Ekehard I
Ekehard I (nem. Ekkehard, latinski: Ekkehardus Decanus, oko 900–973), poznat i kao Stariji (lat. Maior), iz Toggenburga u današnjoj Švajarskoj, bio je monah i dekan u opatiji sv. Galena.[1] Poticao je iz ugledne porodice i svoje obrazovanje stekao u opatiji sv. Galena. Kad se pridružio benediktinskom redu, postavljen je za upravnika tamošnje škole. Kasnije, pod opatom Kralom, koji je Ekehardu ukazivao veliko poverenje, izabran je za dekana manastira i neko je vreme upravljao svim poslovima opatije. Hodočastio je u Rim, gde ga je neko vreme zadržao papa Jovan XII, koji mu je dao neke mošti Jovana Krstitelja. Nakon Kralove smrti Ekehard je odbio ponuđeni položaj opata, navodno jer je ostao šepav zbog neke povrede noge. Međutim, uticao je na izbor Burkarda, sina grofa Ulriha od Buhorna, na položaj opata; Burkard je potom upravljao manastirom uz Ekehardove savete i pomoć. Ekehard je u blizini manastira podigao bolnicu za siromašne i strance, a i inače je mnogo polagao na dobrotvorni rad.[2]
Ekehard se istakao i kao književnik. Napisao je nekoliko himni i sekvenci, npr. u slavu Svetog trojstva, Jovana Krsitelja, sv. Benedikta, sv. Kolumbana i sv. Stefana.[2] Prema svedočenju Ekeharda IV (umro 1060), Ekehard I autor je i epa Valtarije snažne ruke (Waltharius manu fortis), za koji neki današnji ispitivači misle da nije istovetan sa sačuvanim epom Valtarije (Waltharius).[3]
Reference[uredi | uredi kod]
- ↑ Hosu 1977, str. 366
- ↑ 2,0 2,1 Kirsch 1909, str. Ekkehard
- ↑ Buckwald, Hohlweg & Prinz 1984, str. 170
Literatura[uredi | uredi kod]
- Buckwald, Wolfgang; Hohlweg, Armin; Prinz, Otto (1984). Rečnik grčkih i latinski pisaca antike i srednjeg veka [Tusculum-Lexicon griechischer und lateinischer Autoren des Alterums und des Mittelalters]. Beograd: Vuk Karadžić.
- Hosu, Stjepan (1977), „Srednjovjekovna latinska književnost”, Povijest svjetske književnosti, 2., Zagreb: Mladost, pp. 347–403
- Kirsch, Johann Peter (1909), „Ekkehard”, The Catholic Encyclopedia, 5, New York: Robert Appleton Company
