George II od Velike Britanije
| George II. | |
|---|---|
| |
| Portret Georga II od Thomasa Hudsona | |
| Kralj Velike Britanije | |
| Vladavina | 11. jun 1727. - 11. jun 1760. |
| Prethodnik | George I |
| Nasljednik | George III |
| Knez izbornik Elektorata Hannover | |
| Vladavina | 1727. - 1760. |
| Prethodnik | George I |
| Nasljednik | George III |
| Supruga | Carolina od Ansbacha |
| Djeca | Frederick, princ od Walesa, Anne, Amelia, Carolina, George William, William, vojvoda od Cumberlanda, Mary, Louisa, kraljica Danske i Norveške |
| Puno ime | |
| Georg August | |
| Dinastija | Hanover |
| Otac | George II |
| Majka | Sophia Dorothea od Cellea |
| Rođenje | 10. oktobar 1660. (30. oktobar po Starom kalendaru)[1] Hannover, Sveto Rimsko Carstvo |
| Smrt | 25. oktobar 1760. London |
George II. rođen kao Georg August (Hannover, Elektorat Hannover, 10. oktobar 1683. - London, 25. oktobar 1760.), bio je kralj Velike Britanije i izborni knez Elektorata Hannover od 1727. do svoje smrti 1760.[1]
Uz to bio je markiz i vojvoda od Cambridgea.[1] On je bio drugi britanski monarh iz njemačke dinastije Hanover.
Iako je imao dobro i zdravo političko rasuđivanje, nedostatak samopouzdanja doveo ga je do tog da je ovisio o svojim ministrima, ponajviše o Robertu Walpoleu.[1]
Biografija[uredi | uredi kod]
George August je bio jedini sin njemačkog princa Georga Ludwiga, kneza izbornika od Hannovera i kasnijeg kralja Georga I (1714. - 1727.) i Sophije Dorothe od Cellea. Odrastao je u Hannoveru u kom se 1705. i oženio, lijepom i inteligentnom Caroline od Ansbacha. [1] Nakon stupanja njegovog oca na engleski tron dobio je titulu Princa od Walesa i londonsku rezidenciju Leicester. Sve do 1717. Georg I i njegov sin bili su u teškim svađama i mrzili jedan drugog.[1]
Tako je prinčeva londonska rezidencija postala okupljalište vigovskih disideneta na čelu sa Walpolom i vikontom Charlesom Townshendom. Mlako pomirenje između sina i oca 1720 dovelo do uključivanja Walpola u vladu Georga I, zbog tog se mladi princ toliko naljutio na njega da ga nije htio uključiti u svoju administraciju, na kraju je pristao na intervenciju svoje žene Caroline.[1]
George II se za prve dvije dekade svoje vladavine, podjednako bavio međunarodnom i unutrašnjom politikom. Podržavao je Walpola u kresanju troškova i nastojanju da održava mir na vanjskom planu, usto je dopustio vigovskim ministrima da iskoriste njegovo pokroviteljstvo, kako bi došli do većine u parlamentu.[1] Na taj način je Walpole osigurao priznanje Georgeve legitimnosti kod mnogih utjecajnih Torijevaca koji su bili simpatizeri Jakobita i protjeranih pretendenata na tron iz Dinastije Stuart. Pa tako nitko od tadašnjih utjecajnih političara nije dovodio u pitanje Georgevu poziciju za vrijeme neuspjele jakobitske bune 1745. Ali je otpor prema politici Georga i Walpola ipak rastao, pa se ponovila situacija u kojoj se našao i njegov otac, da mu je vlastiti sin Frederick Ludwig (Louis) postao lider opozicije protiv njegove administracije.[1] Njihova snaga je narasla, tako da su 1742. bili dovoljno jaki da prisile Walpola da podnese ostavku.
George II je brzo pronašao zamjenu u Johnu Carteretu (kasnijem grofu od Granvilla), koji je bio previše ohol, i zbog tog nepopularan u političkim krugovima. Njih dvoje upleli su Britaniju u Rat za austrijsko naslijeđe (1740. - 1748.), i na taj način dali svojim protivnicima priliku da ih optuže da su podredili britanske interese, potrebama Georgeva njemačkog posjeda.[1] Zbog tog je George u novembru 1744 popustio pred pritiscima parlamenta i prihvatio Carteretovu ostavku. Petnaest mjeseci kasnije svi kraljevi ministri, podnijeli su kolektivnu ostavku i tako prisilili Georga da postavi za premijera Williama Pitta (kasnijeg grofa od Chathama), koji je dotad bio glavni Carteretov protivnik.[1]
Tokom posljednje dekade života,George je izgubio je interes za politiku, tako da je Sedmogodišnji rat (1756. -1763.) bio samo pasivni promatrač. George je umro iznenada, a naslijedio ga je unuk (sin Fredericka Ludwiga) koji je poslao George III.
Tokom cijelog svog života George je pokazivao strast za bilo što u vezi s vojskom. Tako je za rata s Francuzima, pokazao je zavidnu količinu hrabrosti u Bitci kod Dettingena 1743., to je inače bio posljednji put kad se jedan britanski kralj pojavio na bojnom polju.[1] Tamo je vrlo marljivo svaki dan, organizirao obuku narednika. Njegov drugi veliki interes bila je muzika, osobito je volio operu i bio mecena njemačkog kompozitora Georga Friedricha Handela.[1]
Izvori[uredi | uredi kod]
Vanjske veze[uredi | uredi kod]
| Prethodnik: | Kralj Ujedinjenog Kraljevstva | Nasljednik: |
| George I | George III |