Milan Stojadinović – razlika između verzija
Nema sažetka izmjene |
|||
| Red 52: | Red 52: | ||
[[Kategorija:Ministri Kraljevine Jugoslavije]] |
[[Kategorija:Ministri Kraljevine Jugoslavije]] |
||
[[Kategorija:Premijeri Jugoslavije]] |
[[Kategorija:Premijeri Jugoslavije]] |
||
[[Kategorija:Doktori pravnih nauka]] |
|||
[[Kategorija:Srpski političari u prvoj Jugoslaviji]] |
|||
[[Kategorija:Premijeri]] |
|||
Verzija na datum 11 mart 2015 u 08:08
| Milan Stojadinović | |
 Milan Stojadinović | |
| Biografija | |
|---|---|
| Datum rođenja | 4. avgust 1888. |
| Mesto rođenja | Čačak (Kraljevina Srbija) |
| Datum smrti | 24. oktobar 1961. |
| Mesto smrti | Buenos Ajres (Argentina) |
| Narodnost | Srbin |
| Veroispovest | Pravoslavna |
| Politička partija | Jugoslovenska radikalna zajednica, Srpska radikalna stranka |
| Diploma sa | Univerzitet u Beogradu |
| Profesija | pravnik i ekonomista |
| Mandat(i) | |
| Predsednik Vlade Kraljevine Jugoslavije | |
| 24. jun 1935 — 1939. | |
| Prethodnik | Bogoljub Jevtić |
| Naslednik | Dragiša Cvetković |
| Ministar finansija Kraljevine Jugoslavije | |
| 1924 — 1928. | |
uredi  |
|
Milan Stojadinović (Čačak, 4. kolovoza 1888. - Buenos Aires, 24. listopada 1961.), srpski ekonomist, sveučilišni profesor i radikalski političar. Bio je član Jugoslavenske radikalne zajednice i Srpske radikalne stranke.
Bio je predsjednik Vlade Kraljevine Jugoslavije od 24. lipnja 1935. do 5. veljače 1939. godine. Vladao je u osloncu na nacističku Nemačku i fašističku Italiju. Stojadinović je tajno pristao na italijansko zauzimanje Albanije, a zauzvrat je dobio podršku jugoslovenskih Nemaca, kojima je Hitler naložio da glasaju za njega.[1] Takođe, Stojadinović je organizovao sopstveni fašistički omladinski pokret koji je uključivao vojne uniforme, Hitlerov pozdrav i ritmično salutiranje "vođa, vođa".[2]
Uoči nemačkog napada na Jugoslaviju, 18. ožujka 1941., prognan je na grčki teritorij, a zatim predan Englezima.
Nakon rata, 1948. odlazi u Argentinu i nastanjuje se u Buenos Airesu. Tamo stupa u kontakt s bivšim poglavnikom NDH Antom Pavelićem, s kojim krajem 1954. godine sklapa načelni sporazum o razbijanju i podjeli SFR Jugoslavije.[3]
Dvije godine poslije njegove smrti 1963., "El Economista" objavljuje njegove memoare Ni rat ni pakt - Jugoslavija između dva rata.