Vukosava Mićunović

Vukosava Mićunović
Vukosava Mićunović
Mesto rođenja	Velestovo, kod Cetinja Kraljevina SHS
Datum smrti	24. 2. 2016. (94 godina)
Mesto smrti	Podgorica Crna Gora
Profesija	društveno-politička radnica
Članica KPJ od	1942.
Učešće u ratovima	Narodnooslobodilačka borba
Služba	NOV i PO Jugoslavije
Čin	kapetan prve klase u rezervi
Narodni heroj od	10. jula 1952.
Odlikovanja	Orden narodnog heroja Orden bratstva i jedinsta Orden zasluga za narod sa zlatnim vencem Partizanska spomenica 1941.

Vukosava Vukica Mićunović (Velestovo, kod Cetinja, 15. mart 1921 – Podgorica, 24. februar 2016), učesnik Narodnooslobodilačke borbe, društveno-politički radnik Socijalističke Republike Crne Gore i narodni heroj Jugoslavije.

Biografija

Rođena je 15. marta 1921. godine u Velestovu, kod Cetinja. Osnovnu školu je završila u rodnom selu, a potom se bavila poslovima po domaćinstvu i čuvala stoku. Pod uticajem rođenog brata Blagote, kao i braće od stričeva Veljka i Vukašina, koji su bili članovi Komunističke partije Jugoslavije (KPJ), opredelila se za komunistički pokret. U godinama pred početak Drugog svetskog rata, zajedno sa drugim omladincima iz Cetinja i okoline učestvovala je na omladinskim izletima i opozicionim zborovima.

U toku Trinaestojulskog ustanka, 1941. godine kao omladinka je učestvovala u pozadinskim akcijama - nosila je hranu borcima i održavala vezu između ustaničkih odreda. U oktobru 1941. godine stupila je u organizaciju Crnogorske narodne omladine. Ubrzo posle toga, zajedno sa Đinom Vrbicom, članicom Pokrajinskog komiteta SKOJ-a za Crnu Goru išla je na Omladinsku konferenciju u Katinsku nahiju. U bici za Pljevlja, 1. decembra 1941. godine poginuo joj je stariji brat Ilija. Odmah potom Vukosava stupa kao borac u Velestovsku partizansku četu.

Početkom 1942. godine primljena je u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Kao partizanski borac učestvovala je u borbama na Zagredi, kod Danilovgrada, a nešto kasnije na Zagaraču, gde joj je poginuo i drugi brat Blagota, koji je bio komandant bataljona, a kasnije je proglašen za narodnog heroja. Posle bratove pogibije, nastavila je sa Lovćenskim udarnim bataljonom teške odstupne borbe sve do Grahova. Na Droškorici je u toku borbi za zauzimanje četničkog utvrđenja, gde je učestvovala kao bombaš, bila ranjena u ruku. Posle ranjavanja nalazila se u bolnici Lovćenskog partizanskog odreda, a posle formiranja Četvrte crnogorske proleterske udarne brigade, 11. juna 1942. godine stuplila je u Treću četu Drugog bataljona.

Prilikom napada na Bugojno, polovinom juna 1942. godine, prelazeći preko reke Vrbas, među prvim partizanskim borcima ušla je u grad i razoružala i zarobila dvojicu ustaša. U toku borbi za Kupres, polovinom avgusta 1942. godine, učestvovala je kao bombaš. U veoma teškim borbama ustaše su mitraljeskom vatrom na brisanom prostoru desetkovale njen bataljon. Uprkos ovome borci bataljona su očajnički jurišali i uspeli da prodru u grad. Prilikom odstupanja iz grada, jedan broj boraca na čelu sa političkom komesarom Treće čete, nije uspeo da se izvuče. Na poziv komandanta bataljona Nika Strugara, Vukosava se kao dobrovoljac prijavila da ponovo prodre u grad i izvuče grupu boraca. Za ovaj podvig, kao i junaštvo iskazano u prethodnim borbama Vukosava je bila pohvaljena od strane Vrhovnog komandanta Josipa Broza Tita. Ova pohvala objavljena je u „Biltenu Vrhovnog štaba“ br 20-22 i glasi — Za hrabro držanje i primjerno ispunjavanje svojih zadataka pohvaljujem Mićunović Vukosavu, vodnika i zamjenika komandira čete u II bataljonu IV brigade, koja se istakla u svim borbama, naročito u borbama na Bugojnu i Kupresu.

