Prijeđi na sadržaj

Kult heroja

Izvor: Wikipedija
Ostaci jednog heroona (ἡρῷον), tj svetišta heroja, u Sagalassosu, Turska

Kult heroja bio je jedna od karakteristika starogrčke religije. Kod Homera reč "heroj" (ἥρως / heros) označava svakog junaka u trojanskom ratu, bez obzira na to na kojoj se strani borio. Međutim, već od početka arhajskog razdoblja taj naziv posebno označava mrtvog čoveka, kome ljudi dolaze na grob ili neko posebno svetište, kako bi mu odali poštu i zamolili ga za milost, jer smatraju da mu slava koju je stekao za života ili pak neobičan način njegove smrti daju moć da pruži podršku i zaštitu živima. Heroj je bio više od čoveka, ali manje od boga, a tokom vremena najrazličitije vrste natprirodnih bića svrstane su među heroje. Ali razlika između heroja i božanstva nikako nije bila uvek jasna, posebno npr. u slučaju Herakla, najistaknutijeg heroja, ali i jednog od tipičnih.[1]

Velelepne ruševine i tumuli iz grčkog bronzanog doba pružili su Grcima 10. i 9. veka pne. sliku jednog veličanstvenog i davnog doba, za koje su smatrali da je opisano u usmenoj epskoj predaji, koja dostiže književni vrhunac u Ilijadi. Nakon prekida, ponovo nalazimo mnogobrojne votivne darove po svetilištima, kao npr. na Lefkandiju,[2] premda su imena onih koji su tako veličanstveno bili pokopani na tim lokacijama uglavnom već bila zaboravljena. "Počele su se pripovedati priče kako bi se individualizovale osobe za koje se verovalo da su pokopane na tim starim velelepnim lokalitetima".[3]

Karakteristike kulta heroja

[uredi | uredi kod]

Grčki kultovi heroja razlikovali su se od plemenskog poštovanja predaka, na temelju kojeg su nastali,[4] po tome što su ― kako se razvijao polis ― ti kultovi postajali predmet poštovanja cele zajednice, a ne samo određenih porodica, a u mnogim slučajevima niko od poštovalaca heroja nije više tvrdio da potiče od njega: ni za jedno svetište posvećeno nekom heroju ne može se utvrditi neprekinuto postojanje od mikenskog doba. Lewis Farnell primećuje da je poštovanje jednog pretka bilo ograničeno na određenu, usku oblast, a heroj se najčešće poštovao na više mesta, te iz toga zaključuje da je na kult heroja više uticala epska tradicija, koja je "dala mnoga imena bezimenim grobnicama",[5] pa je čak, prema J. N. Coldstreamu, i Doranima osigurala neku vezu s mikenskim herojima.[6]"Coldstream je verovao da postojanost epske tradicije objašnjava votivne darove u dorskim oblastima, s obzirom na to da se inače ne bi očekivalo da jedna novopridošla populacija pokazuje naročito poštovanje za nekadašnje mikenske stanovnike".[7] Velike mikenske košničaste grobnice davale su utisak neke veličanstvene prošlosti, pa su često bile lokacije na kojima su se razvili kultovi heroja.

Scena iz Edipovog kulta na amfori iz Lukanije, oko 380‒370. pne. (Louvre, CA 308)

Osim epske tradicije, koja je heroje predstavljala kao žive ljude od akcije, a ne kao predmete kulta,[8] najraniji pisani trag o kultu heroja pripisuje se Drakonu, atinskom zakonodavcu s kraja 7. veka pne., koji je propisao da bogove i heroje treba poštovati po predačkom običaju. Taj je običaj, dakle, tada već bio ustanovljen, kao i bar jedan broj lokalnih heroja.[9] Pisani izvori naglašavaju važnost grobova heroja i temenosa ili svetišta, gde su praktikovani htonski obredi da se njihovi duhovi umilostive i nagnaju na to da nastave podržavati ljude koji ih smatraju svojim utemeljiteljima, o kojima su pripovedali osnivačke mitove. U svom ograničenom i lokalnom delokrugu heroj je "zadržavao ograničene i lične interese iz svog života kao smrtnika; on bi pomagao onima koji su živeli u blizini njegove grobnice i koji su pripadali plemenu čiji je on utemeljitelj bio", primećuje Robert Parker,[10] uz ogradu da je Herakle, kao svegrčki heroj, i tu bio izuzetak.

