Harmonija (filozofija)
Za ostale upotrebe, v. Harmonija (razvrstavanje).
Harmonija (gr. ἁρμονία – suglasje, sklad[1]) predstavlja sklad, jedinstvo, srazmerni odnos delova koji su sastavni deo celine.
U psihološkom smislu harmonija (harmoničnost) podrazumeva skladnost interakcija između različitih činilaca koji učestvuju u razvoju pojedinca, delovanju grupe ili reciprociteta u odnosima pojedinca, grupe i zajednice.[2]
U filozofiji[uredi | uredi kod]
Pitagorejci su bili usredotočeni na problem odnosa ili brojevnih proporcija, što su nazivali harmonijom. Koncept harmonije, izvučen iz matematičko-muzičkih istraživanja, bio je temelj pitagorejske doktrine. Za njih je harmonija bila univerzalna ideja koja se proširila na sva područja prirode i ljudskog života. Shvaćena je kao princip reda kozmosa jer se posredstvom harmonije uređuju različiti elementi koji čine svijet. Isto tako, prepoznata je kao vrlina, kao univerzalno dobro, kao stup prijateljstva i temelj ljepote.[3]
Red, proporcija i mjera temeljni su za stvaranje harmonije. Aristotel, govoreći o pitagorejcima, ne odvaja njihovu doktrinu harmonije od doktrine brojeva:
Zato što su oni vidjeli da se modifikacije i odnosi muzičke ljestvice mogu izraziti brojevima; budući da su sve ostale stvari u svojoj sveukupnoj prirodi vjerojatno bile oblikovane brojevima, i izgleda da su brojevi bili prve stvari u čitavoj prirodi, smatrali su da su elementi brojeva bili elementi svih stvari i čitavo je nebo bilo muzička ljestvica i broj.[3]
Izvori[uredi | uredi kod]
- ↑ Aristotel, Metafizika (str. 18), Zagreb, 2001.
- ↑ Ovaj članak, ili jedan njegov segment, izvorno je preuzet iz knjige Ivan Vidanović "Rečnik socijalnog rada" uz odobrenje autora.
- ↑ 3,0 3,1 Nadiia Kulhava – Pitagorino učenje I – II