja, vidi Katolikos Istoka (razvrstavanje).
Patrijarh Crkve Istoka (ili Patrijarh Istoka)[1] je patrijarh, ili vođa odnosno glavni episkop (nekada navođen i kao Katolikos ili univerzalni vođa) Crkve Istoke. Taj položaj datira od vremena ranog kršćanstva u Perziji, a crkva je bila poznata pod raznim imenima kao što su Nestorijanska crkva, Perzijska crkva, Sasanidska crkva ili Istočna srijska crkva.[2] Crkva je u 16. i 17. vijeku doživjela niz raskola, što je dovelo do niza suparničkih patrijarha i njihovih popisa. Danas postoje dvije glavne crkve nastale tim raskolima - Asirska crkva Istoka i Kaldejska katolička Crkva, svaka sa svojim patrijarhom - Patrijarh Asirske Crkve Istoka i Patrijarh Babilona za Kaldejce.
- 1 Thoma Shlikha, (Sveti Toma) (cca. 33 - cca. 77)[3]
- Tulmay (Sv. Bartolomej Apostol) (cca. 33 - ?)[3]
- Mar Addai, (Svei Tadija)
- 2 Aggai (cca. 66 - cca. 87)
- 3 Mari (cca. 87- cca. 120)
- 4 Abris (121–137)
- 5 Abraham (159–171)
- 6 Yaʿqob (cca. 190)
- 7 Ahadabui (204–220)
- 8 Shahlufa (220–224)
- sedevakancija (224- cca. 280)
Oko 280. su razni biskupi posvetili Papa bar Aggaija kao biskupa Seleukije-Ktesifona, ustanovivši tako nasljedni red.[4] Nakon njega su crkveni poglavari počeli koristiti titulu Katolikos
- 9 Papa bar Aggai (cca. 280–317)
- vacant (317–329)
- 10 Shemʿon bar Sabbaʿe (329–341)
- 11 Shahdost (341–343)
- 12 Barbaʿshmin (343–346)
- sedevakancija (cca. 346 - cca. 363)
- 13 Tomarsa (363–371)
- sedevakancija' (cca. 371 - cca. 377)
- 14 Qayyoma (377–399)
- 15 Isaak (399–410)
Isaak je bio priznat kao 'Veliki mettropolit' i primas Crkve Istoka na sinodu u Seleukiji-Ktesifonu 410. Odluke ovog sinoda je kasnije revidirao patrijarh Josif (552–567) kako bi za sebe uzeo titulu katolikos. Titula patrijarha za Isaaka se zapravo počela koristiti tek pred kraj 5. vijeka.
- 16 Ahha (410–414)
- 17 Yahballaha I (415–420)
- 18 Maʿna (420)
- 19 Farbokht (421)
- 20 Dadishoʿ (421–456)
Godine 424. se pod Mar Dadishom I, Crkva Istoka proglasila nezavisnom od svih drugih crkava; nakon toga su njeni katolikosi za sebe počeli koristititi titulu patrijarh.[4]
- 21 Babowai (457–484)
- 22 Acacius (485–496)
- 23 Babai (497–503)
- 24 Shila (503–523)
- 25 Elishaʿ (524–537)
- Narsai intrusus (524–537)
- 26 Pavle (539)
- 27 Aba I (540–552)
- 28 Josif (552–567)
- 29 Ezekiel (567–581)
- 30 Ishoʿyahb I (582–595)
- 31 Sabrishoʿ I (596–604)
- 32 Gregory (605–609)
- sedevakancija (609–628)
- Babai Veliki (koadjutor) 609–628; zajedno sa Abom (koadjutor) 609-628
- sedevakancija (609–628)
- 33 Ishoʿyahb II (628–645)
- 34 Maremmeh (646–649)
- 35 Ishoʿyahb III (649–659)
- 36 Giwargis I (661-680)
- 37 Yohannan I (680–683)
- sedevakancija (683–685)
- 38 Hnanishoʿ I (686–698)
- Yohannan the Leper intrusus (691–693)
- sedevakancija (698–714)
- 39 Sliba-zkha (714–728)
- sedevakancija (728–731)
- 40 Pethion (731–740)
- 41 Aba II (741–751)
- 42 Surin (753)
- 43 Yaʿqob II (753–773)
- 44 Hnanishoʿ II (773–780) - Sjedište se preselilo iz Seleukije-Ktesifon u Bagdad, nedavno osnovanu prijestolnicu ʿabasdiskih kalifa godine 775.[5]
