Besmrtnost – razlika između verzija
m Bot: popravljanje preusmjeravanja |
Nema sažetka izmjene |
||
| Red 3: | Red 3: | ||
'''Besmrtnost''' (lat. ''immortalitas'') je stanje oslobođenosti od [[smrt]]i ili uništenja, odnosno stanje večnog života.<ref name="Oksfordski filozofski rečnik">Besmrtnost, Oksfordski filozofski rečnik, Sajmon Blekburn, Svetovi, Novi Sad, 1999. ISBN 86-7047-303-8</ref> Pojam besmrtnosti obično označava učenje po kojem [[duša]] nadživljuje telesnu [[smrt]]. Ponekad se odnosi i na [[vječnost|večnost]] [[biće|bića]]. |
'''Besmrtnost''' (lat. ''immortalitas'') je stanje oslobođenosti od [[smrt]]i ili uništenja, odnosno stanje večnog života.<ref name="Oksfordski filozofski rečnik">Besmrtnost, Oksfordski filozofski rečnik, Sajmon Blekburn, Svetovi, Novi Sad, 1999. ISBN 86-7047-303-8</ref> Pojam besmrtnosti obično označava učenje po kojem [[duša]] nadživljuje telesnu [[smrt]]. Ponekad se odnosi i na [[vječnost|večnost]] [[biće|bića]]. |
||
Učenje o besmrtnosti može uključiti samo preživljavanje duše shvaćene kao duhovne suštine privremeno smeštene u telu ili može uključivati [[vaskrsenje|uskrsnuće]] tela, kao u [[abrahamske religije|avramskim religijama]]. |
Učenje o besmrtnosti može uključiti samo preživljavanje duše shvaćene kao duhovne suštine privremeno smeštene u telu ili može uključivati [[vaskrsenje|uskrsnuće]] tela, kao u [[abrahamske religije|avramskim religijama]]. Teorija lične besmrtnosti glasi da ćemo posle sopstvene smrti živeti drugi život, odnosno nastaviti da živimo večno.<ref name="Oksfordski filozofski rečnik"/> |
||
| ⚫ | |||
== Shvatanja == |
|||
| ⚫ | Prema [[Platon]]ovoj filozofiji moguće je da [[duša]] nadživi propast tela. Za [[Aristotel]]a, duša je forma tela, i ne može postojati bez njega kao odvojena supstancija, kao što osmeh ne može postojati bez lica.<ref name="Oksfordski filozofski rečnik"/> U platonističkim i neoplatonističkim tradicijama besmrtnost se pre doživljava kao bezvremenost, gde je cilj mudrog čoveka živeti izvan vremena, a ne živeti večno.<ref name="Oksfordski filozofski rečnik"/> |
||
== U filozofiji == |
|||
Teorija lične besmrtnosti naglašava da ćemo posle sopstvene smrti (kao smrti koju utvrđuju drugi) živeti drugi život, odnosno nastaviti da živimo večno.<ref name="Oksfordski filozofski rečnik"/> |
|||
| ⚫ | Prema [[Platon]]ovoj filozofiji moguće je da [[duša]] nadživi propast tela. Za [[Aristotel]]a, duša je forma tela, i ne može postojati bez njega kao odvojena supstancija, kao što osmeh ne može postojati bez lica.<ref name="Oksfordski filozofski rečnik"/> U platonističkim i neoplatonističkim tradicijama besmrtnost se pre doživljava kao bezvremenost, gde je cilj mudrog čoveka živeti izvan vremena, a ne živeti večno.<ref name="Oksfordski filozofski rečnik"/> |
||
| ⚫ | |||
== Argumenti == |
== Argumenti == |
||
| Red 24: | Red 23: | ||
== Vidi još == |
== Vidi još == |
||
* [[Smrt]] |
* [[Smrt]] |
||
* [[Vječnost |
* [[Vječnost]] |
||
* [[Vaskrsenje]] |
* [[Vaskrsenje]] |
||
* [[Reinkarnacija]] |
* [[Reinkarnacija]] |
||
* [[Odnos duše i tela]] |
|||
[[Kategorija:Smrt]] |
[[Kategorija:Smrt]] |
||
Verzija na datum 11 august 2020 u 17:51
Besmrtnost (lat. immortalitas) je stanje oslobođenosti od smrti ili uništenja, odnosno stanje večnog života.[1] Pojam besmrtnosti obično označava učenje po kojem duša nadživljuje telesnu smrt. Ponekad se odnosi i na večnost bića.
Učenje o besmrtnosti može uključiti samo preživljavanje duše shvaćene kao duhovne suštine privremeno smeštene u telu ili može uključivati uskrsnuće tela, kao u avramskim religijama. Teorija lične besmrtnosti glasi da ćemo posle sopstvene smrti živeti drugi život, odnosno nastaviti da živimo večno.[1]
Činjenica je da neke od crta ličnosti mogu nastaviti postojanje i nakon smrti. Nečije delo, slava ili ozloglašenost, ili geni, mogu svakako opstati u duhovima ili telima drugih.[1]
U filozofiji
Prema Platonovoj filozofiji moguće je da duša nadživi propast tela. Za Aristotela, duša je forma tela, i ne može postojati bez njega kao odvojena supstancija, kao što osmeh ne može postojati bez lica.[1] U platonističkim i neoplatonističkim tradicijama besmrtnost se pre doživljava kao bezvremenost, gde je cilj mudrog čoveka živeti izvan vremena, a ne živeti večno.[1]
Argumenti
Argumenti da je duša besmrtna uključuju metafizičke dokaze (npr. da je jednostavna, te se ne može razložiti), moralne (npr. da je besmrtnost pretpostavka moralnosti, te pravedni trijumfuju, a nepravedni bivaju kažnjavani) i empirijske (npr. slučajevi da živi ljudi imaju iskustva sa dušama ili duhovima mrtvih).
Nijedan dokaz iz ovih porodica ne uživa neko veće poštovanje među savremenim filozofima. Metafizičke dokaze je napao Hjum, a posebno Kant u knjizi II Transcendentalne dijalektike Kritike čistog uma. Moralni dokazi više liče na puste želje nego na dokaze, a empirijski su diskreditovani opštim nepoverenjem u parapsihologiju.[1]
Religija ostaje najsnažniji izvor verovanja u besmrtnost, a stav da je nekoherentno pretpostavljati odvajanje duha i tela ostaje glavni filozofski odgovor. Međutim, mnogo manje pažnje je posvećivano pitanju zašto besmrtnost izgleda poželjna.[1]