James Whitley poslednju fazu razvoja, u kojoj je polis kao politički čin organizovao kult heroja, video je u stelama koje je Atina podigla oko jednog arhajskog aristokratskog tumulusa i posvetila ih kremiranim građanima-herojima s Maratona (490. pne.), za koje je istovremeno utemeljila i htonski kult, kako pokazuju pronađeni zavetni darovi.[11] S druge strane, kult grčkih heroja razlikovao se od rimskog kulta umrlih careva, jer se za heroja nije smatralo da se uspeo na Olimp ili postao bog: heroj je bio pod zemljom i njegova je moć bila čisto lokalnog karaktera. Zbog toga su kultovi heroja bili htonskog karaktera i obredi u vezi s njima više su nalikovali obredima povezanim sa Hekatom i Persefonom nego obredima povezanim sa Zevsom i Apolonom: libacije u sitne sate, žrtve koje se nisu delile sa živima.

Dva izuzetka bili su Herakle i Asklepije, kojima se ukazivalo poštovanje čas kao herojima, čas kao bogovima, sa htonskom libacijom ili žrtvom paljenicom. Heroji kao predmeti kulta ponašali su se vrlo različito od heroja kao predmeta mita. Verovalo se da se mogu pojaviti kao ljudi ili kao zmije, te da se generalno pojavljuju retko, osim ako se nisu zbog nečega razljutili. Jedna pitagorejska izreka savetuje ljude da ne jedu hranu koja je pala na zemlju, jer takva hrana "pripada herojima". Ako ih se ignorisalo, heroji su mogli postati zlobni: u sačuvanom fragmentu jedne Aristofanove komedije hor neimenovanih heroja opisuje sebe kao uzročnike vaši, groznice i čireva.

Među najstarijim kultovima heroja i heroina (iz 8. veka pne.), koji su dobro osvedočeni arheološkim nalazima u kopnenoj Grčkoj, nalaze se svetišta u Lakoniji posvećena Heleni i Menelaju (Menelajon u Terapni kod Sparte), zatim svetište posvećeno Agamemnonu i Kasandri u Mikeni, jedno Aleksandrino u Amikli, te možda Odisejevo svetište u zalivu Polis na Itaci.[12] Gotovo ništa se ne zna o Erehtejevom kultu u Erehtejonu na atinskom Akropolju.[13] Kult Pelopa u Olimpiji potiče iz arhajskog razdoblja.

Heroji i heroine

[uredi | uredi kod]

U kultovima heroja predmet obožavanja uglavnom su bili muškarci, no u praksi su ljudi često iskazivali poštovanje i najbližim članovima herojeve porodice, uključujući i žene, kao što su herojeva supruga, kći ili majka (npr. Alkmena i Semela).[14] Kao što Moses I. Finley primećuje za Odisejev svet, koji interpretira u ključu nostalgičnog pogleda iz 8. veka pne. na tradicije preuzete iz mračnog doba Grčke:

"Penelopa je za kasnije generacije postala moralna heroina, otelovljenje dobrote i čistote, kojoj treba suprotstaviti nevernu i zločinačku Klitemnestru, Agamemnonovu ženu; ali tokom samog herojskog doba 'heroj' nema ženskog roda".[15]

Tamo gde su u lokalnom kultu poštovane osobe kao što je žrtvena devica Ifigenija, jedna arhajska lokalna nimfa svedena je na lik legendarne smrtnice. Među drugim izolovanim slučajevima koji uključuju ženske osobe jesu sveštenice kao utemeljiteljice nekog lokalnog kulta. Uzeti skupa, likovni i epigrafski podaci, koje je prikupila Jennifer Lynn, prikazuju heroine kao u principu slične herojima, ali kao manje važne, kako je i za očekivati u jednoj androcentričnoj kulturi kakva je bila grčka.[16]

Vrste kultova

[uredi | uredi kod]
Žrtveni darovi obogotvorenom heroju i još jednom božanstvu, grčki reljef u mermeru, oko 300. pne.

