Pravoslavlje (novine) – razlika između verzija
| Red 23: | Red 23: | ||
[[Srpska pravoslavna crkva u Jugoslovenskim ratovima|U periodu Jugoslovenskih ratova]], ovaj list postaje izrazito nacionalno orjentisan. Crkveni autori su novu hrvatsku državu odmah poredili sa ustaškom [[NDH|Nezavisnom Državom Hrvatskom]]. U "Pravoslavlju" je 15. marta 1991. godine objavljen tekst vladike Lukijana slavonskog pod naslovom "''Antisrpsko nastupanje ustaške države''". Crkvena štampa je mnogo uradila na ubeđivanju srpskog naroda u ustaštvo novih hrvatskih vlasti.<ref name="Tomanić"/> Na naslovnoj strani "Pravoslavlja" od 1. novembra 1991. godine je objavljeno [[pismo patrijarha Pavla lordu Karingtonu]] u kom se kaže da "Srbi ne mogu da žive sa Hrvatima ni u kakvoj državi. Ni u kakvoj Hrvatskoj." i da "Delovi Hrvatske moraju biti pripojeni matici srpskog naroda, Republici Srbiji". Nakon [[opsada Vukovara|pada]] [[Vukovar]]a 18. novembra [[1991]]. 'Pravoslavlje' je objavilo da ''deca Vukovara dišu radošću i srećom jer su oslobođena''.<ref name="II deo">[http://www.pescanik.net/content/view/4028/171/ Zašto se u crkvi šapuće, II deo]</ref> Nakon referenduma za nezavisnost [[BiH]], glavni urednik "Pravoslavlja" Dragan Terzić je [[mart]]a [[1992]]. pisao da bi Srbi u BiH imali isti status koji imaju [[hrišćani]] u [[islam]]skim zemljama, tj. “bili bi [[rob]]ovi", što su već iskusili tokom islamske okupacije.<ref name="Tomanić"/> Uoči prvih sukoba u Bosni, "Pravoslavlje" [[15. mart]]a 1992. piše da [[rat]] ne mora nužno biti loš, i da [[mir]] ne mora nužno biti dobar, već zavisi od sadržaja kojim su ispunjeni.<ref>"Pravoslavlje" 15. mart 1992.</ref> |
[[Srpska pravoslavna crkva u Jugoslovenskim ratovima|U periodu Jugoslovenskih ratova]], ovaj list postaje izrazito nacionalno orjentisan. Crkveni autori su novu hrvatsku državu odmah poredili sa ustaškom [[NDH|Nezavisnom Državom Hrvatskom]]. U "Pravoslavlju" je 15. marta 1991. godine objavljen tekst vladike Lukijana slavonskog pod naslovom "''Antisrpsko nastupanje ustaške države''". Crkvena štampa je mnogo uradila na ubeđivanju srpskog naroda u ustaštvo novih hrvatskih vlasti.<ref name="Tomanić"/> Na naslovnoj strani "Pravoslavlja" od 1. novembra 1991. godine je objavljeno [[pismo patrijarha Pavla lordu Karingtonu]] u kom se kaže da "Srbi ne mogu da žive sa Hrvatima ni u kakvoj državi. Ni u kakvoj Hrvatskoj." i da "Delovi Hrvatske moraju biti pripojeni matici srpskog naroda, Republici Srbiji". Nakon [[opsada Vukovara|pada]] [[Vukovar]]a 18. novembra [[1991]]. 'Pravoslavlje' je objavilo da ''deca Vukovara dišu radošću i srećom jer su oslobođena''.<ref name="II deo">[http://www.pescanik.net/content/view/4028/171/ Zašto se u crkvi šapuće, II deo]</ref> Nakon referenduma za nezavisnost [[BiH]], glavni urednik "Pravoslavlja" Dragan Terzić je [[mart]]a [[1992]]. pisao da bi Srbi u BiH imali isti status koji imaju [[hrišćani]] u [[islam]]skim zemljama, tj. “bili bi [[rob]]ovi", što su već iskusili tokom islamske okupacije.<ref name="Tomanić"/> Uoči prvih sukoba u Bosni, "Pravoslavlje" [[15. mart]]a 1992. piše da [[rat]] ne mora nužno biti loš, i da [[mir]] ne mora nužno biti dobar, već zavisi od sadržaja kojim su ispunjeni.<ref>"Pravoslavlje" 15. mart 1992.</ref> |
