Srbijanska ekspedicija na Mount Everest 2005.

Srbijanska ekspedicija na Mount Everest 2005, pod nazivom Vojvođanska Everest 8848 ekspedicija Proljeće 2005, ostvarila je uspješan uspon na Mount Everest dvadesetdevetog maja 2005.

Ekspediciju je organizovao Planinarski savez Vojvodine. Članovi su bili:

• Miodrag Jovović (vođa ekspedicije) iz Vrbasa,
• Iso Planić iz Subotice
• Andor Luhović
• Hoselito Bite iz Subotice
• Goran Ferlan iz Rume
• Mirjana Vasut
• Mirjana Stevanović
• Milivoj Erdeljan iz Novog Sada.

U sklopu priprema, 2002. godine osvojili su Kilimanjaro, a naredne dvije godine dva himalajska vrha, Barunce (7129. metara) i Shishapangma (8.012 metara), čime su postali prva srbijanska ekspedicija koja je osvojila neki vrh na Himalajima i prva koja se popela preko osam hiljada metara.

Na put vojvođanski alpinisti su krenuli 28. marta. Prvo odredište bio je Katmandu. Tu su proveli nekoliko dana obezbeđujući opremu, a onda su 2. aprila krenuli za Tibet, gde su desetak dana, na nadmorskoj visini od 4.000 metara, iskoristili za aklimatizaciju. Slijedeća stanica bio je Bazni kamp (5.174 metra), gde uzimaju 32 jaka (himalajsko goveče) kako bi pet tona opreme prenijeli do mjesta gde su napravili svoj bazni kamp (6.400 metara), koji će im narednih 46 dana biti jedini dom.

Angažovali su i kuvara, pomoćnika kuvara i trojicu Šerpa kao vodiče. Poslije nekoliko dana privikavanja na vremenske uslove i smanjenu količinu kiseonika u vazduhu, podigli su kamp "Veliko sedlo", na visini od 7.042 metra. Tu su iznijeli užad, šatore i hranu, i taj kamp je služio kao neka vrsta magacina. Zatim su na visini od 7.800 metara podigli drugi visinski kamp (C2), a na 8.300 metara treći (C3). Nakon toga, vratili su se u Bazni kamp. Uslijedili su dugi dani iščekivanja, sa vjetom koji je bukvalno svakog dana duvao, i to jačinom i do 77 kilometara na čas. Nervoza je neprestano rasla.

Uspon

Na završni uspon pošli su zajedno sa Norvežanima, i 26. maja bili su na prvom visinskom kampu (C1), 27. maja na C2, a 28. maja oko 8.30 časova krenuli su ka C3 (8.300 metara) i stigli oko 16 časova. Vjetar je bio toliko jak (preko 100 kilometara na čas) da im je iz ruku istrgao jedan šator i bacio ga sa druge strane grebena. Spas su pronašli u komšijskom šatoru. Narednih osam sati provelu su u topljenju leda - za litar vode led se topi cio sat. Na visini od 8.000 metara treba da se popije nekoliko litara vode, a ako se zna da je u vazduhu na toj visini svega 17 odsto kiseonika, onda je jasno kakav napor za organizam predstavlja osmosatno klečanje pored plinske boce. Nešto poslije ponoći, Goran Ferlan, Iso Panić i Bite Hoselito krenuli su prema vrhu. Nadali su se da mogu iskoristiti jedan kratki vremenski period smirivanja vremena. Ferlan i Hoselito poslije izvjesnog vremena zbog povreda i iscrpljenosti odustaju, dok Planić u pratnji dvojice Šerpa nastavlja.

Dvadesetdevetog maja 2005. godine, u 8,10 sati, Iso Planić, član šestočlane alpinističke ekspedicije iz Vojvodine, zajedno sa dvojicom Šerpa, osvojio je krov svijeta. Jednom od dvojice nepalskih Šerpa, koji je sa Isom Planićem došao da vrha Everesta, amputiran je prst na jednoj ruci, iako je imao debele rukavice. Ovo je teško palo svim članovima ekspedicije jer su sa svom trojicom Šerpa veliki prijatelji, a to prijateljstvo je građeno godinama, pošto su ove Šerpe bili njihovi vodiči i prilikom pohoda na Shishapangmu (8027 m.).

Objašnjenje

Planinarski savez Srbije je sljedbenik Srpskog planinskog društva, osnovanog 17. juna 1901. godine u Beogradu i pravni sljedbenik Planinarskog saveza Srbije i Crne Gore koji je prestao da postoji 01.12.2006. godine.