James Whitley razlikuje četiri do pet glavnih vrsta herojskog kulta:[17]

  • Kult osnivača gradova ("oikista").[18] Takvi kultovi razvili su se u grčkim kolonijama u Velikoj Grčkoj i na Siciliji oko groba osnivača ― predvodnika prve grupe iseljenika iz matičnog polisa. Kad se radi o kultovima koji su se razvili oko grobova nedavno preminulih ljudi, mora se pretpostaviti da je identitet umrloga bio nedvosmisleno poznat. Tukidid daje primer Braside u Amfipolju iz poslednje četvrtine 5. veka pne.:

"Poslije toga Brazidu sahrane na državni trošak u gradu, gdje je sad trg, i isprate ga pod oružjem svi saveznici. I inače su Amfipoljani ogradili njegov grobni spomenik i kolju mu životinje kao narodnom junaku (ὡς ἥρωί) te su odredili njemu u čast natjecanja i godišnje žrtve. Njemu su pripisali naseljenje kao osnivaču, a srušili su Hagnonove zgrade i uništili svaku uspomenu, ako je gdje kakva imala ostati o njegovu osnivanju, jer su držali da je Brazida bio njihov spasitelj".[19]

Bat, osnivač Kirene, takođe se može navesti kao jedan od primera. "Jasno je", upozorava Whitley, "da su takvi istorijski primeri uticali na tumačenje nekih nadgrobnih kultova u arhajskom periodu". Arheološkim se metodama ne može povući razlika između takvih lokaliteta iz arhajskog doba, kao što je "heroon" u Lefkandiju te jedan blizu Zapadne kapije u Eretriji, s jedne strane, i kulta predaka i porodičnog iskazivanja poštovanja na grobovima, s druge strane.
  • Kultovi heroja s imenom. Značajan broj kultnih lokaliteta koji su nam poznati iz klasičnog doba bili su posvećeni poznatim herojima, kako u grčkom tako i u današnjem smislu te reči, posebno herojima iz Ilijade i drugih epizoda epskog ciklusa. Whitley ovde zapaža dve stvari: prvo, da najstarije "grobnice heroja" povezuju muškog heroja s nekim ranijim i jačim ženskim prisustvom i, drugo, da ličnosti kao Odisej, Agamemnon i Menelaj imaju jaku lokalnu povezanost. Kultovi Edipa u Atini i Pelopa u Olimpiji takođe se mogu svrstati u ovu kategoriju.
  • Kultovi lokalnih heroja. Takve lokalne ličnosti ne nalaze se među likovima panhelenske epike. Kao primer mogu se navesti Akadem i Erehtej, oba u Atini.
  • Kultovi na grobovima iz bronzanog doba. Kao arheološki primeri mogu se navesti predmeti iz željeznog doba pronađeni u mikenskim grobnicama, koje nije lako protumačiti. Zbog vremenske praznine između kolapsa bronzanog doba i najranijih zavetnih darova, čini se da je kontinuitet bio prekinut. Na jednom predmetu iz kruga grobova A u Mikeni urezano je jednostavno: "heroju",[20] a Whitley pretpostavlja da se tu možda zaziva bezimeni narod iz grčkog srebrnog doba. U Atici, primer ovih kultova jesu oni vezani za košničaste grobnice (tholos) u Toriku i Menidhiju.
  • Proročki kultovi heroja. Whitley se ne bavi ovom skupinom lokalnih kultova, oko kojih se razvilo neko proročište, kao npr. u slučaju Amfijaraja, koga je navodno bila progutala zjapeća pukotina u zemlji. Manji kultovi ustanovljeni su i za neke ličnosti koje su umrle nasilnom ili neobičnom smrću, npr. u slučaju Grka poginulih u maratonskoj bici, zatim onih koje je pogodila munja, kao u nekoliko navrata osvedočenih u Velikoj Grčkoj.

Heroji i politika

[uredi | uredi kod]

Kultovi heroja mogli su imati značajnog uticaja na poltiku. Prema Aristotelovom Ustavu atinskom, Klisten je, sprovodeći ustavnu reformu Atine početkom 6. veka pne. i podelivši teritoriju polisa na deset teritorijalnih fila, konsultovao proročište u Delfima oko heroja po kojima treba nazvati svaku od fila.[21] A prema Herodotu, Spartanci su svoj uspeh u osvajanju Arkadije pripisali Orestovim posmrtnim ostacima, koje su ukrali iz arkadskog grada Tegeje.[22] U mitu je odnos heroja s bogovima bio blizak, ali često i bremenit sukobima. Na primer, Heraklovo ime znači "slava Here", mada je taj junak zbog boginje Here celog života trpeo razne nevolje. To se još više može reći za heroje poštovane u kultu. Možda je najupečatljiviji primer Erehtej, koga je Posejdon ubio jer je za božanskog zaštitnika Atine odabrao boginju Atenu, a ne njega. Kad su Atinjani ukazivali poštovanje Erehteju na atinskom Akropolju, prinosili su mu žrtve kao Posejdonu Erehteju.