||
[[Mitropolit Jovan]] je od 15. februara [[1992]]. do 1. decembra [[1994]]. godine bio član uređivačkog odbora "Pravoslavlja", ali nije imao uticaja na uređivanje, jer se "uređivački odbor nije sastajao". Jovan se zbog toga dva puta pismeno žalio arhijerejskom sinodu, juna i novembra 1994. godine, iznevši brojne primedbe. U to vreme, u Sinodu je nadležni za crkvene medije bio [[mitropolit Amfilohije]]. Pošto su pročitali Jovanove primedbe, članovi Sinoda su ga decembru 1994. uklonili iz uređivačkog odbora. On je za svoju smenu saznao u 'Pravoslavlju' br. 668 od [[15. januar]]a [[1995]]. Umesto uklonjenog Jovana, novi član uređivačkog odbora postao je Amfilohije koji je kasnije postavljen i za predsednika uređivačkog odbora "Pravoslavlja".<ref name="Tomanić"/> |
|||
Tokom 2000-ih godina, antizapadni i antievropski diskurs je postao dominantan i glasan. Zvanična crkvena publikacija Pravoslavlje je praktično poprimila karakter antizapadnog glasila, u kom su oni koji misle drugačije redovno žigosani kao ''izdajnici'', ''nesrbi'', ''evroslinavci'', „''novodobci''“, itd.<ref name="izvori"/> Pravoslavlje često govori o [[teorija zavere|zaveri]] [[Zapad]]a u cilju "duhovnog genocida" srpskog naroda posredstvom „[[sekta|sekti]]“. Navodno, postoji „plan o sistematskom pokrivanju cele Srbije... mrežom sekti“.<ref name="izvori"/> |
Tokom 2000-ih godina, antizapadni i antievropski diskurs je postao dominantan i glasan. Zvanična crkvena publikacija Pravoslavlje je praktično poprimila karakter antizapadnog glasila, u kom su oni koji misle drugačije redovno žigosani kao ''izdajnici'', ''nesrbi'', ''evroslinavci'', „''novodobci''“, itd.<ref name="izvori"/> Pravoslavlje često govori o [[teorija zavere|zaveri]] [[Zapad]]a u cilju "duhovnog genocida" srpskog naroda posredstvom „[[sekta|sekti]]“. Navodno, postoji „plan o sistematskom pokrivanju cele Srbije... mrežom sekti“.<ref name="izvori"/> |
||
Verzija na datum 19 august 2011 u 17:49
- Za drugo značenje vidi Pravoslavlje.
Pravoslavlje su zvanične novine srpske patrijaršije. Izdaje ih Informativno-izdavačka ustanova Svetog arhijerejskog sinoda Srpske pravoslavne crkve.
Časopis Pravoslavlje izlazi dva puta mjesečno i tiraž mu je 10.000 primjeraka. Časopis sadrži 48 strana i obrađuje širok spektar tema, uključujući teologiju, politiku, društvo, itd.
U početku su za časopis SPC pisali isključivo sveštenici, ali poslednjih godina sve je više laika koji pišu za „Pravoslavlje“.
Povijest
Prvi broj časopisa „Pravoslavlje“ je objavljen 15. aprila 1967. godine s blagoslovom patrijarha srpskog Germana.