- 45 Timotije I (780–823)
- 46 Ishoʿ Bar Nun (823–828)
- 47 Giwargis II (828–831)
- 48 Sabrishoʿ II (831–835)
- 49 Abraham II (837–850)
- sedevakancija (850-853)
- 50 Teodosije (853–858)
- sedevakancija (858–860)
- 51 Sargis (860–872)
- sedevakancija (872–877)
- 52 Israel od Kashkara intrusus (877)
- 53 Enosh (877–884)
- 54 Yohannan II bar Narsai (884–891)
- 55 Yohannan III (893–899)
- 56 Yohannan IV Bar Abgar (900–905)
- 57 Abraham III (906–937)
- 58 Emmanuel I (937–960)
- 59 Israel (961)
- 60 ʿAbdishoʿ I (963–986)
- 61 Mari (987–999)
- 62 Yohannan V (1000–1011)
- 63 Yohannan VI bar Nazuk (1012–1016)
- sedevakancija (1016-1020)
- 64 Ishoʿyahb IV bar Ezekiel (1020–1025)
- vacant (1025-1028)
- 65 Eliya I (1028–1049)
- 66 Yohannan VII bar Targal (1049–1057)
- vacant (1057-1064)
- 67 Sabrishoʿ III (1064–1072)
- 68 ʿAbdishoʿ II ibn al-ʿArid (1074–1090)
- 69 Makkikha I (1092–1110)
- 70 Eliya II Bar Moqli (1111–1132)
- 71 Bar Sawma (1134–1136)
- sedevakancija (1136–1139)
- 72 ʿAbdishoʿ III Bar Moqli (1139–1148)
- 73 Ishoʿyahb V (1149–1176)
- 74 Eliya III (1176–1190)
- 75 Yahballaha II (1190–1222)
- 76 Sabrishoʿ IV Bar Qayyoma (1222–1224)
- 77 Sabrishoʿ V ibn al-Masihi (1226–1256)
- 78 Makkikha II (1257–1265)
- 79 Denha I (1265–1281)
- 80 Yahballaha III (1281–1317) - sjedište patrijarha premješteno u Maraghu
- 81 Timotije II (1318–c.1332)
- sedevakancija (c.1332-c.1336)
- 82 Denha II (1336/7–1381/2)
- 83 Shemʿon II (cca. 1365 - cca.1392) (nesigurni datumi)
- 83b Shemʿon III (cca. 1403 - cca.1407) (postojanje nije sigurno)
- 84 Eliya IV (c.1437)
- 85 Shemʿon IV Basidi (1437-1493, cca. 1497)
- 86 Shemʿon V (1497–1501)
- 87 Eliya V (1502–1503)
- 88 Shemʿon VI (1504–1538)
- 89 Shemʿon VII Ishoʿyahb (1539–1558)
Zbog Šizme 1552. Crkva Istoka se podijelila u dvije frakcije - jednu koja je ušla u zajednicu sa Katoličkom crkvu i drugu koja je ostala nezavisna.
|
Eliyina linija sa sjedištem u Alqoshu: |
Shemʿonova linija, sa sjedištem u Amidu, Siirtu, Urmiji, Salmas. Ova linija je do 1600. bila u zajednici sa Katoličkom crkvom:
Godine 1600. Shemʿonova linija je obnovila nasljeđivanje po rođenju, premjestila se u Qochanis i prekinula zajednicu sa Katoličkom crkvom
|
Godine 1681. je u Amidu osnovana zasebna patrijaršija u zajednici sa Katoličkom crkvom, odvojivši se od Eliyine linije. Godine 1692. Shemʿon XIII Dinkha (sa sjedištem u Qochanisu) iz Shimunove linije, formalno je prekinuo veze sa Rimom.
|
Eliyina linija, sa sjedištem u Alqoshu:
nakon smrti Eliye XII Eliyina linija se razvdojila na:
|
Shemʿonova linija, sa sjedištem u Qochanisu:
|
Jozefitska linija, sa sjedištem u Amidu, u zajednici sa Katoličkom crkvom:
|
Za vrijeme stolovanja patrijarha Yohannan Hormizda, Eliyanska linija iz Alqosha je ušla u zajednicu sa Rimom, spojivši se sa katoličkom "Jozefitskom" amidskom linijom, čime je stvorena suvremena Kaldejska crkva. Godine 1830. Yohannan Hormizd je priznat od Vatikana kao patrijarh Babilona i Kaldejaca te mu je sjedište premješteno u Mosul. Time je stvorena današnja Kaldejska katolička Crkva. Za kaldejske patrijarhe v. dolje.