Reference

[uredi | uredi kod]
  1. Robert Parker, u: John Boardman, Jasper Griffin and Oswyn Murray, eds. Greece and the Hellenistic World (Oxford, 1988) "Greek religion", str 288; Parker daje sažet i jasan pregled koncepta heroja.
  2. Carla Maria Antonaccio, An Archaeology of Ancestors: Tomb Cult and Hero Cult in Early Greece (1995) i "Lefkandi and Homer", u: O. Anderson and M. Dickie, Homer's World: Fiction, Tradition and Reality (1995); I. Morris, "Tomb cult and the Greek Renaissance" Antiquity No. 62, 1988, str. 750-761).
  3. Fox, Travelling Heroes in the Epic Age of Homer, 2008:34.
  4. "Kult heroja svuda ima iste karakteristike kao i kult predaka... ostaci istinskog kulta predaka dali su obrazac i predstavljali pravu polaznu tačku za kasnije verovanje u heroje i njihov kult". Rohde, 1925, str. 125.
  5. Farnell, 1921, str. 283f.
  6. Coldstream, "Hero cults in the age of Homer", Journal of the Hellenic Society, No. 96, 1976, str. 8‒17.
  7. Antonaccio, 1994, str. 395.
  8. R. K. Hack, "Homer and the cult of heroes", Transactions of the American Philological Association, No. 60, 1929, str. 57‒74.
  9. Carla M. Antonaccio, "Contesting the Past: Hero Cult, Tomb Cult, and Epic in Early Greece", American Journal of Archaeology, No. 98.3 (July 1994), str. 389‒410.
  10. Parker, 1988, str. 250.
  11. Natpisi pokazuju da su se zavetni darovi na ovoj lokaciji ostavljali još u 1. veku pne.; o tumulusu v. Whitley, "The Monuments that stood before Marathon: Tomb cult and hero cult in Archaic Attica", American Journal of Archaeology No. 98.2 (April 1994), str. 213‒230.
  12. Za ovo poslednje kao dokaz može poslužiti samo jedan grafit iz helenističkog perioda.
  13. Antonaccio, 1994, str. 398f, napomena 50, daje popis literature o ovim arheološkim nalazima.
  14. Dokazi su prikupljeni u: Jennifer Lynn Larson, Greek Heroine Cults, University of Wisconsin Press, 1995.
  15. Finley, The World of Odysseus, 1954, rev. ed. 1978, str. 32f.
  16. "Kultovi heroinâ dobro se uklapaju u naše današnje shvatanje starogrčke kulture kao čvrsto androcentrične, ali ne baš tako androcentrične kao što bi neki želeli da nas uvere" (Larson, 1995, str. 144).
  17. Whitley, 1994, str. 220ff.
  18. O osnivačima (oikistima, οἰκιστής) v. I. Malkin, Religion and Colonization in Ancient Greece, Leiden, 1987, str. 189-266.
  19. Tukidid, Istorija peloponeskog rata, V, 11, 1 (prev. Stjepan Telar).
  20. Heinrich Schliemann, Mycenae, navedeno u: Whitley 1994, str. 222 i nap. 44.
  21. Aristotel, Ustav atinski, 21, 6 i 53, 4.
  22. Herodot, Istorija, I, 67.

Izvori

[uredi | uredi kod]
  • Carla Antonaccio, An Archaeology of Ancestors: Tomb and Hero Cult in Ancient Greece, 1994
  • Lewis R. Farnell, Greek Hero-Cults and Ideas of Immortality (Oxford), 1921.
  • E. Kearns, The Heroes of Attica (BICS supplement 57) London, 1989.
  • Karl Kerenyi, The Heroes of the Greeks, 1959
  • Gregory Nagy, The Best of the Achaeans: Concepts of the Hero in Archaic Greek Poetry, 1979.
  • Erwin Rohde, Psyche: The Cult of Souls and Belief in Immortality among the Greeks, 1925
  • Jennifer Larson, Greek Heroine Cults (1995)
  • Jennifer Larson, Ancient Greek Cults: A Guide (2007). Routledge. ISBN 978-0-415-32448-9
  • D. Lyons, Gender and Immortality: Heroines in Ancient Greek Myth and Cult (1996)
  • D. Boehringer, Heroenkulte in Griechenland von der geometrischen bis zur klassischen Zeit: Attika, Argolis, Messenien (2001)
  • G. Ekroth, The Sacrificial Rituals of Greek Hero-Cults (2002)
  • B. Currie, Pindar and the Cult of Heroes (2005)