Nakon smrti Josipa Broza Tita na naslovnoj strani Pravoslavlja je objavljen tekst:
Građane je bolno pogodila vest o smrti čoveka koji je vodio našu otadžbinu i ljude kroz sve bure i oluje tokom četiri decenije, i koji je ušao u istoriju kao beskompromisni borac za bratstvo i jedinstvo... Pravoslavni Jugoslavije se opraštaju od Josipa Broza izražavajući mu blagoslov i zahvalnost što su živeli u slobodi.[1]
Pravoslavlje se u periodu SFRJ više bavilo Svetim pismom, nego društvenim događajima. Tadašnji glavni urednik "Pravoslavlja" Radomir Rakić je u decembru 1980. objasnio kojim se principima rukovodio pri uređivanju crkvenog lista: "Nama je pretežnije da iznesemo šta je rečeno u Svetom pismu, nego kako se pojedini današnji jerarh izrazio o nekom prolaznom događaju!"[2]
Međutim, u godinama nakon Titove smrti, crkvenim izdavaštvom su zavladali drugačiji uređivački principi. U tom razdoblju je grupa nacionalistički orijentisanih justinovaca i nikolajevaca preuzela vodeće svešteničke funkcije u SPC, pa se Pravoslavlje više okreće političkim i vojnim temama, a manje teološkim.[3] Sveto pismo će se pominjati tek uzgred, često radi opravdanja političkih stavova.[2]
Krajem 1983. godine "Pravoslavlje" započinje objavljivanje feljtona Atanasija Jevtića „Od Kosova do Jadovna“, u kojem akcentuje stradanja srpskog naroda u raznim vremenima i raznim delovima Jugoslavije. Feljton prvo detaljno opisuje napade na Srbe na Kosovu, maltretiranje monaha, silovanja monahinja, itd, a zatim u nastavku sa kosovske savremenosti prelazi na prošlost i stradanja Srba u NDH.[2]
U periodu Jugoslovenskih ratova, ovaj list postaje izrazito nacionalno orjentisan. Crkveni autori su novu hrvatsku državu odmah poredili sa ustaškom Nezavisnom Državom Hrvatskom. U "Pravoslavlju" je 15. marta 1991. godine objavljen tekst vladike Lukijana slavonskog pod naslovom "Antisrpsko nastupanje ustaške države". Crkvena štampa je mnogo uradila na ubeđivanju srpskog naroda u ustaštvo novih hrvatskih vlasti.[2] Na naslovnoj strani "Pravoslavlja" od 1. novembra 1991. godine je objavljeno pismo patrijarha Pavla lordu Karingtonu u kom se kaže da "Srbi ne mogu da žive sa Hrvatima ni u kakvoj državi. Ni u kakvoj Hrvatskoj." i da "Delovi Hrvatske moraju biti pripojeni matici srpskog naroda, Republici Srbiji". Nakon pada Vukovara 18. novembra 1991. 'Pravoslavlje' je objavilo da deca Vukovara dišu radošću i srećom jer su oslobođena.[4] Nakon referenduma za nezavisnost BiH, glavni urednik "Pravoslavlja" Dragan Terzić je marta 1992. pisao da bi Srbi u BiH imali isti status koji imaju hrišćani u islamskim zemljama, tj. “bili bi robovi", što su već iskusili tokom islamske okupacije.[2] Uoči prvih sukoba u Bosni, "Pravoslavlje" 15. marta 1992. piše da rat ne mora nužno biti loš, i da mir ne mora nužno biti dobar, već zavisi od sadržaja kojim su ispunjeni.[5]
Mitropolit Jovan je od 15. februara 1992. do 1. decembra 1994. godine bio član uređivačkog odbora "Pravoslavlja", ali nije imao uticaja na uređivanje, jer se "uređivački odbor nije sastajao". Jovan se zbog toga dva puta pismeno žalio arhijerejskom sinodu, juna i novembra 1994. godine, iznevši brojne primedbe. U to vreme, u Sinodu je nadležni za crkvene medije bio mitropolit Amfilohije. Pošto su pročitali Jovanove primedbe, članovi Sinoda su ga decembru 1994. uklonili iz uređivačkog odbora. On je za svoju smenu saznao u 'Pravoslavlju' br. 668 od 15. januara 1995. Umesto uklonjenog Jovana, novi član uređivačkog odbora postao je Amfilohije koji je kasnije postavljen i za predsednika uređivačkog odbora "Pravoslavlja".[2]
Tokom 2000-ih godina, antizapadni i antievropski diskurs je postao dominantan i glasan. Zvanična crkvena publikacija Pravoslavlje je praktično poprimila karakter antizapadnog glasila, u kom su oni koji misle drugačije redovno žigosani kao izdajnici, nesrbi, evroslinavci, „novodobci“, itd.[3] Pravoslavlje često govori o zaveri Zapada u cilju "duhovnog genocida" srpskog naroda posredstvom „sekti“. Navodno, postoji „plan o sistematskom pokrivanju cele Srbije... mrežom sekti“.[3]
U novembru 2008, časopis „Pravoslavlje“ je obilježio izlaženje 1.000 broja.
Izvori
- ↑ Pravoslavlje, 15. maj 1980.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 MILORAD TOMANIĆ, SRPSKA CRKVA U RATU I RATOVI U NJOJ
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Filozofsko-teološki izvori antievropskog i antizapadnog diskursa u SPC
- ↑ Zašto se u crkvi šapuće, II deo
- ↑ "Pravoslavlje" 15. mart 1992.