Posle borbi na Kupresu, postaje desetar, zatim vodnik, pa zamenik komandira Treće čete. Posle napada na Livno, polovinom decembra 1942. godine postala je zamenik političkog komesara Treće čete i sekretar partijske ćelije. Zajedno sa svojom jedinicom učestvovala je u borbama oko Knina, zatim kod Duvna, Imotskog, Jablanici i Konjicu. Za vreme Četvrte neprijateljske ofanzive najteže borbe sa Nemcima vodili su na Vilića Gumnu. Tada je njen bataljon izvršavao naređenje Vrhovnog štaba - da Nemce moraju zadržati po svaku cenu, kako bi se spasili ranjenici u Prozoru. Borbe su trajale čitavog dana, bataljon je izdržao jedanaest neprijateljskih juriša i pretrpeo velike gubitke. Čitava komanda Treće čete je izginula, izuzev Vukosave, a na položaju je ostalo svega devet boraca, koji su uspeli da izdrže napade neprijatelja do dolaska pojačanja. Posle Neretve Četvrta brigada je nastavila put u pravcu Crne Gore.

Posle bitke na Sutjesci, Vukosava je bila član Politodjela i rukovodilac SKOJ-a u brigadi, a potom je bila upućena u Crnu Goru, gde je određena za člana Okružnog komiteta SKOJ-a za Cetinje. Kao delegat je učestvovala na Prvom kongresu Ujedinjenog saveza antifašističke omladine Crne Gore (USAO CG) u Kolašinu, 25. i 26. novembra 1943. godine, kada je bila izabrana za člana Zemaljskog odbora. Tokom 1944. godine bila je sekretar Okružnog komiteta SKOJ-a na Cetinju. Učestvovala je i na Drugom kongresu USAO Crne Gore na Cetinju, od 15. do 17. decembra, kada je izabrana za člana Sekreterijata Zemaljskog odbor i člana Pokrajinskog komiteta SKOJ-a za Crnu Goru.

Posle oslobođenja zemlje, 1945. godine bila je aktivni društveno-politički radnik u Socijalističkoj Republici Crnoj Gori:

• član Sreskog komiteta KPJ za Cetinje,
• član, a potom i organizacioni sekretar PK SKOJ-a za Crnu Goru,
• član Centralnog komiteta Komunističke partije Crne Gore,
• član Izvršnog veća Skupštine NR Crne Gore, u dva mandata (tj prva žena ministar u istoriji Crne Gore),
• član Glavnog odbora Socijalističkog saveza radnog naroda Crne Gore,
• član Republičkog obora SUBNOR-a Crne Gore,
• član Predsedništva SR Crne Gore,
• član Centralnog komiteta Saveza komunista Jugoslavije,
• predsednik Komisije Predsedništva SK Crne Gore za opštenaronu odbranu i samozaštitu,
• član Saveta za narodnu obranu Predsedništva SR Crne Gore

Birana je za narodnog poslanika Skupštine SR Crne Gore, u četiri mandata i poslanika Savezne skupštine SFRJ, u jednom mandatu.

Umrla je 24. februara 2016. godine u Podgorici, a sahranjena je na podgoričkom groblju Čepurci.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i ostalih jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden bratstva i jedinstva sa zlatnim vencem i Orden zasluga za narod za zlatnom zvezdom i dr. Ordenom narodnog heroja odlikovana je 10. jula 1952. godine.

Literatura

• Vojna enciklopedija (knjiga peta). Beograd, 1973. godina.
• „Narodni heroji Jugoslavije”. Beograd: Mladost. 1975. 
• Heroine Jugoslavije. „Spektar“, Zagreb 1980. godina.

Spoljašnje veze

• Vijesti on lajn: Poslednja živa žena narodni heroj se u 92. godini seća prisjeća brojnih bitaka Arhivirano 2014-03-20 na Wayback Machine-u