The Shemʿonova linija je postala jedina koja nije u zajednici sa Katolilkom crkvom i od 19. vijeka se za nju koristi naziv Asirska crkva Istoka.
Ne-nasljedna Eliyina linija
- 96 Yohannan VIII Hormizd (1830–1838) — premjestio sjedište u Mosul
- 97 Nicholas I Zaya (1839–1846)
- 98 Joseph VI Audo (1847–1878)
- 99 Eliya Abulyonan (1878–1894)
- 100 Audishu V Khayyath (1894–1899) (Georges Ebed-Iesu)
- 101 Yousef VI Emmanuel II Thomas (1900–1946)
- 102 Yousef VII Ghanima (1946–1958) — premjestio sjedište u Baghdad
- 103 Paul II Cheikho (1958–1989)
- 104 Raphael I Bidawid (1989–2003)
- Locum Tenens Shlemon Warduni (2003)
- 105 Emmanuel III Delly (2003–)
Shemʿonova linija sa sjedištem u Qochanisu do 1918
- 101 Shemʿon XVII Abraham (1820-1861)[6]
- 102 Shemʿon XVIII Rubil (1861-1903)[6]
- 103 Shemʿon XIX Benjamin (1903-1918)
- 104 Shemʿon XX Paul (1918-1920)
- Locum Tenens
- Yosip Khnanisho (koadjutor) (1918-1920)
- Abimalek Timotheus (koadjutor) (1920)
- Locum Tenens
- 105 Shemʿon XXI Eshai (1920-1975) - Za vrijeme njegove vladavine, patrijaršija se nalazila u egzilu u Chicagu od 1940. Bilo je posljednji nasljedni patrijarh Shemʿonove linije (ubijen u atentatu)
Ne-nasljedna patrijaršija
- 106 Dinkha IV (1976-)
Godine 1964. za vrijeme vladavine Shemʿona XXI Eshaija (također poznatog kao Mar Eshai Shimun XXIII), u Asirskoj crkvi Istoka je došlo do šizme, odnosno stvaranja alternativne Drevne crkve Istoka sa sjedištem u Bagdadu. Povod je bio prelazak crkvenog kalendara sa julijanskog na gregorijanski, kao i razmimoilaženja oko sudbine asirskog naroda. Godine 1968. su asirske zajednice u Iraku, Siriji i Indiji izabrale suparničkog patrijarha u Bagdadu, odnosno prethodno suspendiranog metropolita Indije Mar Thomu Darmoa. Mar Eshai Shimun je nastavio voditi crkvu sa sjedištem u San Franciscu.
- sedevakancija (1964–1967) - prvi period šizme
- 106 Thoma Darmo (1968–1969)
- Locum Tenens: Mar Addai II (1969–1973)
- 107 Mar Addai II (1973-)
- ↑ Willison, Walker (1985). A history of the Christian church. Simon & Schuster. str. 172. ISBN 978-0-684-18417-3. »this church had as its head a "catholikos" who came to be styled "Patriarch of the East" and had his seat originally at Seleucia-Ctesiphon (after 775 it was shifted to Baghdad).«
- ↑ Wilmshurst, David (2000). The Ecclesiastical Organisation of the Church of the East, 1318-1913. Peeters Publishers. str. 4. ISBN 978-90-429-0876-5.
- ↑ 3,0 3,1 „Nestorian Patriarchs”. Nestorian.org. Pristupljeno 17. IV 2011.
- ↑ 4,0 4,1 Stewart, p. 15
- ↑ Vine, The Nestorian Churches, 104
- ↑ 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 6,10 6,11 6,12 6,13 6,14 6,15 6,16 6,17 6,18 6,19 6,20 Wilmshurst 2011: str. 477
- Heleen H.L. Murre (1999). „The Patriarchs of the Church of the East from the Fifteenth to Eighteenth Centuries”. Journal of Syriac Studies (Hugoye) 2 (2). Pristupljeno 2011-10-09.
- Wilmshurst, David (2011). The martyred Church - A History of the Church of the East. London: East & West Publishing Ltd. ISBN 978-1-907318-04-7.
- Wilmshurst, D. J., The Ecclesiastical Organisation of the Church of the East, 1318–1913 (Louvain, 2000)
- Wigram, W. A. (2004). An introduction to the history of the Assyrian Church, or, The Church of the Sassanid Persian Empire, 100–640 A.D. Gorgias Press. ISBN 1-59333-103-7.
- Nestorian Patriarchs
- Foster, John. The Church of the Tang Dynasty.
- Vine, A., The Nestorian Churches (London, 1937)