Srednjovjekovni latinski jezik
| Srednjovjekovni latinski | |
|---|---|
| Latinitas medii aevi | |
| Jezična porodica | Indoevropski jezici
|
| Jezični kodovi | |
| ISO 639-1 | – |
| ISO 639-3 | – |
 | |
Srednjovjekovni latinski (orginalno Latinitas medii aevi ili Media Latinitas - lat-med[1]) je izumrli oblik latinskog, koji se govorio tokom srednjeg vijeka.[2]
Srednjovjekovni latinski prije svega bio je jezik malog broja učenih ljudi - lingua franca kojim su oni međusobno komunicirali. To je bio i liturgijski jezik kalcedonskog kršćanstva i katoličke crkve, ali i jezik nauke, literature, zakonodavstva i administracije. I pored toga što su većina njegovih govornika i korisnika bili svećenici ili ljudi stasali unutar crkve, srednjovjekovni latinski ne treba brkati sa crkvenolatinskim.[2]
Ne postoji stvarni konsenzus o točnoj granici kad završava klasični latinski i započinje srednjovjekovni latinski. Pojedini lingvisti smatraju da se pojavio zajedno sa usponom ranocrkvenolatinskog sredinom 4. vijeka, a po drugima se to dogodilo tek početkom 5. vijeka, dok neki smatraju da se to desilo kad se počelo pisati romanskim jezicima umjesto latinskim dakle negdje tek početkom 10. vijeka.[2]
Govorio se do početka 14. vijeka kad ga je istisnuo renesansni latinski.[2]
Izvori[uredi | uredi kod]
- ↑ „Medieval Latin” (engleski). Multitree. Pristupljeno 29. 01. 2018.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 „A Brief History of the Latin Language: Medieval Latin” (engleski). Bright Hub Education. Pristupljeno 29. 1. 2018.