Taranto
Comune di Taranto | |
|---|---|
 | |
| Koordinate: 40°28′N 17°14′E / 40.467°N 17.233°E | |
| Država |  Italija
|
| regija | Apulija |
| provincija | Taranto (TA) |
| frazioni | Talsano, Lido Azzurro, Lama, San Vito |
| Vlast | |
| - gradonačelnik | Ippazio Stefàno |
| Površina | |
| - Ukupna | 209 km² |
| Visina | 15 |
| Stanovništvo (2012.) | |
| - Grad | 198 728 [1] |
| Vremenska zona | UTC+1 (UTC+2) |
| Poštanski broj | 74121, 74122 i 74123 |
| Pozivni broj | 099 |
| Službena stranica www.comune.taranto | |
| Karta | |
  Taranto | |
Taranto (grčki: Taras, latinski: Tarentum) je glavni grad istoimene talijanske provincije Taranto u regiji Apulija od 198 728 stanovnika.[1]
Geografske karakteristike[uredi | uredi kod]
Taranto leži na poluotoku - Salento (istočnom kraku Apeninskog poluotoka), duboko unutar Tarantskog zaljeva, kojeg ovdje zovu Mare Grande (Veliko more) i slijedećeg manjeg zaljeva - .Mare Piccolo (Malo more).[2] On nije bio zaljev, nago laguna sve do 15. vijeka kad je zbog novoizgrađenog aragonskog dvorca prokopan kanal, radi njegove obrane.
otočići San Pietro (veći) i San Paolo (manji) štite vanjsku trgovačku luku u Mare Grande, a unutar manjeg zaljeva Mare Piccolo smještena je ratna luka.
Historija[uredi | uredi kod]
Taranto kao grčka kolonija[uredi | uredi kod]
Kao godina osnivanja Taranta uzima se 706. pne., iako je to vjerojatno zbilo ranije tokom 8. vijeka pne. kad su grčki kolonisti iz Sparte i Lakonije zauzeli mesapijsko selo Taras na ušću istoimene riječice (današnja Tara).[2] Oni su osnovali potpuno novi grad na poluotoku, koji je to prestao biti 1480. kad je prokopan kanal između tadašnje lagune (Mare Piccolo) i velikog zaljeva (Mare Grande).[2]
Taras je ubrzo postao jedan od vodećih gradova Magna Graecia (grčke kolonije u Južnoj Italiji), njegovi stanovnici osnovali su sami nekoliko drugih primorskih gradova. Taras je dosegao vrhunac svoje vojne i ekonomske moći u 4. vijeku pne. kad je u njemu djelovao veliki filozof i naučnik Arhita, ali je nakon njegove smrti nazadovao zbog niza ratova u kojima je sudjelovao.[2] Njegovo nazadovanje kulminiralo je 272. pne. kad su ga zauzeli Rimljani.[2] Tokom Drugog punskog rata - Taras su zauzeli Kartažani pod vodsvom generala Hanibala, ali su ga Rimljani ponovno zauzeli i opljačkali - 209. pne.. Pod rimskom vladavinom - Tarentum, kako su ga oni zvali, više nikad nije povratio svoj značaj i broj stanovnika, iako su mu oni dali brojne privilegije, nebili ga ponovno naselili.[2]
Taranto u srednjem vijeku[uredi | uredi kod]
Između 6, i 10. vijeka Taranto je promijenio više gospodara; Gote, Bizantince, Langobarde i Arape. Razorili su ga Saraceni - 927. ali ga je obnovio bizantski car Nikifor II Foka - 967. Nakon tog ga je zauzeo normanski avanturist Robert Guiscard - 1063., njegov sin i nasljednik Bohemond I, uspio je postati knez Taranta. U tom vremenu, iz Taranta su polazili brojni brodovi sa križarima za Jeruzalem. Nakon tog je Taranto postao dio normanske Kraljevine Sicilije, a zatim Napuljskog kraljevstva, kojim su naizmjence vladale dinastije Anžuvinaca i Aragonaca.
Tokom 16, i 17. vijeka grad su u više navrata napali Osmanlije.[2]
Taranto u novom dobu[uredi | uredi kod]
Za Napoleonskih ratova Taranto je bio baza francuske mornarice, ali je nakon poraza Napoleona - 1815., vraćen Kraljevini dviju Sicilija u čijem je sastavu bio sve do Ujedinjenja Italije 1860. Za Kraljevine Italije Taranto je izrastao u važnu bazu Talijanske ratne mornarice, i odigrao važnu ulogu u oba svjetska rata.[2]
U noći između 11. - 12. novembra 1940., za vrijeme drugog svjetskog rata, britanska Kraljevska avijacija izvela je Napad na Taranto, to je bio prvi zračni napad izveden na taj način, i na takvu udaljenost, jer su napad izveli malobrojni hidroavioni koji su poletjeli sa nosača aviona Illustrious.[2]
Znamenitosti[uredi | uredi kod]
Obzirom na veličinu grčkog polisa - Tarasa, grad ima relativno malo spomenika iz tog vremena. Po brojnim grčkim nekropolama, koje su iskopane unutar historijskog centra, pronađena je impresivna zbirka keramike, kako one iz Grčke, tako i one koju su izradili domaći majstori. Uz to je pronađen i velik broj statua boga Apolona, koje su bile namjenjene njegovom hramu koji se tu nalazio, uz velik broj reljefa. Najveći dio tog materijala danas je izložen u lokalnom Nacionalnom muzeju.[2]
Taranto ima puno više ostataka Rimske umjetnosti, između ostaloga; ostatke velikih javnih termi i amfiteatar, puno podnih mozaika, kuća i brojne grobnice. Stari grad (Città Vecchia) - Taranta, nalazi se na mjestu grčke - Akropole Taras na današnjem otoku između unutrašnje i vanjske luke. Na otoku se nalazi aragonski dvorac iz 1480., kasnije proširivan, romanička katedrala San Cataldo iz 11. vijeka s baroknom fasadom) i crkva San Domenico Maggiore iz 1302., s impozantnim portalom i rozetom.[2]
U novom dijelu grada - Città Nuova, koji se prostire po poluotoku jugoistočno od centra, nalazi se Arsenal iz 1803., zgrade državne administracije, Državni geofizički opservatorij (1905.), Narodni muzej i Državni zavod za biologiju mora (1931.).[2]
Kvart - Borgo na sjeverozapadu je industrijska zona grada.[2]
Po Tarantu se zove i jedna vrsta pauka - Tarantula (Theraphosidae). Po jednoj lokalnoj verziji zbog tog divovskog otrovnog pauka, nastao je i ples tarantella. Kad bi nekog ubo taj pauk, on bi odmah stao cupkati i plesati, da se iznoji, jer je to bio recept da se na taj način izluči otrov iz krvi, i tako spasi život .
Privreda i transport[uredi | uredi kod]
Taranto je prije svega važna trgovačka i ratna luka, ali i snažan industrijski grad sa čeličanom, željezarom, rafinerijom nafte, cementarom, brodogradilištem, pogonima kemijske i tekstilne industrije.[2] Okolica grada je plodan poljoprivredni kraj, pa je razvijena i prehrambena industrija. U zaljevu Mare Piccolo razvijen je kavezni uzgoj riba, i uzgoj školjaka; dagnji i oštriga.[2]
Taranto je povezan željeznicom sa Barijem, Brindisijem i Metapontom.[2]
Gradovi prijatelji[uredi | uredi kod]
Izvori[uredi | uredi kod]
Vanjske veze[uredi | uredi kod]
- Službene stranice grada Arhivirano 2012-05-25 na Wayback Machine-u (it)
- Taranto na portalu Encyclopædia Britannica (en)